Ζωή Παπατζίκου

Δεν έχει σημασία, αν εργάζομαι ή όχι. Αν είμαι μικρή ή μεγάλη στα χρόνια. Αν γέννησα ή υιοθέτησα. Δεν έχει καμία σημασία, αν είμαι παντρεμένη, χωρισμένη ή μονογονέας. Δεν έχει καν σημασία, αν είμαι μοντέρνας ή παραδοσιακής νοοτροπίας. Παρατηρώ και θυμάμαι. Όλες τις αλλαγές στο σώμα και στον ψυχισμό μου. […]

  “ Η σκέψη και η γραφή μοιάζουν με άγουρο φρούτο. Κάθε ξαναζέσταμα της καινούργιας ημέρας ωριμάζουν κι άλλο, όμως δεν καταφέρνουν ποτέ να παλιώσουν κι αυτό γιατί προσεγγίζουν πάντα την ωρίμανση, μα ποτέ τη σήψη. Διαθέτουν το χάρισμα της ωριμότητας και το πλεονέκτημα της αφθαρσίας. “ Ζωή Παπατζίκου 21 […]

Κύκλος με βέλος το υπάρχον σου. Ανοδική η πορεία σου. Εξουσιάζεις τη ζωή, άρχεις τη δημιουργία, διευθύνεις την εξέλιξη, κατευθύνεις τη ροή του κόσμου. Σπέρνεις και σκορπάς παντού τον πολλαπλασιασμό διαιρώντας δεσποτικά τις ευθύνες σου. Ανώριμος, μη απογαλακτισμένος, αν-επαρκής και αδρανής, κλεισμένος στη μικρή σου πλασματική σφαίρα. Στο ίδιο χέρι […]

Παρασκευή. Ημέρα λαϊκής στη γειτονιά. Πηγαίνω για τα ψώνια της εβδομάδας. Χαζεύω τους πάγκους. Παρατηρώ τα προϊόντα. Ερευνώ τις τιμές. Επιλέγω πότε από γνώριμους και πότε από τους καινούργιους. Περνάει η ώρα, νερό. Αρχίζει και ζαλίζει το κεφάλι μου η τόση φασαρία της οχλαγωγίας σαν από μελίσσι γύρω μου. Φορτωμένα […]

Πόσα χωρούν τα μάτια; Βλέπω το θάνατό σου, τον αφανισμό σου. Η κεφαλή σου επί πίνακι μέσα σ’ έναν πόλεμο ακήρυχτο, ύπουλο, ξαφνικό και τελεσίδικο. Έρχεται εν μέσω λυσσασμένων ανέμων, καταπίνοντας αχόρταγα οξυγόνο σ’ ένα φλογισμένο και ρακένδυτο Ιούλιο. Σε ζωντανή σύνδεση με τη φωτιά που καίει δέντρα, περιουσίες και […]

Κατά κόσμον υπαρκτοί. Μες στον κόσμο φανεροί. Οι καλοί. Οι κακοί. Οι αδιάφοροι. Οι βαλτοί.  Βουτηγμένοι στον ανθρωπισμο της απανθρωπιας τους οι τέσσερις κατηγορίες τους Εκ δεξιών, οι καλοί για τον εαυτό τους και την κλίκα τους. Οι αποδεκτοί και αποδεχόμενοι τους τίτλους επίγειας απαστράπτουσας τιμής – αποκλειστικά – μεταξύ […]

Υψώστε στον αέρα τα ποτήρια. Κάντε πρόποση στο ιερό και άπιαστο όνομά της. Αφήστε να κυλήσει το αλκοόλ μέσα στο αίμα, να ζαλίσει, να παρασύρει, να κάνει επώδυνη αναδρομή σε όσα πονάνε. Υψώστε θαρρετά στον αέρα τα ποτήρια. Δίχως τσούγκρισμα αλλά σύνθλιψη καρδιάς. Αφήστε να κυλήσει το δάκρυ μέσα στην […]

Σήμερα γιορτάζουν οι μάσκες που ζουν αιώνες τώρα. Παίρνουν ζωή σε κάθε τους ενσάρκωση. Διηγούνται γλυκές ιστορίες και πικρές αλήθειες. Σήμερα γιορτάζουν οι μάσκες. Όχι τα προσωπεία. Όχι εκείνα που φορά ο άνθρωπος και υποκρίνεται, που προσποιείται για να ξεγελά τους άλλους στην καθημερινότητα, στις σχέσεις του, στη ζωή του. […]

