Γύρισα σπίτι, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πέταξα τα κλειδιά με το μπρελόκ μας στο τραπεζάκι του σαλονιού. Βράδυ Σαββάτου, κουρασμένη από τη δουλειά, βάζω ένα ποτήρι ουίσκι και κάθομαι να ακούσω μουσική. Πίνω σιγά σιγά και κοιτάζω στα χαμένα. Είμαι κουρασμένη. Όχι το σώμα μου, μα η ψυχή μου. Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο. Όλα ίδια. Καμία διαφορά. Καμία ουσία. Ένα κενό. Το θέμα δεν είναι το κενό που νιώθεις. Δεν είναι μια λέξη απλή. Είναι μια μεγάλη, αρνητική, μαύρη ενέργεια. Σαν τον μπαμπούλα που φοβόμασταν μικρά να μην έρθει.
Φοβάμαι να κοιμηθώ γιατί πάντα έρχονται εφιάλτες το βράδυ. Μα και το πρωί δε θέλω να ξυπνήσω, γιατί ξανά θα είναι η ίδια μέρα. Αυτό το κενό μέρα με τη μέρα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Τι δε θα έδινα να το αλλάξω αυτό. Να αλλάξω αυτό που ζω. Μια ζωή σαν ρομπότ. Δεν τρως, δεν κοιμάσαι, δε ζεις! Είναι κάτι που σε τρώει και σου ρουφάει τη ζωή. Κοίταξα τη φωτογραφία μας. “Μου λείπεις”, ψιθύρισα. Μου λείπει αυτό που είχαμε. Πού είσαι; Πού είμαι; Πού είμαστε; Χάος! Κενό. Η καρδιά μονάχη, κλαίει, σιγολιώνει. Σιωπηλά. Αθόρυβα.
“Είσαι καλά;” Με ρωτάνε; Απαντάω “ναι”. “Τι ναι;”, σκέφτομαι. Εγώ ξέρω μέσα μου τι νιώθω. Όταν μπαίνω στο σπίτι, στους τέσσερις τοίχους, σε αυτούς που ζούσαμε μαζί. Μα τώρα βρίσκεσαι μακριά μου. Δεν είναι ζωή αυτή, δεν μπορώ να ανατρέψω τίποτα. Το μόνο που έχω συντροφιά είναι οι αναμνήσεις μας. Το βλέμμα σου, τα χάδια σου, τα φιλιά σου, απλά λείπουν. Δε θέλω τίποτα εφόσον δεν είσαι εσύ μέσα στη ζωή μου. Απλά αρνούμαι. Κενό. Άδειο μυαλό, πέτρα καρδιά και σώμα άψυχο. Μια λέξη με τόσο πόνο. Τόσα πολλά αγκάθια και αυτή η καρδιά συνεχίζει να χτυπά και να ματώνει. Που θα πάει; Κάποια στιγμή θα στραγγιστεί. Κάποια στιγμή ο πόνος θα σταματήσει.
Κατερίνα Κάρτζια
