Είναι ένα κλικ. Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως όλα όσα ήξερες δεν ισχύουν. Η στιγμή που, ενώ νόμιζες πως έχτιζες, όλα ήταν ετοιμόρροπα. Και να που έπεσαν. Και να που σκόρπισαν. Σαν τραπουλόχαρτα απλώθηκαν δεξιά κι αριστερά σου. Τέλος παιχνιδιού. Δάκρυα, φωνές, σιωπηρές κραυγές. Ποιος ο λόγος; Ποια η ουσία; […]
Λίνα Κατσίκα
98 posts
Σκέφτηκα να βγω στο μπαλκόνι, να πιω έναν καφέ, μα μου φάνηκε στενός ο χώρος και δίστασα. Πώς να απλώσω τη χαρά που ένιωθα, σε ένα χώρο που τον περιορίζουν κάγκελα; Γιατί ήταν μεγάλη η ευφορία που αισθανόμουν, που τα σίδερα δεν έπρεπε να βρίσκονται στο τοπίο. Μόνο τα λουλούδια, […]
Σε πλήγωσα. Το ξέρω. Το είδα στα μάτια σου όταν σου μίλησα. Βούρκωνες. Με άκουγες όμως, χωρίς να λες μια λέξη. Μόνο τα μάτια σου μαρτυρούσαν την πάλη που γινόταν μέσα σου, τη φουρτούνα της ψυχής σου. Μόνο αυτά. Ανέκφραστος, αμίλητος, με άφησες να πω ως το τέλος, όσα σκεφτόμουν. […]
Έπιασε να σουρουπώνει. Άλλη μια μέρα ζυγώνει στο τέρμα της. Κοίταξα για λίγο έξω από το παράθυρο κι έπειτα τράβηξα την κουρτίνα. Δεν άναψα το φως. Προτιμούσα το ημίφως τούτη την ώρα. Έδινε μια νότα νοσταλγίας. Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο που διάβαζα τον τελευταίο καιρό και βούλιαξα στον […]
Πριν καιρό έφυγε από τη ζωή συγγενικό πρόσωπο αγαπημένης φίλης. Δεν το γνώριζα, ωστόσο με κατέβαλε συγκίνηση και θλίψη. Είναι λυπηρό όταν χάνεται ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος είναι νέος. Δεν έφτασε καν στην ώριμη ηλικία. Πόσα πρόλαβε να ζήσει άραγε; Πόσες φορές γέλασε κι έκλαψε; Αγάπησε, […]
Με μια κούπα ζεστό καφέ και γύρω της τυλιγμένα τα δάχτυλά μου, έχω κουλουριαστεί στη μεγάλη μου πολυθρόνα. Την έχω τραβήξει κοντά στο μεγάλο παράθυρο σήμερα. Βρέχει από το πρωί και αυλάκια νερού κυλούν ακανόνιστα, ώρες τώρα, στο τζάμι. Πόσο μου αρέσει η βροχή… Ξεπλένει. Καθαρίζει. Τα πράγματα γύρω, τις […]
Πεπρωμένο, γραφτό, κισμέτ ή μοίρα; Πώς αποκαλούμε αυτά που, ενώ προσπαθούμε να αποφύγουμε, μας συμβαίνουν, είτε είναι πρόσωπα που συναντάμε, ή καταστάσεις που ζούμε; Πράγματα ανεξήγητα; Αντιθέτως. Όλα έχουν κάποιο λόγο που συμβαίνουν. Οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, είτε μας δίνουν αγάπη και χαρά, είτε […]
Σκοτείνιασαν τα μέσα μου. Βράδιασε στην ψυχή μου, σαν μέρα που έχασε το φως της και νύχτωσε – δύοντας ο ήλιος της. Το σκοτάδι άπλωσε το μαύρο του χρώμα και με κύκλωσε, ορθώνοντας τείχη ψηλά γύρω μου που μοιάζουν ανυπέρβλητα. Ο απόηχος του κόσμου ίσα που φτάνει στα αυτιά μου […]
Μέσα στο πλήθος, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους σε είδα, σε αναγνώρισα. Σε ένιωσα άλλωστε πριν καν κοιτάξω προς το μέρος σου. Πώς αλλιώς, μετά τα όσα ζήσαμε; Στεκόσουν στην είσοδο της οικοδομής κοιτάζοντας ανυπόμονα μια το ρολόι σου και μια προς το δρόμο. Έτσι έκανες πάντα όταν βιαζόσουν. Σε πλησίασα […]
Ο ήλιος είχε δύσει από ώρα. Το φεγγάρι αχνοφαινόταν και όσο περνούσε η ώρα και το φως της μέρας λιγόστευε διαγραφόταν όλο και περισσότερο. Ολοστρόγγυλο πήρε τη θέση του στο σκοτεινό ουράνιο θόλο περιβαλλόμενο από αστέρια που αναβόσβηναν. Ικανοποιημένο έλαμψε δυνατά. Ασήμωσε το μονοπάτι στη θάλασσα να κατεβούν τα […]
Το καλοκαίρι πλέον είναι ανάμνηση. Μαζί και οι έρωτές του. Αυτοί που πλάστηκαν κάτω από τον καυτό ήλιο, δροσίστηκαν στην αλμύρα της θάλασσας, στέριωσαν κάτω από το φεγγαρόφωτο. Τα φιλιά τα πήρε το πρώτο αεράκι και τα σκόρπισε. Οι αγκαλιές άνοιξαν για να μην κλείσουν ξανά, καθώς ο ήλιος έδυε. […]
Ένα τραγούδι, το τραγούδι μας. Σαν φιτίλι που μόλις άναψε έβαλε φωτιά στη γεμάτη από αναμνήσεις μπαρουταποθήκη του μυαλού μου. Εικόνες, φιλιά, αγκαλιές, σκόρπια λόγια με κατακλύζουν. Θυμάμαι την πρώτη εκείνη φορά που οι ματιές μας συναντήθηκαν. Πέρασες από δίπλα μου αγγίζοντάς με τόσο ανεπαίσθητα, τόσο φευγαλέα. Το άρωμά σου […]
Ακουμπισμένη εκεί, στο κάγκελο του μπαλκονιού της, είχε κλείσει τα μάτια αφήνοντας το βραδινό αεράκι να της χαϊδεύει το πρόσωπο και ν’ ανακατεύει τα μακριά της μαλλιά. Της άρεσε αυτή η ώρα. Ο ήλιος είχε ήδη βασιλέψει, τα φώτα στους δρόμους και τα σπίτια άναβαν. Τα δικά της τα είχε […]
Θα’ θελα να έρθεις. Όμορφος, γελαστός, ευθυτενής. Μ’ αυτό το χαμόγελο που έκανε το γόνατά μου να τρέμουν και την ψυχή μου να γεμίζει με μια ευφορία, ανίκανη να μετουσιωθεί σε λέξεις. Με το βλέμμα το μαύρο, το εβένινο, που έκανε κάθε μου αναστολή να εξαφανίζεται, σαν έπεφτε πάνω μου. […]
Έκαψες τα “φτερά” μου πριν καν αναπτυχθούν σωστά. Ήταν ακόμα μαζεμένα, τσαλακωμένα, δεν είχα προλάβει να τ’ ανοίξω. Κι ήρθες εσύ, φως δυνατό και με τύφλωσες. Κι έγινα απρόσεκτη και “πέταξα” στα τυφλά, μαγνητισμένη από τη λάμψη σου. Σαν τις πεταλούδες που μαζεύονται γύρω από τη λάμπα κι αργά ή […]
Αναπάντεχα κι απρόσμενα ήρθες και στάθηκες πλάι μου. Ταράχτηκα όταν έπιασες το χέρι μου, κλείνοντάς το στο δικό σου. Αφέθηκα στη θέρμη του. Κούμπωνε άλλωστε τόσο γλυκά. Μνήμες όμορφες κατέκλυσαν το νου μου. Τότε που ανάσαινα ουρανό και κυνηγούσα σύννεφα. Γύρισα και σε κοίταξα. Τα μάτια σου χαμογελούσαν. «Θα μπορούσα […]
Καθόταν στη μέση του μπαρ έχοντας την πλάτη γυρισμένη σ’ εκείνον. Γύρω της κόσμος πολύς, φασαρία, δυνατή μουσική. Δε φαινόταν όμως να την ενοχλεί, δε φαινόταν να ακούει καν. Έμοιαζε βυθισμένη στις σκέψεις της. Έπαιζε με το ποτήρι που είχε μπροστά της, αγγίζοντας απαλά το χείλος του και κάπου κάπου […]