Ημέρα χαρμόσυνης είδησης στην Παναγία για τον ερχομό του Χριστού. Ημέρα άνοιξης και ανθισμένων δέντρων. Ημέρα αναγέννησης και ανθίσματος αποφάσεων. Ημέρα μνήμης. Ημέρα τιμής. Ημέρα δόξας. Ημέρα ευλογημένη. Παρελαύνουμε και γιορτάζουμε με συγκίνηση και καμάρι. Πρώτα για όλους τους γνώριμους και αφανείς πεσόντες ήρωες. Επειτα για τη γαλανόλευκη σημαία μας. […]

Βασίλισσα. Άρχει του βασιλείου της. Με δόλια μέσα η κατάκτηση της κορώνας της. Η αναλλοίωτη εικόνα της˙ διακαής πόθος επικράτησής της. Υπό την κυριαρχία και την παγωμένη της επίταξη, όλη η επικράτεια. Χιονάτη. Αποτελεί το μοναδικό εμπόδιο της πραγματοποίησης των σχεδίων της πρώτης. Σιχαίνεται οτιδήποτε την αφορά και τη θυμίζει […]

Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Ένα κενό απύθμενο που βυθίζει. Καταπίνει θύματα χωρίς έλεος. Πόλεμος εν καιρώ ειρήνης. Τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω. Βίαια. Ύπουλα. Μεθοδικά. Αδηφάγο παρελθόν του σκότους, εξοντώνει με χειρουργική ακρίβεια το μέλλον του φωτός. Αξιοσύνη ανάξια, εκτιμά με υπέρογκο ποσό την αλήθεια. Σ’ […]

– “Θέλετε καστανή ή λευκή ζάχαρη στον καφέ σας κυρία;”, ρώτησε με στωϊκή ευγένεια την πελάτισσα, ο Κοσμάς. Από το πρωί, ούτε και ξέρει πόσους καφέδες έδωσε πακέτο. Μετά από έναν χρόνο που έπιασε δουλειά σε γνωστή αλυσίδα καφέ, τα ετοίμαζε όλα μηχανικά. Ευτυχώς, το πόστο του ήταν μόνο η […]

Μη γεμίζεις τη ματιά σου με αυτά τα ανάμεικτα άτομα που σκέφτονταν πάντα την πάρτη τους. Τη βόλεψή τους. Τη βολή τους. Την άνεσή τους. Ν’ αφήνεις χώρο στην καρδιά σου ατόφιο, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που γίνονται το δεύτερο δέρμα σου όταν εσύ πονάς, όταν κρυώνεις, λυγίζεις, ματώνεις. Μεσολαβεί […]

Για όλα όσα συγκαλύφθηκαν τότε. Υπήρξαν εκείνοι οι εντεταλμένοι αστυνομικοί που μεταμφιέστηκαν σε γιατρούς φορώντας το λευκό της ελπίδας και μπήκαν μετά την εισβολή του ερπυστριοφόρου στο Πολυτεχνείο και βλέποντας απλά τον χαμό που επικρατούσε από αίμα, πόνο, φόβο, πανικό, αγωνία αλλά αναλλοίωτη και ακμαία τη σθεναρή αντίσταση των νέων […]

Υπεκφεύγω. Φυγοπονώ. Επιδερμώ. Γυρίζω περιμετρικά έξω από τις παγίδες. “Έχω το νου μου”, λέω συνεχώς. Πώς έγιναν τότε, τέτοιες ανοιχτές πληγές; Είναι οι νύχτες βαθιές ή οι πράξεις των άλλων σκοτεινές; Ζωή Παπατζίκου HURT ~ PAROV STELAR – YouTube Ζωή ΠαπατζίκουΣε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου […]

Ά-λφα. Πρώτο γράμμα της αλφαβήτου, κυρίαρχο σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Δυνατό, εύηχο, γεμάτο πολλά νοήματα αλλά και ανομήματα. Γεμίζει τις λέξεις με “χωρίς”, αφού άνευ αλλά με πρώτο, εκείνο το πολύτιμο γράμμα, κοσμεί τις ελλείψεις πραγμάτων, συνθηκών και καταστάσεων. Α – κ ρ ό τ η τ […]

Καλύτερα έτσι. Πού να διαλέγεις μονή πλευρά τώρα… Άσε που δε ζεις μέσα στη δίνη της μονοτονίας. Τώρα που στέγνωσε η πηγή της αγάπης και χάσαμε τ’ όνειρο. Τώρα που η απουσία φωνάζει δυνατά μέσα στη σιωπή. Τώρα καταλαβαίνω. Δύο άκρα αντίθετα, τόσο ποθητά και ποθούμενα. Βανίλια και σοκολάτα. Μέλι […]

