Ξέμειναν από μαγεία οι λέξεις απόψε. Φαντάζουν μουτζούρες αραδιασμένες σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Απόψε θα σου γράψω ένα γράμμα. Ένα από αυτά που έπρεπε να σου είχα γράψει εδώ και καιρό. Αποτελείται απ’ όλα τα σβησμένα μηνύματα που δεν έστειλα ποτέ, γιατί φοβόμουν την απάντηση. Από όλες τις λέξεις που […]
Αγγελική Τζολοπούλου
25 posts
Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή, αν είχαν διακόπτη τα αισθήματα. Αν θα μπορούσα μέσα σε μια στιγμή να ξεχάσω όσα ένιωθα για εσένα ώστε να σταματήσουν να με βασανίζουν τα βράδια. Να ξεχάσω όλες αυτές τις στιγμές μαζί σου, που τις έχω φυλαγμένες, μαζί με […]
“Δεν είναι πολύ όμορφη η μέρα σήμερα;” είπε απολαμβάνοντας τις ηλιαχτίδες που έμπαιναν από το παράθυρο, φωτίζοντας το πρόσωπο τους και τον κόκκινο καταρράκτη που έπεφτε ανέμελα στην πλάτη της. “Είναι όμορφη μέρα για μια βόλτα στην παραλία, τι λες; Σαν αυτές που πηγαίναμε… παλιά. Θυμάσαι;” Συνέχισε για λίγο ακόμα […]
Απλά ήταν ο τύπος άνδρα που στο έκανε τόσο, μα τόσο, εύκολο να τον ερωτευτείς. Σχεδόν σε προκαλούσε να το κάνεις. Σαν ένα τριαντάφυλλο που σε προκαλεί να το αγγίξεις για να σκίσει τη σάρκα σου με τα αγκάθια του. Κάθε λέξη που άρθρωνε έμοιαζε με ποίημα του Πάμπλο Νερούδα, […]
Απόψε σε ένα κορίτσι λείπεις λίγο περισσότερο απ’ ότι χθες. Γι’ αυτό απόψε η βροχή μοιάζει λίγο πιο μελαγχολική και χτυπάει λίγο πιο δυνατά το παράθυρό μου. Και όσο την αφήνω να με νανουρίσει σε έναν ακόμα άστατο ύπνο, σκέφτομαι πως πριν από εσένα συνήθιζα να φοβάμαι την βροχή. Τώρα […]
Το ξυπνητήρι χτυπάει με τον συνηθισμένο ενοχλητικό ήχο. Σκέφτεσαι για μια ακόμη φορά να τον αλλάξεις σε ένα τραγούδι που ίσως βοηθήσει να ξεκινήσεις λίγο πιο ευχάριστα την μέρα σου. Το κλείνεις. Κρατιέσαι για λίγο ακόμη στο πιο όμορφο σημείο του ονείρου σου. Χαμογελάς. Παύση. Σε εκείνα τα δύο, τρία […]
Κάθε βράδυ, ελπίζω πως το φως της Σελήνης θα με σώσει. Και κάθε βράδυ απογοητεύομαι, γιατί πάλι με επισκέφτηκες στο όνειρο μου. Και απογοητεύομαι ακόμη περισσότερο όταν ξυπνάω και η πρώτη μου σκέψη είναι πως δεν ήθελα το όνειρο να τελειώσει, και η δεύτερη πως εκεί είναι το μόνο μέρος […]
Όταν πέφτει ένα αστέρι, εύχομαι να βρεθείς τυχαία στον δρόμο μου. Να είναι όλα παλιά. Να κοιταχτούμε για λίγα δευτερόλεπτα, να με ρωτήσεις πως είμαι, εγώ να διστάσω να απαντήσω το “μια χαρά, εσύ;”, που λέω από συνήθεια, γιατί δεν είμαι μια χαρά, κι εσύ θα το καταλάβεις. Και μετά […]
Εμείς οι νέοι Εμείς οι πληγωμένοι Γράφουμε για να ξεχάσουμε τις σκέψεις που μας βασανίζουν. Είμαστε παράφωνες κραυγές που αντηχούν στο άπειρο. Είμαστε τα πιο όμορφα τραγούδια με τους πιο πονεμένους στίχους. Με τα μάτια βουρκωμένα και τα δάκρυα μας στεγνωμένα κοιτάμε το άπειρο και νιώθουμε την σκιά της Σελήνης […]