Απωθημένα… κουτάκια ερμητικά κλειστά που τα φύλαγες μέσα στα μύχια της ψυχής σου, του είναι σου. Ό,τι σε φόβιζε, σε απέτρεπε ή σε εξίταρε, το πήρες και το φυλάκισες. Πέταξες το κλειδί, δεν το έχασες. Δεν το κράτησες στιγμή στα χέρια σου, να το σκεφτείς έστω, αν είναι λάθος, όχι. […]
Μπήκε η Άνοιξη. Λουλούδια, ευωδιές, ήλιος. Φως ξανά από τη σκοτεινή μουντάδα του Χειμώνα. Πριν λίγες μέρες μάλιστα ήταν και η 25η Μαρτίου. Μα πού ήταν οι καμπάνες να ηχήσουν ζωηρά και οι Εκκλησιές ολόφωτες να γιορτάσουν; Πού ήταν μαθητές και στρατός να παρελάσουν κρατώντας ψηλά τη γαλανόλευκη; Πού πήγαν […]
Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Ο χρόνος έχει ήδη αρχίσει ν’ αφήνει πάνω του τα σημάδια του. Ρυτίδες στο μέτωπο, άλλες μικρές, άλλες πιο βαθιές, άλλες που χαράχτηκαν από γέλια τρανταχτά σε στιγμές ευτυχίας κι άλλες που το αυλάκωσαν όταν ο πόνος πλήγωνε το σώμα και μάτωνε την ψυχή. […]
Μετρώ τις ώρες μακριά σου. Μοιάζουν ατελείωτες. Το ρολόι στο χέρι μου δεν το αφήνω σε ησυχία. ‘Μαλώνω’ μαζί του νιώθοντας τους δείκτες του να μη μετακινούνται. Βασανιστική η αναμονή. Με τρελαίνει. Το πάτωμα στο δωμάτιό μου βαρυγκωμά, από την ταλαιπωρία που υφίσταται με το ατελείωτο πήγαινε – έλα μου. […]
Ήθελα να κλάψω, μα δεν το έκανα. Σου έδωσα ένα τελευταίο φιλί και παίρνοντας μαζί μου την ανάσα σου, κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Πριν την κλείσω πίσω μου σε κοίταξα. Με κοίταζες κι εσύ με μια απορία στα μάτια, σαν να μου έλεγες: «Γιατί;». Το ένιωθα πως ήσουν έτοιμος να […]
Ποιος είναι αυτός που θα μου πει τι είναι σωστό και τι όχι στον έρωτα; Όταν τα μάτια γελούν, το χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπο και οι χτύποι της καρδιάς ακούγονται ακανόνιστα μόνο με ένα βλέμμα. Όταν το χάιδεμα της φωνής στο αυτί, κάνει ρίγη να απλώνονται σ’ ολόκληρο το σώμα. […]
Αγκαλιάζω σημαίνει περικλείω κάποιον ανάμεσα στα χέρια μου, σφίγγω πάνω στο στήθος μου, περιβάλλω με στοργή. Δεν είναι λοιπόν μια πράξη όπου δυο σώματα απλώς αγγίζονται. Τα χέρια του ενός τυλίγονται γύρω από τον άλλο, οι χτύποι της καρδιάς μοιάζουν να εναρμονίζονται, ενώ τα συναισθήματα που διαχέονται θυμίζουν αγαθά που […]
Έχω μια καρδιά να χαρίσω. Μα δεν θα την αφήσω σε τρύπιες αγκαλιές κι ετοιμόρροπες αγάπες. Είχε από αυτές, φτάνει. Πληγώθηκε, λερώθηκε, βούλιαξε. Έγειανε ευτυχώς. Κόπιασα πολύ για να τη συνεφέρω. Βλέπεις, δε μάθαινε από τα παθήματά της. Τραβούσε συνεχώς τις πιο ακατάλληλες καταστάσεις. Έπεφτε, ξανάπεφτε, αλλά δεν καταλάβαινε. Έφτασε […]