Τι να μου δώσεις άλλο,
αντίο, είπαμε, μεγάλο.
Αλήθειες και φωνές,
πικρία με σιωπές.
Κηδεία του εαυτού,
φροντίδα είναι.
Στα πόσα αντίο φεύγεις,
οριστικά και αμετάκλητα;
Μπορώ το δρόμο της εξόδου να σου δείχνω,
φορές πολλές αν χρειαστεί.
Κι αν θελήσουμε,
για ακόμη μια φορά το αντίο να ακούσουμε,
θυμήσου τον τελευταίο αποχαιρετισμό μας:
Ήταν χρωματισμένος, με την εξόδιο ακολουθία,
ενός έρωτα μεγάλου.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
Σαν ένα ψέμα μοιάζεις, με τη σκιά σου όλα τα αλλάζεις. Τσίγαρο – αποτσίγαρο, καπνός και ερημιά. Κρεβάτι και θηλιά, κορμιά μου […]
Φλούδες η σελήνη στην αγκαλιά μου. Θαρρείς πως λούστηκε το φως με ροδοπέταλα από αναπνοές κεντημένες ουρλιαχτά. Κι όσο γκρίζο χώρεσε σε […]
Ήταν από εκείνο το ζεστό φως το άσβεστο. Ήταν εκείνο το κύμα που σε τραβάει μέσα του. Ήταν το λευκό που κανείς […]
Πόλη υγρή. Πρόσωπα στεγνά κι ανέκφραστα. Άνθρωποι κουρασμένοι. Σκοτεινές φιγούρες κι όμως, μέρα! Φθινόπωρο, σε ένα Νοέμβρη θυμωμένο. Χρώματα καφεκίτρινα, μα χρώματα, […]