Έλα να σου μιλήσω για τ’ απωθημένα μου, πριν συνειδητοποιήσω πως έχεις γίνει ένα από αυτά. Έλα να χαθούμε στο σύμπαν πριν χαθώ στο ατέρμονο κενό της κατεστραμμένης μου φιλοσοφίας. Έλα να μιλήσουμε για το απόλυτο δόσιμο ψυχής και σώματος. Πριν φοβηθώ να σου δώσω ακόμα και το χέρι μου. […]
«Κάπου κάπου με πιάνουν κάτι τάσεις αυτοκαταστροφής. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως φταίει που αυτές είναι η έμπνευση μου. Ή ίσως φταίει που κάτι νύχτες σαν αυτή, νιώθω σαν γυαλί. Τόσο εύθραυστο και όμορφο με τον δκό του μελαγχολικό τρόπο. Σχεδόν σε παρακαλάει να το καταστρέψεις. Ίσως γι’ αυτό.”. Θυμάμαι σου […]
Είμαστε ερωτευμένοι με τον πόνο. Εθισμένοι στην αίσθηση της καρδιάς μας να φλέγεται. Βρίσκουμε κάτι το… ρομαντικό στην ιδέα του πόνου. Ίσως γιατί τον έχουμε αναπόφευκτα συνδέσει με τον έρωτα. Και του δινόμαστε ολοκληρωτικά. Το σχεδόν είναι η πιο πληγωμένη λέξη, γιατί ο έρωτας δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα λιγότερο […]
Βρήκα επιτέλους ένα μέσο για να εκφράζομαι στην απέραντη κενολογία της καθημερινότητάς μου. Περνάω τα βράδια μου κρυμμένη σε παλιά τετράδια, να κάνω παρέα σε στυλό τελειωμένα, προσπαθώντας να αφήσω το σημάδι μου στον κόσμο… Κι αραδιάζω άδειες λέξεις, την μια δίπλα απ’ την άλλη, σε γεμάτα από μουτζούρες […]
Όχι, δεν την φοβάμαι την βροχή. Ούτε καν την μελαγχολική μορφή της. Γιατί οι σταγόνες που πέφτουνε στο τζάμι, μου θυμίζουν τον τρόπο που τα δάκρυα μου μουσκεύουν το χαρτί όσο γράφω… Μου αρέσει να την βλέπω να χαμηλώνει και να δυναμώνει ξανά, όπως το κλάμα. Όπως η ψυχολογία σου […]
Όλα τα παιδιά φοβούνται το τέρας κάτω από το κρεβάτι. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιούμε… πως το τέρας βρίσκεται μέσα μας… Ό κάθε άνθρωπος έχει τα τέρατα, τους δαίμονές του. Χτυπάνε την νύχτα, τότε που πάνε να πέσουν οι άμυνες… Στοιχειώνουν, ελέγχουν, βασανίζουν, ακολουθούν όλη την υπόλοιπη μέρα. Δαίμονες, που δεν κρύβονται κάτω […]
Έχω έναν φίλο που του περνούσα αδιάφορη όταν πρωτογνωριστήκαμε. Και όταν ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας, τα πήγαμε λίγο καλύτερα, πιστεύω. Ίσως και όχι. Είναι, ας πούμε, από άλλο κόσμο… Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μας χωρίζει, ξέρω όμως πως υπάρχει. Μάλλον. Θα μου ήταν πολύ εύκολο να τον […]
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε στο αδύνατο. Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να έχουν τελειώσει, δεν σταματάμε να ελπίζουμε. Ελπίζουμε ότι θα βρούμε κάποιον να μας πει πως όταν η σιωπή δεν θα είναι αρκετά ήσυχη, και όταν οι χτύποι της καρδιάς μας δεν θα είναι αρκετοί για […]
