Κάθε παιδί γεννιέται με μια συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία. Πάνω σε αυτήν όμως εμείς μπορούμε να χτίσουμε ή να γκρεμίσουμε. Ανάλογα από το αν και με ποιό τρόπο θα ασχοληθούμε μαζί του.
Δεν είναι εύκολο, ένα παιδί που χτυπάει με το παραμικρό τα άλλα παιδιά, να το κάνεις να μη χτυπάει. Ένα παιδί που κοροϊδεύει, να το κάνεις να σταματήσει να κοροϊδεύει. Ένα παιδί που έχει πείσμα και τσιρίζει, κλαίει και χτυπιέται κάθε φορά που δε γίνεται το δικό του, να το ηρεμήσεις και να του αλλάξεις συμπεριφορά.
Όμως πρέπει να είμαστε εκεί. Και να προσπαθούμε. Όσο μπορούμε να του μιλάμε, κάθε μέρα και με κάθε ευκαιρία να του μιλάμε. Κι αν ακόμα μοιάζει να μη μας ακούει και να μην αλλάζει τίποτα, να κάνουμε υπομονή και να είμαστε σίγουροι πως εμείς ρίχνουμε σπόρους που απλά χρειάζονται χρόνο, αλλά κάποια μέρα σίγουρα θα καρπίσουν.
Πρέπει να είμαστε εκεί και να θέτουμε όρια. Δεν πειράζει αν κάποιες φορές δεν καταφέρνουμε να τα τηρήσουμε επακριβώς, αν και πρέπει. Δεν είμαστε τέλειοι κι έχουμε χίλια δυο στο κεφάλι μας, όμως πρέπει να προσπαθούμε. Τα όρια παρέχουν ασφάλεια στο παιδί κι ας δείχνει να δυσφορεί μέσα σε αυτά. Του θυμίζουν, έστω και υποσυνείδητα, ότι υπάρχουν γύρω του άνθρωποι που το αγαπούν, νοιάζονται γι’ αυτό, φοβούνται γι’ αυτό και ασχολούνται μαζί του.
Να είμαστε εκεί και να μη μένουμε μόνο στα λόγια. Να κάνουμε πράξεις, που μέσω αυτών θα γινόμαστε εμείς το ζωντανό και άμεσο παράδειγμα προς μίμηση στα παιδιά μας.
Αν εγώ χτυπάω, θα χτυπήσει. Αν εγώ κοροϊδεύω, θα κοροϊδέψει. Αν εγώ δεν το σέβομαι, θα μάθει να μη σέβεται. Αν εγώ συνέχεια του φωνάζω, θα γίνει πιο νευρικό και θα κάνει το ίδιο.
Και το κυριότερο να είμαστε εκεί και κάθε μέρα, σε κάθε ευκαιρία να του δείχνουμε πόσο πολύ το αγαπάμε! Με λόγια, με πράξεις, με φιλιά, με το βλέμμα, με το χάδι, με την αγκαλιά… Με όποιον και
όσους τρόπους ανακαλύπτουμε να του δίνουμε άπειρη αγάπη! Κι όταν ακόμη κάνει λάθη και το μαλώνουμε, ας του λέμε ότι η αγάπη μας για αυτό δεν αλλάζει!
Ναι, θα το μαλώσουμε όταν πρέπει, θα αλλάξουμε το ηχόχρωμα και τον τόνο της φωνής μας, θα του δείξουμε τη δυσαρέσκεια μας για κάποια άσχημη συμπεριφορά του, θα έχουν συνέπειες κάποιες πράξεις του που ξέρει ότι δεν πρέπει να τις κάνει, αλλά τις έκανε.
Όμως με τίποτα δεν πρέπει να νιώσει φόβο και άγχος σχετικά με την αγάπη μας! Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να λέμε σε ένα παιδί ότι π.χ. “τώρα που έκανες αυτό δε σε αγαπάω!” Ένα παιδί δεν μπορεί να καταλάβει ότι εμείς δεν το εννοούμε αυτό κι ότι προσπαθούμε μόνο να το εκβιάσουμε συναισθηματικά, προκειμένου να το κάνουμε καλύτερο ή συχνά απλώς για να περάσει το δικό μας!
Η αγάπη δεν είναι διαπραγματεύσιμη… Είναι η απόλυτη αξία, το πιο βαρυσήμαντο άυλο αγαθό και το πολυτιμότερο δώρο! Είναι η πεμπτουσία της ζωής, η κινητήριος δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης, ο μόνος λόγος που υπάρχει ακόμα το ανθρώπινο είδος! Δεν μπορεί αυτή η υπέρτατη αξία να είναι διαπραγματεύσιμη! Δεν γίνεται! Κι αυτό το πράγμα, οφείλουμε να το καθιστούμε σαφές με κάθε τρόπο στο παιδί μας.
Και φυσικά να το κάνουμε να νιώθει ότι το αγαπάμε για τη δική του μοναδική εμφάνιση, ευφυΐα και προσωπικότητα κι όχι να το συγκρίνουμε με άλλα παιδιά πιο όμορφα ίσως, πιο έξυπνα, πιο εξωστρεφή και κοινωνικά, με καλύτερες επιδόσεις και επιτυχίες στο σχολείο και στις λοιπές δραστηριότητες! Απεναντίας, να δείχνουμε πίστη στις δικές του ικανότητες και δεξιότητες και να είμαστε περήφανοι για όσα αυτό καταφέρνει να κάνει! Το έχει ανάγκη για να προχωρήσει, για να πιστέψει στον εαυτό του, για να γίνει καλύτερος άνθρωπος!
Κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με το άλλο, όπως και κανένας άνθρωπος γενικότερα. Δεν πειράζει αν το παιδί μας δεν αριστεύει στο σχολείο, δε χάλασε ο κόσμος αν δε γίνει πρωταθλητής ή αν δεν είναι το κουκλάκι που όλοι ταχταρίζουν με λαχτάρα!
Σημασία έχει να πορεύεται στη ζωή του έχοντας αξίες και ιδανικά, αγάπη και σεβασμό προς το συνάνθρωπο – όσο διαφορετικός κι αν είναι, προς κάθε ζωντανό οργανισμό και φυσικά και πρώτα από όλα προς τον ίδιο του τον εαυτό!
Σημασία έχει το παιδί μας να έχει λόγους να χαμογελάει και να είναι ευτυχισμένο μέσα από τις ολόδικές του προσωπικές επιλογές σε όλους τους τομείς της ζωής του.
Και να ξέρει πώς κάπου εκεί γύρω, πάντα αλλά διακριτικά, θα είμαστε κι εμείς – έτοιμοι να το συμβουλέψουμε, να το στηρίξουμε μα πάνω απ’ όλα να το αγαπάμε!
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
