Ακόμη ένα βράδυ, γεμάτο το τασάκι με αποτσίγαρα.
Ακόμη μια νύχτα, η στάθμη του αλκοόλ μειώνεται επικίνδυνα στο μπουκάλι που σου κάνει συντροφιά και απόψε.
Νιώθεις ωραία στο σκοτάδι σου; Αναπνέεις καθαρά στη σιωπή σου;
Το βλέμμα σου χαμένο στο κενό. Βουτάς τα κλειδιά και φεύγεις με βλέμμα θολωμένο.
Καβαλάς τη μηχανή σου, η ριπή του ανέμου μαστιγώνει τις σκέψεις ενώ μουγκρίζει η ταχύτητα.
Βάζεις μπροστά τη μίζα του αυτοκινήτου καταπίνοντας τα χιλιόμετρα και σε κάθε στροφή φρενάρεις απότομα, εκπνέοντας αναστεναγμούς.
Λες ότι έρχεσαι σ’ εμένα ή πας ακόμη μια φορά να ξεφύγεις;
Μήπως πάλι ζητάς να χαθείς σε δανεικές αγκαλιές χρεώνοντας τη μοναξιά σου με αβάσταχτο φόρο ποινής;
Το γνωρίζεις πια. Το σώμα σου εκτονώνεις αλλά το μυαλό σου είναι ακόμη κλεισμένο στη φυλακή μου.
Ποιος έχει τα κλειδιά; Ποιος ορίζει τη μοίρα; Δεν έχω απάντηση γι’ αυτό. Το μόνο που ξέρω είναι πως φοβάμαι πολύ.
Φοβάμαι πως θα γίνω δεδομένο του ματιού σου. Ζητούμενο του μυαλού σου. Απωθημένο του κορμιού σου. Να προσέχεις. Μόνο αυτό.
Αν είναι γραφτό, μέχρι ν’ ανταμώσουμε, χίλιες φορές° να προσέχεις.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
