Τέρατα κάτω απ’ το κρεβάτι

Όλα τα παιδιά φοβούνται το τέρας κάτω από το κρεβάτι. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιούμε… πως το τέρας βρίσκεται μέσα μας…
Ό κάθε άνθρωπος έχει τα τέρατα, τους δαίμονές του. Χτυπάνε την νύχτα, τότε που πάνε να πέσουν οι άμυνες… Στοιχειώνουν, ελέγχουν, βασανίζουν, ακολουθούν όλη την υπόλοιπη μέρα. Δαίμονες, που δεν κρύβονται κάτω από τα έπιπλα, αλλά στο παρελθόν μας.
Τα τέρατα βρίσκονται μέσα μας, και κανένα λούτρινο δεν μπορεί να μας σώσει από αυτά…
Και ενώ είσαι ξαπλωμένος σε ένα άδειο, μεγάλο δωμάτιο, οι τοίχοι στενεύουν και ο αέρας σου ψιθυρίζει τις σκέψεις που ποτέ σου δεν τόλμησες να σκεφτείς. Κλείνεις τα αυτιά, αφού δεν αντέχεις να ακούσεις αυτά που έχεις να σου πεις… Όλα τα «και αν», οι φρούδες ελπίδες, οι λέξεις που δείλιασες να ξεστομίσεις και οι ματιές που δεν έριξες, σου επιτίθενται. Κλείνεις και τα μάτια, για να μην βλέπεις το παρελθόν σου να σε καταδιώκει. Και περνάνε από μπροστά σου, όλα όσα έχεις μετανιώσει… Και ένας καθρέπτης… και το είδωλό σου επιμένει να σε κοιτάει παρόλο που στρέφεις το βλέμμα σου μακριά, γιατί δεν αντέχεις να σε βλέπεις.
Δεν θα είναι όλα τα βράδια σου έτσι, μην ανησυχείς. Κάποιος δεν θα βρεθεί να σκοτώσει το τέρας; Δεν θα παλεύεις για πάντα μόνος σου, κάποιος θα βρεθεί… Εκείνος. Σε παρηγορεί αυτή η σκέψη, έτσι;
Μεγαλώνοντας, δεν σταματάμε να πιστεύουμε στα τέρατα… Τα αποδεχόμαστε απλά…

Αγγελική Τζολοπούλου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *