Ζωή Παπατζίκου

Βασίλισσα. Άρχει του βασιλείου της. Με δόλια μέσα η κατάκτηση της κορώνας της. Η αναλλοίωτη εικόνα της˙ διακαής πόθος επικράτησής της. Υπό την κυριαρχία και την παγωμένη της επίταξη, όλη η επικράτεια. Χιονάτη. Αποτελεί το μοναδικό εμπόδιο της πραγματοποίησης των σχεδίων της πρώτης. Σιχαίνεται οτιδήποτε την αφορά και τη θυμίζει […]

Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Ένα κενό απύθμενο που βυθίζει. Καταπίνει θύματα χωρίς έλεος. Πόλεμος εν καιρώ ειρήνης. Τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω. Βίαια. Ύπουλα. Μεθοδικά. Αδηφάγο παρελθόν του σκότους, εξοντώνει με χειρουργική ακρίβεια το μέλλον του φωτός. Αξιοσύνη ανάξια, εκτιμά με υπέρογκο ποσό την αλήθεια. Σ’ […]

– “Θέλετε καστανή ή λευκή ζάχαρη στον καφέ σας κυρία;”, ρώτησε με στωϊκή ευγένεια την πελάτισσα, ο Κοσμάς. Από το πρωί, ούτε και ξέρει πόσους καφέδες έδωσε πακέτο. Μετά από έναν χρόνο που έπιασε δουλειά σε γνωστή αλυσίδα καφέ, τα ετοίμαζε όλα μηχανικά. Ευτυχώς, το πόστο του ήταν μόνο η […]

Μη γεμίζεις τη ματιά σου με αυτά τα ανάμεικτα άτομα που σκέφτονταν πάντα την πάρτη τους. Τη βόλεψή τους. Τη βολή τους. Την άνεσή τους. Ν’ αφήνεις χώρο στην καρδιά σου ατόφιο, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που γίνονται το δεύτερο δέρμα σου όταν εσύ πονάς, όταν κρυώνεις, λυγίζεις, ματώνεις. Μεσολαβεί […]

Για όλα όσα συγκαλύφθηκαν τότε. Υπήρξαν εκείνοι οι εντεταλμένοι αστυνομικοί που μεταμφιέστηκαν σε γιατρούς φορώντας το λευκό της ελπίδας και μπήκαν μετά την εισβολή του ερπυστριοφόρου στο Πολυτεχνείο και βλέποντας απλά τον χαμό που επικρατούσε από αίμα, πόνο, φόβο, πανικό, αγωνία αλλά αναλλοίωτη και ακμαία τη σθεναρή αντίσταση των νέων […]

Υπεκφεύγω. Φυγοπονώ. Επιδερμώ. Γυρίζω περιμετρικά έξω από τις παγίδες. “Έχω το νου μου”, λέω συνεχώς. Πώς έγιναν τότε, τέτοιες ανοιχτές πληγές; Είναι οι νύχτες βαθιές ή οι πράξεις των άλλων σκοτεινές; Ζωή Παπατζίκου HURT ~ PAROV STELAR – YouTube Ζωή ΠαπατζίκουΣε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου […]

Ά-λφα. Πρώτο γράμμα της αλφαβήτου, κυρίαρχο σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Δυνατό, εύηχο, γεμάτο πολλά νοήματα αλλά και ανομήματα. Γεμίζει τις λέξεις με “χωρίς”, αφού άνευ αλλά με πρώτο, εκείνο το πολύτιμο γράμμα, κοσμεί τις ελλείψεις πραγμάτων, συνθηκών και καταστάσεων. Α – κ ρ ό τ η τ […]

Καλύτερα έτσι. Πού να διαλέγεις μονή πλευρά τώρα… Άσε που δε ζεις μέσα στη δίνη της μονοτονίας. Τώρα που στέγνωσε η πηγή της αγάπης και χάσαμε τ’ όνειρο. Τώρα που η απουσία φωνάζει δυνατά μέσα στη σιωπή. Τώρα καταλαβαίνω. Δύο άκρα αντίθετα, τόσο ποθητά και ποθούμενα. Βανίλια και σοκολάτα. Μέλι […]

