Το περιδέραιο της σιωπής μου

Ζήτησες το περιδέραιο της σιωπής μου…

σε μια απόκοσμη ακροβασία του νου

δίχως αναπνοές και στροβιλισμούς παράφωνους

δεν αρνήθηκα την επιθυμία σου

αφού μελιστάλαχτα με γέννησε η φωτιά…

δεν επιδίωξα στις στροφές των άστρων να εκτροχιαστώ,

μονάχα να λειάνω τις εκδορές μου…

κι αφού το παρόν εκφυλίστηκε στις ριπές του χρόνου

έμεινα εδώ

υπομονετικά να ερμηνεύω το ανερμήνευτο…

αυτό που ξετυλίγεται κάθε τόσο

μέσα από τις πτυχές τις πιο ανεξερεύνητες της ανάγκης μου…

κι όπως ενηλικιώθηκε η μοναξιά

κι η μελωδία της μπλέχτηκε στις ορφανές στιγμές της τρυφερότητας

έτσι κι η αγκαλιά ξαπόστασε να αναπνεύσει…

κι αν με αισθάνεσαι ακόμα

άγγιξέ με να συμφιλιωθούν οι αμφιβολίες μας…

Θαρρώ εσύ αφού είσαι εγώ

κάπου στο ενδιάμεσο

θα μεταμφιέζεσαι σε προσευχές

να με συναντάς σε κάθε αεικίνητο βλέμμα των στιγμών σου…

 

Maria Voulgari

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *