Γελάς με υποχθόνια υπεροχή μπρος στην αίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας σου σ’ εμένα.
Σε κοιτάζω με βλέμμα σταθερό μέσα στη λύπη της ξεκάθαρης αυτογνωσίας μου.
Καμία εξουσία πάνω μου δεν επέδειξες, με κανένα σου τέχνασμα.
Γι’ αυτό, μη λες πως νίκησες.
Εγώ αγάπησα εκείνη την υποτιθέμενη αλήθεια σου και όχι το ψέμα που μου έδειξες.
Μην πεις λοιπόν ότι με κατέκτησες.
Ξεγέλασμα επιτυγχάνεις, ποτέ όμως την παράδοση.
Ίσα- ίσα, αδειάζεις περισσότερο και βουλιάζεις εσύ, στα ίδια σου τ’ αναίσχυντα και ποταπά ψεύδη.
Εγώ δίνομαι μόνο σε ήλιους λαμπερούς, γι’ αυτό κράτησε τον ίσκιο μου, από την ίδια στόφα είστε και οι δύο φτιαγμένοι, θα ταιριάξετε απόλυτα στα δικά σου ζοφερά σκοτάδια.
Έτσι είναι τελικά και ας μην το παραδέχεσαι.
Κάποιοι κερδίζουν πάντα μια μάχη αλλά ποτέ τον ίδιο τον πόλεμο!
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
