Τελείωσε κι αυτή η μέρα. Η πόλη ντύθηκε πάλι το σκοτάδι, στολίστηκε τα λαμπερά της φώτα και βγήκε για σεργιάνι. Σουλατσάρει στην παραλία και νιώθει αγαλλίαση, χαζεύοντας την επιβλητική ομορφιά της θάλασσας. Περνά διακριτικά δίπλα απ’ τα ξύλινα παγκάκια και χαμογελά με τους ανύποπτους και προσωρινά ευτυχισμένους ερωτευμένους. Φτάνει στα Λαδάδικα και κερνά ένα ποτό τον εαυτό της. Κι ύστερα ένα δεύτερο. Έτσι, στα όρθια και ξεροσφύρι. Θέλει να ζαλιστεί. Το έχει ανάγκη. Θέλει να κρατήσει ό,τι όμορφο συνάντησε και να ξεχάσει ό,τι οδυνηρό αντικρύζει κάθε φορά που βγαίνει τσάρκα.
Όχι, απόψε δε θα συνεχίσει για το Σταθμό, δε θα ζυγώσει στο Αστυνομικό Μέγαρο, δε θα πλησιάσει τα νοσοκομεία, ούτε εκείνα τα σπίτια απ’ όπου ακούγονται συνέχεια φωνές και τα παιδάκια κλείνουν με τα χεράκια τους τα αυτιά τους. Δε θα πάει έξω από κακόφημα μπαρ όπου άνθρωποι μπαινοβγαίνουν, έχοντας χάσει κάθε σεβασμό στον εαυτό τους και στην ανθρώπινη υπόσταση. Ποιος να ξέρει πόσο ασήκωτος ήταν ή είναι ακόμα ο Σταυρός τους; Δε θέλει η πόλη να συνεχίσει απόψε αυτή τη βόλτα. Δε θέλει να γεμίσουν πάλι δάκρυα τα μάτια της και να ματώσει το φεγγάρι απ’ τον καημό της.
Πρέπει να μείνει δυνατή, για όλους αυτούς που αποζητούν παρηγοριά στην αγκαλιά της. Πρέπει να γυρίσει πίσω, εκεί στους χαμογελαστούς ερωτευμένους που φιλιούνται στη σκιά του Λευκού Πύργου. Εκεί, στις παρέες που τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους τραγουδώντας στην Πλατεία Άθωνος. Εκεί στο Λιμάνι, όπου χαλαρώνουν στην προβλήτα του αμέτρητοι άνθρωποι κάθε μέρα, καθώς τα πόδια τους κρέμονται πάνω από τα κύματα. Αχ, πόσα μυστικά που ειπώθηκαν έχουν ακούσει αυτά τα κύματα… Και πόσα άλλα, που δεν ειπώθηκαν ποτέ, αλλά τα μαρτύρησαν σιωπές και βλέμματα.
Θα ξαποστάσει απόψε η πόλη. Σαν να είναι όλα καλά. Κάτω από το φεγγαρόφως θα ξαποστάσει. Και θα σιγομουρμουρίσει παλιές γλυκιές μελωδίες. Και θα ξεχάσει. Έστω, μόνο γι απόψε, πρέπει να παλέψει για να ξεχάσει…
*Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας στο κακό. Όμως κάπου κάπου πρέπει να κρατάμε αποστάσεις από αυτό, προκειμένου να χαλαρώνουμε και να επιχειρούμε μιαν επανεκκίνηση!
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