Στο δρόμο της ζωής σου, μην ξεχάσεις τις ρίζες σου. Να μαθαίνεις γεγονότα και συμβάντα. Δε φανερώνει ο ουρανός τον πόνο των έγκατων της γης. Ο απλός κόσμος διατηρεί ακέραιη την αμερόληπτη αλήθεια. Για ό, τι θανατώθηκε εκείνα τα άγρια χρόνια αλλά φυλάχτηκε ζωντανό στις μνήμες. Στον πηγαιμό της ζωής […]

Στην άλλη άκρη της εικονικής, θα περιμένω. Να δω για λίγο τη μορφή σου, θ’ ανασαίνω. Κι όταν μου πεις, “πρέπει να κλείσω”, ν’ αναμένω. Τότε θα γίνει η φλόγα στάχτη, σ’ έργο τελειωμένο. Μα κάθε “πάλι”, θα μ’ ανάβεις με μανία. Θα λέω, αντέχω τη δική σου εξουσία. Και […]

Ναι, είναι αλήθεια. Πολλές φορές, τα τέρατα φοράνε ανθρώπινη μάσκα. Κρύβονται από τον κόσμο και αποκρύπτουν επιτυχώς τις εμετικές πομπές τους που δεν χωράει και αρνείται να συλλάβει ο κοινός νους. Μη σκύβεις το κεφάλι. Μην αλλάζεις κουβέντα. Μη δηλώνεις αποστροφή, αποτροπιασμό και άρνηση ν’ αντέξεις τέτοιο φρικτό μαρτύριο σκέψης […]

Γερνάω στης νιότης σου το φίλημα και με σταγόνες δροσιάς σου με ραντίζεις. Ν’ αδημονώ για ν’ αναπνεύσω μια ανάσα σου ακόμη. Στη δύση μου εσύ, η χαραυγή. Στο ανώφελο εσύ, το νόημα κρυμμένο. Της στιγμής μου εσύ, το “άδραξε”. Το “πάντα” που ψιθυρίζω. Το “όλα” που ψελλίζω.   Κι […]

Να μάθεις να μη λες μεγάλες κουβέντες. Μετατρέπονται σε μικρές πράξεις, άτιμες, αμελητέες, θλιβερά αδιάφορες. Και παραμένουν σταθερά αμετάβλητα εκείνα τα υπερβολικά λόγια. Χρεώνουν υπέρογκα τους αναλώσιμους πόθους τους. Κοστίζουν ακριβά τα αλόγιστα όνειρά τους. Υπερεκτιμούν σκανδαλωδώς τις φευγαλέες επιθυμίες τους. Εσύ, να υποτιμάς το ανεκτίμητο της σπανιότητας που δεν […]

Και τι είναι τελικά ο χρόνος; Θαρρώ, μια αόριστη στιγμή, αόρατη στο πέρασμά της. Σε ταυτόχρονη και παράλληλη τροχιά η συμπόρευση μαζί του. Ευλογημένοι, όσοι την έζησαν ατόφια και τη ρούφηξαν μέχρι το μεδούλι της. Πόσο τυχεροί, όσοι αντιλήφθηκαν τον αέναο και ασίγαστο κρυφό ενιαυτό στην πλήρη του διάσταση. Πόσο […]

Κατοικείς σε oλοφώτεινες κρύπτες του νου. Η ψυχή σε ζητά. Το μυαλό σε φωνάζει. Οι στιγμές, παραληρούν για μία σου αποθέωση. Τα σώματα, σε πλήρη αλληλοσυμπλήρωση στο παράλληλο σύμπαν τους. Οι φωνές, οι χροιές και οι σκέψεις, πλέκονται σαν ποθούμενα αερικά. Η τελειότητα, εξυψώνει το αλάνθαστο του ενστίκτου. Η αρτιότητα, […]

Ο άντρας, θεωρεί ότι η ιδανική γυναίκα είναι ο σταθμός. Η γυναίκα, νομίζει ότι ο ιδανικός άντρας είναι το τραίνο. Ένας σταθμός κομβικός, μοιραίος και καταλυτικός χαράσσεται μέσα στο ξέφρενο σεργιάνι της ζωής του. Ένα τραίνο ξεχωριστό, ιδιαίτερο και πολλά υποσχόμενο καταγράφεται μέσα στον αδιευκρίνιστο σωρό της ματιάς της. Πόσο […]

