Αναπόληση

Με μια κούπα ζεστό καφέ και γύρω της τυλιγμένα τα δάχτυλά μου, έχω κουλουριαστεί στη μεγάλη μου πολυθρόνα. Την έχω τραβήξει κοντά στο μεγάλο παράθυρο σήμερα. Βρέχει από το πρωί και αυλάκια νερού κυλούν ακανόνιστα, ώρες τώρα, στο τζάμι. Πόσο μου αρέσει η βροχή… Ξεπλένει. Καθαρίζει. Τα πράγματα γύρω, τις ψυχές.

Στιγμές αναπόλησης, νοσταλγίας, αλλά κι περισυλλογής. Ο ήχος της πάνω στο τζάμι, δείκτες ρολογιού που με γυρίζουν πίσω. Όχι για να λυπηθώ, μα για να κάνω έναν απολογισμό και να κλείσω, σε κουτάκια μικρά, κομμάτια της ζωής μου, που άλλοτε με πόνεσαν κι άλλοτε με γέμισαν ανείπωτη ευτυχία. Αφορμή η βροχή και για σκέψη. Τι θέλω, τι ελπίζω, τι ονειρεύομαι.

Γέρνω στο πλάι κι ακουμπώ στην πλάτη της πολυθρόνας. Η βροχή ακόμα να σταματήσει. Είμαι εγώ, ο καφές, τα ακανόνιστα ρυάκια νερού που «αυλακώνουν» το τζάμι και το μικρό παιδί μέσα μου, που έχει κουρνιάσει στην αγκαλιά μου και γαληνεύει.

Λίνα Κατσίκα

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *