Κατερίνα Πανταλέων

Δε θα γενώ ξανά παιχνίδι κανενός. Ούτε και μαριονέτα, να κινούν κατά πώς θέλουν τα σχοινιά και να χορεύω! Έχω εμένα κι είναι εντάξει. Δεν είμαι σκλάβα κανενός. Δεν είμαι φερέφωνο κανενός. Δεν είμαι τρόπαιο κανενός. Δεν είμαι ακόλουθος κανενός. Είμαι εγώ. Με ξέρω. Με αγαπώ. Μου ανήκω. Κι όσο […]

Γεννήθηκα για να φεύγω! Γεννήθηκα για να τρέχω μακριά! Μη με ρωτάς από ποιόν, από πού, από τι… Ούτε εγώ είμαι σίγουρη για την απάντηση. Μου είναι δύσκολο – μπορεί ενδόμυχα κι οδυνηρό – να προσδιορίσω τα πώς και τα γιατί. Ξέρω μόνο πως πρέπει να φεύγω, πως θέλω να […]

Πάντα, σαν περνά ο καιρός και βλέπεις τα πράγματα από απόσταση, σου φαίνονται όλα κάπως διαφορετικά. Αλλιώς τα μετράς, αλλιώς τα ζυγίζεις, αλλιώς τα αναταξινομείς στα ραφάκια της ζωής σου. Έτσι και τώρα. Κοιτώ πίσω μου και θυμώνω. Θυμώνω με μένα. Θυμώνω γιατί δε με αναγνωρίζω. Θυμώνω για όσα έκανα, […]

“Θα πάρει… Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πάρει!” Η ίδια σκέψη κάθε μέρα. Η ίδια ψυχοφθόρα προσμονή. Το ίδιο βλέμμα, φορτωμένο κενό και αγωνία, κάθε φορά που κοίταζε το κινητό της. Ήταν ένα βράδυ που μύριζε ακακία, ανάμεικτη με τελειωμό. Το βράδυ εκείνο που χωρίσανε. Χωρίσανε, αλήθεια; Μα πώς έγινε […]

    Μαύρισε απόψε ο ουρανός μαύρισε ο κόσμος όλος   μάνες μαυροφορέθηκαν   βουβοί οι πατεράδες…   Πάγωσαν μάτια και ψυχές   κι άλλες ψυχοραγούνε   πώς να αντέξουν το κακό   και πώς να πουν αντίο   στα σπλάχνα τους που ξαφνικά   εγίνανε αγγέλοι;      Θεέ […]

Για τους ανθρώπους γύρω σου κάνεις ό,τι μπορείς. Για τους ανθρώπους που αγαπάς κάνεις κι αυτά που νόμιζες ότι δεν μπορούσες. Άραγε, όταν δεν κάνεις τίποτα, σε ποια κατηγορία ανήκω; Όταν πλέον δυσκολεύομαι να πιστέψω τα λόγια σου, είναι γιατί ίσως κουράστηκα να πιστεύω σε κάτι που δε μου αποδεικνύεται […]

Πρόσεχε τα όνειρά σου. Αγάπα τα.  Φρόντιζέ τα. Να τα ταΐζεις κάθε μέρα με ελπίδα. Να τα ξεδιψάς με προσπάθεια. Να τα γλυκομιλάς,  σα μικρά παιδιά που χρειάζονται ζεστασιά και χαμόγελο,  για να φωτίσουν κι αυτά μια μέρα τον κόσμο.  Να ανοίγεις μια ομπρέλα  για να τα προστατεύεις από τα […]

Έχεις τρομάξει ποτέ από τον ίδιο σου τον εαυτό; Από το πόσο έξω έχει πέσει, πόσο λάθος εκτίμηση έκανε, πόσο άσκεφτα και α-νόητα έπεσε σε παγίδα που κανένας δεν του έστησε; Έχεις πονέσει ποτέ από μαχαίρι που ο ίδιος σήκωσες και σημάδεψες τα σωθικά σου, δίχως να το ξέρεις, δίχως […]