Σιωπή και ατολμία. Στυγνοί εκτελεστές θάρρους και αιώνιοι τροφοδότες ασίγαστης υπομονής. Προσμονή και θαυμασμός. Πάντα ταιριαστός και παθιασμένος συνδυασμός ζευγαριού, ακατανίκητης έλξης και αδιάσειστης χημείας. Τα όνειρα και οι επιθυμίες, πλέκονται κρυφά, αναζητώντας την πολυπόθητη πραγματικότητα. Η ελπίδα, μοναδικός συνοδοιπόρος σε αυτό το μαγικό ταξίδι της καρμικής αγάπης. Αψηφώντας χιλιόμετρα […]

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, είδε μπροστά στα αθώα μάτια του, να θανατώνουν τον πατέρα του στη τρυφερή παιδική ηλικία των δέκα ετών. Ο αθεράπευτος πόνος και το μεγάλο πένθος του, άναψαν μέσα του τη σπίθα της θέλησης για αποτίναξη της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό κι έγινε φωτιά η επιθυμία να […]

Τι κοιτάζεις πέρα από τη ματιά σου; Απλώνεται το απέραντο και άγνωστο μέλλον σου. Σίγουρα θα έχει δύσκολα σημεία, ζόρικα μονοπάτια, θα σου φανούν όλα σαν βουνό αδιανόητο ν’ ανέβεις όμως κάθε σου βήμα θα σε κάνει να νιώθεις μιαν αλλόκοτη ζωντάνια. Τι αντικρίζεις πέρα από τη δυσβάσταχτη σιγουριά σου; […]

Της το είχε πει. Έτσι πεθαίνουν οι νύμφες. Με τη φωτιά το καλοκαίρι, την έραναν με πύρα. Καύτρες και ολοκαύτωμα είχε στη μοίρα της γραμμένο. Με τον πάγο τον χειμώνα, την κάλυψαν με ψύχος. Χιονονιφάδες και παγετώνα είχε στο κάρμα της γραφτό. Να καίει από πυρετό και να παγώνει από […]

Γυναίκες γεννημένες κορίτσια. Κορίτσια γεννημένα γυναίκες. Ένα όνειρο, κυλάει στο αίμα τους. Ένα τραγούδι, νανουρίζει τον ύπνο τους. Μια ευχή, συντροφεύει τη σκέψη τους. Το σύνδρομο της πριγκίπισσας, τις διακατέχει από εκείνα τα άγουρα γεννοφάσκια. Το μητρικό ένστικτο, σκίρτημα αφανές, τις ακολουθεί από καταβολής κόσμου. Στο όνομα του έρωτα, βουτούν […]

Φλέγεται η μήτρα, στη φωτιά άσβεστου μίσους, στο όνομα της αγάπης. Πνίγεται η γυναίκα, στη λίμνη κατακόκκινου αίματος, στο όνομα της αλήθειας. Δεν είναι αγάπη, όταν σε εξοντώνει. Δεν είναι αλήθεια, όταν σε σκοτώνει. Ύπουλα, αθόρυβα αλλά μεθοδικά. Ως πότε θα θρηνούμε λουλούδια κομμένα; Ως πότε θα πενθούμε κορίτσια θλιμμένα; […]

Ακούστε το. Δείτε το. Αποστηθίστε το. Λέξη προς λέξη. Νιώστε το διαχρονικό παλμό του λόγου που ζει και πάλλεται για τα ιδανικά του Ανθρώπου. Πεθαίνει και ξαναγεννιέται μέχρι την τελειότητα. Μέχρι να δει με μάτια ανοιχτά την Αλήθεια. Μέχρι τότε, η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να υποφέρει. Και στο πολύπαθο όνομά […]

Το παιδί σου. Ο ξεχωριστός άγγελος επί γης. Να κοιμάται και να μένεις ξύπνιος να το χαζεύεις και να μην πιστεύεις τη τόση ευλογία σου. Να το μαλώνεις και να δαγκώνεις τη γλώσσα σου μετά, που ήσουν τόσο αυστηρός γονιός αλλά σκέφτεσαι ότι πρέπει να είσαι έτσι κάποιες φορές, για […]

Μη μιλάτε. Επιτέλους, λίγη σιωπή ως ένδειξη σεβασμού έστω και στην ύστατη στιγμή της αλήθειας. Στάζει δηλητήριο το στόμα και η ματιά σας. Επιτέλους, για μια φορά. Μην εγκληματείτε. Εκείνη η ύπουλη, φθονερή σκέψη του κέρδους, που υπολογιστικά θυσιάζει την εναπομείνουσα ανθρωπιά στο βωμό του χρήματος και οπλίζει το σκάρτο […]