Ράβδοι Πλαστελίνης

Από της γειτονιάς το μικρό βιβλιοπωλείο 
αγόρασα χρωματιστές ράβδους πλαστελίνης. 
 
«Για το παιδί;», με ρώτησαν. 
«Για το παιδί», τους είπα. 
 
Γύρισα ανυπόμονη στο σπίτι. 
Πέταξα την τσάντα στην παλιά καρό μπρεζέρα. 
Κάθισα στο πάτωμα μπροστά από το ξύλινο του χολ το τραπεζάκι. 
Ανασήκωσα τα μανίκια και έπιασα να φτιάχνω χρωματιστά όνειρα. 
 
Πότε δεν έπιαναν τα χέρια μου. 
Μήτε στη ζωγραφική, μήτε στο ράψιμο, μήτε και στα μαστορέματα. 
Μα τούτα εδώ μου φάνταζαν απίθανα ωραία! 
Τα κοίταζα ξανά και ξανά γεμάτη περηφάνια. 
 
Τα πήρα προσεκτικά και τα ακούμπησα στο πλαστικό τραπέζι της αυλής 
κάτω από το αγιόκλημα. 

Ήθελα ο ήλιος να τα δει, να τα αγγίξει. 
Πέρασαν οι γείτονες και έμειναν με το στόμα ανοιχτό να τα κοιτάνε. 
 
«Για το παιδί;», με ρώτησαν. 
«Για το παιδί», τους είπα. 
 
Και ας ήξεραν καλά πώς μάνα εγώ δεν έγινα ποτέ…

Ιωάννα Πιτσιλλή
Από την ποιητική συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης»

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *