Βασίλισσα.
Άρχει του βασιλείου της. Με δόλια μέσα η κατάκτηση της κορώνας της.
Η αναλλοίωτη εικόνα της˙ διακαής πόθος επικράτησής της.
Υπό την κυριαρχία και την παγωμένη της επίταξη, όλη η επικράτεια.
Χιονάτη.
Αποτελεί το μοναδικό εμπόδιο της πραγματοποίησης των σχεδίων της πρώτης.
Σιχαίνεται οτιδήποτε την αφορά και τη θυμίζει γιατί το δικό της αλλιώτικο φως, της καίει τα σωθικά.
Πάντα με παραπλανητικά μέσα την υπονόμευε, την επισκίαζε και την καταδυνάστευε.
Επέβαλλε αυθαίρετα και δόλια τον φρικιαστικό θάνατό της, διατάσσοντας να της φέρουν ενώπιόν της από το άψυχο σώμα της, την καρδιά της.
Όλα μοιάζουν να δουλεύουν ρολόϊ στην κατάστρωση του σχεδίου της.
Σε μια ήδη κανονισμένη βόλτα του κυνηγού με τη Χιονάτη, σε μια ανυποψίαστη στιγμή σ’ εκείνο το ξέφωτο του δάσους, υψώνεται απειλητικά το ξίφος επάνω της.
Το τελευταίο λεπτό, λυγίζει η αποφασιστικότητά του κοιτώντας το τρομαγμένο και αθώο βλέμμα των ματιών της. Δεν αξίζει τέτοιο τέλος, δεν χωράει τόση αμαρτία σε μια στάλα ξάστερου ουρανού.
Μέσα σε σφιγμένα δόντια και αντιμαχόμενη πάλη ψυχισμού και συνείδησης, την αφήνει ελεύθερη. Μαθαίνει την αίτια αφανισμού της καθώς εκδιώχνεται μακριά για να σωθεί.
Όσο δοκιμάζει και δοκιμάζεται σε νέες ανακαλύψεις του εαυτού της, δεν καταφέρνει να δαμάσει την καλή της ευπιστία αδιακρίτως ανθρώπων.
Η Βασίλισσα, αφού μαθαίνει ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχε σχεδιάσει, αποφασίζει να πάρει η ίδια την κατάσταση στα χέρια της. Ούσα γνώστης και παρατηρητής της σε ό,τι την αφορά, ακόμη και από μακριά, ξεκινάει προσπάθειες προσέγγισής της, μεταμφιεσμένη – κάθε φορά – σε υπεράνω πάσης υποψίας γυναίκα.
Την πρώτη φορά, χτυπά την πόρτα της πουλώντας την απαστράπτουσα χτένα, βουτηγμένη όμως στα χημικά. Οι βαφές μαλλιών, εισρέουν και απορροφώνται από το δέρμα του κεφαλιού της δημιουργώντας της ζαλάδες και πονοκεφάλους.
Τη δεύτερη, την επισκέπτεται χαρίζοντάς της εντυπωσιακή ζώνη για τη μέση, στολισμένη με πολύτιμα πετράδια. Το σκληρό αλλά επιβλητικό της αποτέλεσμα, κολακεύει το φυσικό στρογγύλεμα του θηλυκού της σωματότυπου αλλά της προκαλεί ασφυκτική εφαρμογή και πέφτει λιπόθυμη μην αντέχοντας την επιτακτική νόρμα της μόδας της εποχής.
Και τις δύο φορές, η απορία, η περιέργεια, η ανησυχία, ο φόβος, η επαγρύπνηση, η επιφύλαξη και η εγρήγορση, τη σώζουν καθώς αποτελούν τους εφτά διακριτικούς σωματοφύλακες του ενστίκτου της.
Την τρίτη και τελευταία φορά, μια υπέργηρη γυναίκα έρχεται και της προσφέρει το πιο λαμπερό και κατακόκκινο μήλο, μέσα από το καλάθι του σωρού της. Το δηλητήριο των ουσιών που βρίσκεται κρυμμένο στις άπειρες τροφές κατανάλωσης με απεριόριστους τρόπους διοχέτευσής της, πετυχαίνουν επιτέλους τον διεστραμμένο και νοσηρό σκοπό εξόντωσής της.
Κρυφά, ανύποπτα και συντονισμένα, εισρέουν οι πάμπολλες τοξικές ουσίες στο αίμα και διαχέονται σε κύτταρα και όργανα κατά μήκος ολόκληρου του οργανισμού.
Για ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια, η άμυνα παίζει διακριτικά στο παρασκήνιο, ο χρόνος μηδενίζεται καθώς η ίδια η ύπαρξη εκμηδενίζεται πέφτοντας σε κενό απραξίας και λήθαργο ανυπαρξίας.
Οι εφτά μικροί σωματοφύλακες πενθούν σιωπηλά και κατηγορούν τη συνείδησή τους που δεν μπόρεσε να προστατεύσει και να διαφυλάξει έστω και την τελευταία στιγμή, την πολύτιμη ζωή.
Τώρα, η μάχη θεωρείται πλέον χαμένη και μη αναστρέψιμη.
Αργά και μουδιασμένα, τοποθετούν το βασανισμένο κορμί στη γυάλινη συντήρηση της σιωπής, μια ύστατη τιμή και διατήρηση της ελπίδας για μια θεόσταλτη ανατροπή.
Κάπου πιο πέρα, ακούγονται δυνατές αστραπές.
Το δίκιο έπνιξε δίχως ενοχή την εγκληματική πρόθεση μιας μεταμφιεσμένης και δόλιας σκοπιμότητας, καταδικάζοντάς την σε ισόβιο γκρεμό απόρριψης.
Το τελευταίο αντίο, η ύστατη στιγμή του αποχαιρετισμού της αγάπης και η έμπρακτη υπόσχεση της αιώνιας σύνδεσης της φύσης με το σώμα, είναι εκείνα που θα επιτρέψουν στο θαύμα να συμβεί.
Η επιστροφή μας σε ό,τι φυσικό απαρνηθήκαμε, θα καταφέρει να προσφέρει την πολύτιμη αίσθηση της ευτυχίας, την πολυπόθητη ανατροπή και θέληση για ζωή, μακριά από οτιδήποτε τοξικό και ζημιογόνο για την ίδια μας την ύπαρξη.
Και αυτό δεν είναι παραμύθι!
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