Λένε, λένε, λένε… Λένε τα status, λένε οι κοινοί γνωστοί, λένε οι απανταχού κουτσομπόληδες, λένε τα τραγούδια κι οι παροιμίες κλπ κλπ κλπ. Δε με αφορά, φίλε μου, τι λένε όλα και όλοι αυτοί. Γιατί το τι συμβαίνει στη ζωή μου και στην ψυχή μου το γνωρίζω επακριβώς μόνο εγώ. […]

Κι όταν σου άπλωνα στράτα σου τη ζωή μου, γη και ουρανός με έραιναν με θάματα. Στέρφα πια η γη. Άνυδρα τα ουράνια. Μαυροφορούσες θύμησες τα θάματα θρηνούνε. Αργήσαμε αγάπη μου να δέσουμε τα στέφανα. Δειλιάσαμε να πιούμε απ’ το ποτήρι της Ζωής. Κι ας ξέραμε πως μέσα του αδημονούσε […]

Δε σου φταίνε οι άλλοι που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες σου. Άλλωστε, για κάποιους από αυτούς, ήταν δική σου επιλογή το να υπάρξουν στη ζωή σου. Για άλλους βέβαια, όχι. Απλά, στους κληροδότησε η μοίρα. Όπως και να ‘χει όμως, οι προσδοκίες και τα όνειρά σου είναι δικά σου δημιουργήματα. […]

Τελείωσε κι αυτή η μέρα. Η πόλη ντύθηκε πάλι το σκοτάδι, στολίστηκε τα λαμπερά της φώτα και βγήκε για σεργιάνι. Σουλατσάρει στην παραλία και νιώθει αγαλλίαση, χαζεύοντας την επιβλητική ομορφιά της θάλασσας. Περνά διακριτικά δίπλα απ’ τα ξύλινα παγκάκια και χαμογελά με τους ανύποπτους και προσωρινά ευτυχισμένους ερωτευμένους. Φτάνει στα […]

Μπορεί να μου κλέψανε τη θάλασσα, μα έχω ακόμα τα μάτια μου. Μπορεί να μου γύρισαν ανάποδα τη ζωή μου, μα έχω ακόμα την ελπίδα. Μπορεί να μου πήρανε εσένα, μα έχω ακόμα τη μνήμη μου. Ό,τι δε φαίνεται πια, δε σημαίνει κι ότι δεν υπάρχει. Ίσως να μετουσιώθηκε σε […]

Ο Άλκης δολοφονείται γιατί είναι… ΑΡΗΣ. Ο πρόσφυγας μαθητής  Λυκείου πέφτει θύμα ξυλοδαρμού λίγο πριν τις γιορτές, γιατί είναι… πρόσφυγας. Παιδιά θύματα από παιδιά θύτες!   Ίσως, μαζί με το πρωτόγαλα από την πρώτη εκείνη στιγμή της ζωής του, θα έπρεπε με χίλιους δύο τρόπους να προσπαθούσαμε να περάσουμε στο […]

Είναι κάποιοι άνθρωποι,  που με τον πόνο και τα δάκρυά τους πλέκουν παραμύθια και χτίζουν όνειρα. Και ελπίζουν. Και περιμένουν.  Την απαστράπτουσα Ανατολή  που κάποτε θα ξημερώσει έναν πιο όμορφο κόσμο.    Κι είναι κι εκείνοι οι άλλοι, που κάνουν τον πόνο τους μαχαίρι. Και με μένος το στρέφουν στους […]

Τι σκέφτομαι; Μάλιστα…  Κάθε μέρα με ρωτάς τι σκέφτομαι.   Ξέρεις, έχει καταντήσει αστείο. Εσύ, από τη μια, να ρωτάς κάποιον τι σκέφτεται, κάποιον που ποσώς σε ενδιαφέρει, όπως επί της ουσίας δεν απασχολεί και κανέναν από όλους αυτούς που θα διαβάσουν την απάντηση του κι εγώ, από την άλλη, […]

Το θήραμά του ο κυνηγός δεν πρέπει να το χάνει από τα μάτια του ποτέ. Του δίνει έτσι την ευκαιρία να ξεφύγει ή να κρυφτεί καλύτερα. Ή ακόμα και να το χτυπήσει κάποιος άλλος κυνηγός.   Οι στόχοι μας, λοιπόν, απαιτούν προσήλωση και αφοσίωση. Μας θέλουν εκεί. Άγρυπνους φρουρούς. Να […]

Μανούλα μου, δεν ξέρω που θα έφτανα  για μια αγκαλιά σου ακόμα.  Σε τι δρόμους κακοτράχαλους  θα μάτωνα τα πόδια μου αν να σε φτάσω, μου ‘λεγαν, θα μπόραγα για ν’ άκουγα το γέλιο σου ξανά.    Μανούλα μου, όλων η αγάπη γύρω μου,  δες μοιάζει τόσο λίγη  μπρος στη […]

Αυτό είμαστε. Μόνοι. Έτσι απλά. Εκατομμύρια άνθρωποι περνάνε από δίπλα μας σε αυτό το διάβα μας που κάποιος ονόμασε ζωή. Κάποιοι δε μας ρίχνουν ούτε μια ματιά, παρά μονάχα μας προσπερνούν χωρίς να έχουν καν αντιληφθεί την ύπαρξή μας. Άλλοι κοντοστέκονται, μας λοξοκοιτάνε και τελικά λακίζουν αδιάφοροι.   Κι είναι […]

Και θα ‘ρχεται η Άνοιξη, δίχως την ευωδιά σου να δίνει υπόσταση στα αρώματα της φύσης…   Το Καλοκαίρι θα ζυγώνει θλιβερό,  αφού το γέλιο σου δε θ’ αντηχεί  στο άδειο σπίτι…   Κι ύστερα το Φθινόπωρο  μονάχο θα δακρύζει, χωρίς το δάκρυ το δικό σου,  ως έμαθε,  να έχει […]

Εγώ φεύγω πια…  Στην άρνησή σου άλλο δε χωράω.  Και ας μην έχει η ελπίδα παρακάτω  και ας μην έχει η αγάπη πλέον άλλη φορεσιά.    Φεύγω…  Γιατί στο τίποτα κουράστηκα να ζω,  σε ελπίδες φρούδες να κρεμιέμαι και να σφαδάζω για να φτάσω ουρανό.    Ε ναι λοιπόν, αποχωρώ.  […]

Όχι!  Δεν έχω αντοχές πια να ασχολούμαι με τιποτένιες ψυχές. Δεν μπορώ πια να μπαίνω στη διαδικασία να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Δε δύναμαι να τα βάλω με την υποκρισία και το φτηνό ψέμα, γιατί δεν πορεύτηκα με αυτά στη ζωή μου και δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Και […]

Είπα να βάψω απόψε…  Την ερημιά με χρώματα πολλά  να ζωγραφίσω. Μα ξαφνική νεροποντή τα κύλησε στις λάσπες,  τα’ κανε ένα με το βρώμικο σωρό.   Είπα να βγω…  Να τραγουδήσω,  να γελάσω, να χορέψω. Μα τα κλειδιά δεν έβρισκα  την πόρτα να ανοίξω,  στον κόσμο να κρυφτώ.   Είπα […]

Αν οι άνθρωποι άνοιγαν λίγο περισσότερο το μυαλό και την καρδιά τους… αν πίσω απ’ τη φωνή σου και το βλέμμα σου προσπαθούσαν να διαβάσουν τη σημαντικότητα όλων αυτών που στην ουσία τόσο ξεκάθαρα τους λες… αν ο όρος ενσυναίσθηση δεν ασφυκτιούσε μέσα στα κλειστά και σκονισμένα λεξικά…    Αν […]

Ήρθε η ώρα του εγωισμού, μάγκα μου. Ή της χιλιοτσακισμένης περηφάνιας. Ή της παραμελημένης αξιοπρέπειας. Ή όπως θέλεις πες το και δε με απασχολεί καθόλου το πώς θα το βαφτίσεις.   Γιατί εγώ, ό,τι έδωσα το έδωσα με την ψυχή μου ολάκερη και απογυμνωμένη, έτσι όπως πρέπει να γίνεται δηλαδή. […]