Πες μου, ποιος είσαι σήμερα; Πως πρέπει να σου συμπεριφερθώ; Ποια μάσκα σου θα φορέσεις σήμερα; Σήμερα, θα βρεις το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου; Βασικά, θυμάσαι ποιος είσαι; Ποιος ήσουν πριν οι άλλοι να σου πουν ποιος πρέπει να είσαι; Ποιος είσαι; Από τότε που έβαλες τη μάσκα […]
«Χρειάζομαι λίγο χρόνο για να βρω τον εαυτό μου» Πόσες φορές έχεις ακούσει αυτή την φράση; Ή πόσες φορές έχεις πει εσύ ο ίδιος πως «έχεις χάσει τον εαυτό σου…» Τι σημαίνει όμως; Που πας χωρίς αυτόν και τι απέγινε αφού τον έχασες; Ακούγεται λίγο παράλογο έτσι; Κι όμως είναι […]
Έχεις νιώσει ποτέ πως είσαι η σκιά της Σελήνης; Το άρωμα του νερού Η γεύση του αέρα; Έχεις ζήσει ποτέ στο παρασκήνιο; Αν ναι αυτό είναι για εσένα. Για αυτούς που ζούνε μια γλυκιά μελαγχολία Που έχουν αποκοιμηθεί για να κρύψουν το φως πίσω από τα μάτια τους Εμείς είμαστε […]
Τι είναι ο έρωτας, τελικά; Μπορεί να πει κανείς με σιγουριά; Είναι σίγουρα μεγάλη ιστορία, και δεν χωράει μέσα σε λέξεις! Είναι το χαμόγελο στα χείλη σου όταν τον/ την βλέπεις, και οι πεταλούδες στο στομάχι, ή κάτι μεγαλύτερο; Είναι σίγουρα κάτι μεγαλύτερο! Όμως, δεν χωράνε σε αυτόν τα στερεότυπα […]
Χρειάζεται δύναμη για να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Όταν ζεις σε μια κοινωνία που προωθεί την τελειότητα, είναι εύκολο να νιώσεις πως «δεν είσαι αρκετός». Θέλει δύναμη να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά και να αγνοήσεις τους ανθρώπους που σε κρίνουν. Πρέπει να χτίσεις τους τοίχους σου τόσο καλά, […]
Για να διαβάσετε αυτό το κείμενο, θα χρειαστεί να πάτε πίσω στον Μάρτιο. Ωραία; Ωραία. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα (Πέμπτη, νομίζω!). Πήρα την τσάντα μου, έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά με τέρμα την μουσική, όπως πάντα, και ξεκίνησα να πάω στο φροντιστήριο. Μετά από λίγη ώρα σταμάτησα απότομα για να […]
Έχεις νιώσει ποτέ πως πιάνεις πολύ χώρο σε αυτό τον κόσμο; Πως τα «πιστεύω» σου, οι απόψεις σου, ολόκληρη η ύπαρξη σου είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει σε όρια; Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Για να νιώσουμε, να ξεχωρίσουμε, να κάνουμε την διαφορά. Κάποια μέρα, θα σπάσουμε τον κλοιό. Θα […]
Του δικού μας παραμυθιού το τέλος, ήταν προκαθορισμένο. Το ξέραμε πως ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος, όμως το παλέψαμε. Κρυφά απ’ όλους και απ’ όλα το παλέψαμε. Κρυμμένοι ακόμα και από τους ίδιους μας τους εαυτούς, για να μην χρειαστεί να παραδεχτούμε πως το ρολόι χτυπάει. Κάθε χτύπος κι ένα […]