Ζωή Παπατζίκου

  Όταν βλέπεις γύρω σου σε τραβηγμένες πολυάριθμες φωτογραφίες λάγνες ματιές, μισάνοιχτα χείλη, αισθησιακά βλέμματα, πόζες πολλά υποσχόμενες με σώμα που πλησιάζει την αρτιότητα σε...

Κραυγές ακούγονται μέσα σε σιωπές. Πώς έγιναν βαθιές πληγές οι αμυχές και ανοιχτές τρέχουν. Για ζάχαρη τα νόμιζα τα λόγια σου, αποδείχτηκαν όμως αλάτι. Αφρίζουν...

Δικά σου βήματα που φέρνουν σκιρτήματα.   Δικές σου σκέψεις ζαλίζουν ως επισκέψεις.   Ήλιος που δύει προτού ν’ ανατείλει.   Όνειρο που εκεί φίλησα...

Γελάς με υποχθόνια υπεροχή μπρος στην αίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας σου σ’ εμένα. Σε κοιτάζω με βλέμμα σταθερό μέσα στη λύπη της ξεκάθαρης αυτογνωσίας μου....

Το καρναβάλι αυτό, φτάνει στην κορύφωσή του. Οξύνονται οι αύξουσες προσμονές. Αμβλύνονται οι πεινασμένες υπομονές και αιχμηρές στέκουν, έτοιμες να ορμήσουν στο θελκτικό κάλεσμα της...

Ένα δέντρο είναι η γυναίκα. Ο κορμός της, κυοφορεί ζωογόνες ανάσες, κρατάει ακατάλυτο και αειφόρο τον κύκλο της ζωής. Τα κλαδιά της, χαρίζουν καρπούς ζηλευτούς,...

Παντός είδους οθόνες αναμμένες ημέρα και νύχτα, ρίχνουν άπλετο τεχνητό φως σε μάτια και ψυχές γνωστές ή άγνωστες μεταξύ τους. Μάθαμε να γνωρίζουμε, να συνομιλούμε,...

Ένα σκοτεινό και βαρύ πέπλο μας τυλίγει. Δηλητήριο χυμένο παντού. Φωτιά που καίει απειλητικά. Νερό που πνίγει ολοκληρωτικά. Σκοτάδι που απλώνει περιμετρικά. Οξυγόνο που κλείνει...

Μάτια που κοιτούν. Τι ψάχνουν να βρουν; Χέρια που χωρούν. Τι άραγε να καρτερούν; Έσπασε –στη διαστολή της- η προσμονή, κοιτώντας κατάματα τον ήλιο. Ράγισε...

Ο ένας, μεγαλύτερος. Έλκει, με τη σοφία του δοκιμασμένου χρόνου. Ο άλλος, μικρότερος. Μαγνητίζει, με τη δίψα του αδοκίμαστου καιρού. Ο πρώτος, έλκεται από την...

Έτσι ήταν πάντα οι γιορτές των Χριστουγέννων. Αναμμένα λαμπιόνια, φωτισμένοι δρόμοι, μουσική να σκορπίζει παιδικότητα και ανεμελιά. Φωνές παιδιών να μπερδεύονται με τον εύθυμο μεταλλικό...

Γεμάτη η ζωή μας με γρήγορους ρυθμούς, μηχανικές καθημερινές κινήσεις, πληθώρα σκέψεων καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Περιμένουμε με ανυπομονησία να έρθει μια γιορτή...

  Και τώρα οι δυο μας. Και να θες, είναι αδύνατον να κρυφτείς.  Δεν μπορείς – πια- και να ξεφύγεις.  Οι δικαιολογίες, άχρηστες στέκουν –...

Νέο κλείσιμο των πάντων αλλά πώς ξεχνάς το προηγούμενο; Το μυαλό θυμάται λεπτό προς λεπτό κάθε ημέρα, συναίσθημα και αποτέλεσμα. Όμως αυτή τη φορά, τα...

Φοβάσαι. Την αβάσταχτη ιδέα της ανακοίνωσης, πως χάνεις την εργασία σου. Την άγρια διαπίστωση, ότι το πορτοφόλι σου δεν έχει πλέον χρήματα. Το περίεργο συναίσθημα,...

Λέξεις που στοιβάζονται σ’ ένα άψυχο χαρτί. Ένα χέρι, καταγράφει συναισθήματα. Δύο μάτια, ταξιδεύουν σε στιγμές και θύμησες. Μία καρδιά, ξεδιπλώνει απόψε όλες τις εκκρεμότητες...

Σπίρτα οι στιγμές μας, ανάβουν διάσπαρτα στο άγνωστο και βαθύ σκοτάδι της ζωής μας. Σε κάποια χέρια χαρίστηκαν πολλά, αβίαστα και απλόχερα, όμως σε άλλα...

Να ερχόσουν και όλα θα ήταν αλλιώς. Ποτέ ξανά τριγύρω σκοτάδι, μονάχα ένα υπέροχο, ζεστό, άπλετο κι εκτυφλωτικό φως θ’ αγκάλιαζε τη στιγμή μας. Όχι...

Ε: Πώς μπορείς να εξηγήσεις τι είναι αυτό που σου σπρώχνει το χέρι και ξεκινάς να γράφεις ό,τι φευγαλέα περνάει από το νου σου, εκείνη...

Με κλειστά τα μάτια η ακρόασή του. Σαν ουράνιο αριστούργημα το επίγειο άκουσμά του. « – Τι είναι τέχνη; » με ρωτούν. Δίχως δισταγμό και...

Αρχή γενομένης – εν όλω – του χρόνου τούτου. Αβουλία γεγονότων. Άγουρη διαπίστωση. Ατολμία δισταγμού. Ανωριμότητα σπαραγμού. Αντοχή φραγμού. Άνοιξη βλέμματος. Ανάσταση Κυρίου. Άνθιση θέρους....

Χρόνε αμείλικτε, αδυσώπητε, ανελέητε. Προσκυνούν με δέος γονυπετείς εμπρός σου, πειράγματα σαρκός εφήμερα, τρέμουν αναρίθμητα επιφανειακά φτιασιδώματα, λυγίζουν άπειρα ανασταλτικά παράγωγα ενός ιλιγγιωδώς τρέχοντος καιρού....

Λατρεύω να σε κοιτάζω. Χρώματα της ίριδας δημιουργούν την οπτασία της μορφής σου. Αχόρταγα σε ορέγομαι. Πεινώ για το σάρκινο πόθο σου. Διψώ για τη...

Με τα μάτια του σώματος, κοίταξα τον κόσμο. Με τα μάτια του πνεύματος, είδα την πλάση. Ήρθα για να ξαναφύγω. Χάθηκα για να βρεθώ. Βρέθηκα...