Ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα και μια κούπα καφέ. Έτσι ξεκινάει η μέρα. Κάθε μέρα. Για χρόνια. Πόσα; Σάμπως και θυμάται νομίζεις; Από τότε που κάποια φίλη της,της είπε να δημιουργήσει ένα λογαριασμό στο facebook έτσι για να περνάει την ώρα της..Πόσα χρόνια άραγε; Ανάβει τον υπολογιστή και ρουφάει την πρώτη τζούρα..Ένα προφίλ ψεύτικο. Με φωτογραφίες από ασπρόμαυρες φιγούρες και κείμενα γεμάτα έρωτα, πάθος και λαγνεία.
Χρόνια τώρα το ίδιο σκηνικό. Κοντεύει να ξεχάσει το πραγματικό όνομα της.Ίσως και αυτό να ήθελε. Μια ανύπαρκτη καρικατούρα. Πλήρη ελευθερία. Κανείς να μη ξέρει ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το προφίλ. Αίτημα φιλίας-αιτήματα μηνυμάτων. Από ίδιους σαν και εκείνη υπαρκτοί-ανύπαρκτοι,μα και “κανονικοί”.Έτσι τους ονομάζει αυτούς. Μα δεν τους δίνει πολύ σημασία. Τι να συζητήσει μαζί τους; Πως να τους λύσει την απορία τους για την τόση μυστικότητα; Έχει πια βολευτεί σε αυτή την ανυπαρξία. Σε αυτή την αταξία ζωής.Μηνύματα-λέξεις-λόγια-έρωτας αποτυπωμένος με εικονικό πάθος.
Πόσα χρόνια έχει να νιώσει το άγγιγμα; Πολλά. Νύχτες ανέραστες. Πρωινά μοναξιάς. Χρώμα ματιών να αντικρίσει; Μόνο το μπλε της λειτουργίας του υπολογιστή και αργά το ξημέρωμα το κόκκινο της αναμονής οθόνης. Ταιριάζει με τα ξενυχτισμένα μάτια της. Το τηλέφωνο συνέχεια στο αθόρυβο και αν το σηκώσει κάποια στιγμή η ίδια απάντηση. Θα πάρω εγώ σε λίγο. Μα ξέρουν πως δεν θα πάρει. Εμμονή. Κόλλημα που το ονόμασε ζωή της.
Μια καρικατούρα. Μια νεκροζωντανη γυναίκα. Που λειτουργεί ταν φωτίζει η οθόνη και σταματάει με το κλείσιμο της.Έτσι το ήθελε. Μάλλον αυτό ήθελε. Να νιώθει μέσα από το τίποτα, το όλο. Μέσα από το κρύψιμο, να εμφανίζεται κάθε μέρα και κάποια άλλη.Να υπάρχει μέσα από ανυπαρξία. Μέρες-νύχτες.Μια φιγούρα. Ένα αίτημα φιλίας. Μια αποδοχή και κενά λόγια. Ψεύτικα.