Στο δρόμο της ζωής σου, μην ξεχάσεις τις ρίζες σου. Να μαθαίνεις γεγονότα και συμβάντα. Δε φανερώνει ο ουρανός τον πόνο των έγκατων της γης. Ο απλός κόσμος διατηρεί ακέραιη την αμερόληπτη αλήθεια. Για ό, τι θανατώθηκε εκείνα τα άγρια χρόνια αλλά φυλάχτηκε ζωντανό στις μνήμες. Στον πηγαιμό της ζωής […]

Στην άλλη άκρη της εικονικής, θα περιμένω. Να δω για λίγο τη μορφή σου, θ’ ανασαίνω. Κι όταν μου πεις, “πρέπει να κλείσω”, ν’ αναμένω. Τότε θα γίνει η φλόγα στάχτη, σ’ έργο τελειωμένο. Μα κάθε “πάλι”, θα μ’ ανάβεις με μανία. Θα λέω, αντέχω τη δική σου εξουσία. Και […]

Ναι, είναι αλήθεια. Πολλές φορές, τα τέρατα φοράνε ανθρώπινη μάσκα. Κρύβονται από τον κόσμο και αποκρύπτουν επιτυχώς τις εμετικές πομπές τους που δεν χωράει και αρνείται να συλλάβει ο κοινός νους. Μη σκύβεις το κεφάλι. Μην αλλάζεις κουβέντα. Μη δηλώνεις αποστροφή, αποτροπιασμό και άρνηση ν’ αντέξεις τέτοιο φρικτό μαρτύριο σκέψης […]

Γερνάω στης νιότης σου το φίλημα και με σταγόνες δροσιάς σου με ραντίζεις. Ν’ αδημονώ για ν’ αναπνεύσω μια ανάσα σου ακόμη. Στη δύση μου εσύ, η χαραυγή. Στο ανώφελο εσύ, το νόημα κρυμμένο. Της στιγμής μου εσύ, το “άδραξε”. Το “πάντα” που ψιθυρίζω. Το “όλα” που ψελλίζω.   Κι […]

Να μάθεις να μη λες μεγάλες κουβέντες. Μετατρέπονται σε μικρές πράξεις, άτιμες, αμελητέες, θλιβερά αδιάφορες. Και παραμένουν σταθερά αμετάβλητα εκείνα τα υπερβολικά λόγια. Χρεώνουν υπέρογκα τους αναλώσιμους πόθους τους. Κοστίζουν ακριβά τα αλόγιστα όνειρά τους. Υπερεκτιμούν σκανδαλωδώς τις φευγαλέες επιθυμίες τους. Εσύ, να υποτιμάς το ανεκτίμητο της σπανιότητας που δεν […]

Και τι είναι τελικά ο χρόνος; Θαρρώ, μια αόριστη στιγμή, αόρατη στο πέρασμά της. Σε ταυτόχρονη και παράλληλη τροχιά η συμπόρευση μαζί του. Ευλογημένοι, όσοι την έζησαν ατόφια και τη ρούφηξαν μέχρι το μεδούλι της. Πόσο τυχεροί, όσοι αντιλήφθηκαν τον αέναο και ασίγαστο κρυφό ενιαυτό στην πλήρη του διάσταση. Πόσο […]

Κατοικείς σε oλοφώτεινες κρύπτες του νου. Η ψυχή σε ζητά. Το μυαλό σε φωνάζει. Οι στιγμές, παραληρούν για μία σου αποθέωση. Τα σώματα, σε πλήρη αλληλοσυμπλήρωση στο παράλληλο σύμπαν τους. Οι φωνές, οι χροιές και οι σκέψεις, πλέκονται σαν ποθούμενα αερικά. Η τελειότητα, εξυψώνει το αλάνθαστο του ενστίκτου. Η αρτιότητα, […]

Ο άντρας, θεωρεί ότι η ιδανική γυναίκα είναι ο σταθμός. Η γυναίκα, νομίζει ότι ο ιδανικός άντρας είναι το τραίνο. Ένας σταθμός κομβικός, μοιραίος και καταλυτικός χαράσσεται μέσα στο ξέφρενο σεργιάνι της ζωής του. Ένα τραίνο ξεχωριστό, ιδιαίτερο και πολλά υποσχόμενο καταγράφεται μέσα στον αδιευκρίνιστο σωρό της ματιάς της. Πόσο […]