-Γιατί θέλεις να σταματήσεις να με βλέπεις;
-Γιατί ο τρόπος που αισθάνομαι για σένα και κάποιες δικές σου συμπεριφορές απέναντι μου, δεν μου επιτρέπουν να συνεχίσω να το κάνω. Να σαι πάντα καλά!
Αυτή λοιπόν ήταν η τελευταία μας επικοινωνία κι αυτή γραπτή, θυμάσαι; Δεν μπορεί να μην θυμάσαι. Και μετά τίποτα, σε έχασα από την ζωή μου, σαν να μην είχες υπάρξει ποτέ σε αυτήν. Λες και ήταν ένα όνειρο, που κράτησε λίγο παραπάνω. Μα την επόμενη στιγμή είχε εξαφανιστεί, αφήνοντας μόνο τις μνήμες του.
Ήξερα πως θα ήταν δύσκολο να απομακρυνθώ από σένα εξ αρχής, από την στιγμή που εκείνη η σκέψη «σφηνώθηκε αναγκαστικά» στο μυαλό μου. Το γνώριζα διάολε, γιατί πονούσα πριν καν το κάνω, αλλά έπρεπε να γίνει. Το πλάκωμα στο στήθος μου ήταν ανυπόφορο, κάθε στιγμή που ήσουν κοντά μου, τα δάκρυα στα μάτια μου πλέον έτρεχαν φανερά μπροστά σου, με πνίγανε! Κι εσύ με κοιτούσες, δαγκωνόσουν, μα το χέρι σου για να με «βγάλεις στην επιφάνεια», δεν το άπλωνες.
Έτσι έφυγα από κοντά σου, απομακρύνθηκα, γιατί τουλάχιστον έτσι δεν θα με έβλεπες να «κόβομαι σε κομμάτια». Κι αυτό δεν το ήθελα γιατί όταν «χάνομαι στα σκοτάδια μου» δεν θέλω κανείς να πικραθεί μαζί μου, μα ούτε και να δω την λύπηση στα μάτια του.
Κι «έφυγα» λοιπόν από κοντά σου και κείνο το τελευταίο μου μήνυμα προς εσένα έμεινε αναπάντητο. Ήμουν σίγουρη, αλλά να σου πω την αλήθεια ήλπιζα πως έστω και καθυστερημένα θα απαντούσες. Μα τι να πεις, από την άλλη «συγνώμη δεν είχα καταλάβει, πως ένιωθες πράγματα για μένα»; Αυτό το απέκλεια, το ήξερες και το έδειχνες, αλλά δεν πίστεψες πότε πως θα άντεχα να φύγω. Μα έπρεπε είπαμε. Δεν το μετανιώνω λοιπόν αυτό, ούτε και ότι νιώθω για σένα. Μόνο ένα θα άλλαζα!
Εκείνη την στιγμή που σε είδα για τελευταία φορά και ούτε το αντίο δεν είπαμε, απλά χαμογελάσαμε. Τότε εκείνη την στιγμή αν μπορούσα να την ξαναζήσω, θα σε φώναζα για ένα λεπτό, θα σου έλεγα το «σ’ αγαπάω», θα χάιδευα το πρόσωπο σου και θα σου ζητούσα ένα χαμόγελο. Αυτό και τίποτα άλλο!
Κι ίσως αυτό θα «απάλυνε» το πόσο μου λείπεις όλο και πιο πολύ μέχρι σήμερα. Ίσως γιατί η αφή μου θα είχε μνήμες από το δέρμα σου και η όραση μου από το πρόσωπο σου γελαστό.
Χριστίνα Ρογκάκου
“Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει.”
