Φιλίνα Ιγνατιάδου

  Έγινες εμμονή, μάτια μου. Από εκείνες που ταλανίζουν το αίμα και το νου. Από εκείνες τις αξεπέραστες, τις άπειρες.  Υπάρχεις μόνιμα κι ολοκληρωτικά.  Σαν μαγεμένη η βελόνα της πυξίδας δείχνει προς το μέρος σου. Κι όσα χιλιόμετρα κι αν διανύσω, όσες ευθείες κι αν καμπυλώσω, όσα ζητούμενα κι αν […]

Εγκιβωτίζω το χάος μου. Εγκλωβίζω σε χρωματιστές κορδέλες, κομμάτια της ψυχής μου κι ύστερα πλέκω τα μαλλιά μου. Χρωματίζω τους 4 τοίχους της φυλακής μου και γίνονται διάφανοι, μα καθρεφτίζουν το μαύρο των ματιών μου.   Χάνομαι σε ποιήματα, αναζητώ τα πιο μύχια νοήματα,  αυτά που δεν παραδέχεται κανείς κι […]

Ακούω ορχηστική μουσική και σε σκέφτομαι. Στην αρχή σε θυμάμαι. Σαν ήρεμες νότες βιολιού με προσεγγίζουν οι θύμησες. Μελωδικά. Νοσταλγικά, σε λαχταρώ.   Με ένα σκοπό σαν προσευχή, χτυπούν οι νότες στα φύλλα της καρδιάς μου και σαν φωτιά με καίει η μουσική.   Ύστερα το πιάνο δυναμικά δημιουργεί μονοπάτια […]

Η αγάπη είναι το ομορφότερο συναίσθημα Έτσι μου είπαν κάποτε. Να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι το θαύμα της ζωής. Το φάρμακο της ψυχής.   Μα ξέχασαν να μου πουν την αλήθεια. Όσο κι αν αγαπάς, ο κόσμος δεν αλλάζει. Η αγάπη διαμορφώνει, μόνο αν την αφήσουμε.   Ξέχασαν να […]

Νιώθω σαν σπασμένη πορσελάνινη κούκλα. Όμορφη, μα σαν κάτι να της λείπει. Ένα χαμόγελο ξεθωριασμένο, μεγάλα μάτια υποτονικά που κοιτούν το χώμα.   Νιώθω σαν βάρκα ρημαγμένη. Ελευθερία το όνομά μου, κάποτε σκαλίστηκε με κεφαλαία στην πρύμνη μου. Μα πέρασαν φουρτούνες και μου το’ κλεψαν, Μόνο κάτι «θεριά» στέκουν εκεί […]

Μία μάσκα μου κρύβει τον ήλιο. Το βλέμμα μου θολό ατενίζει έναν μισό ορίζοντα. Από τα σύννεφα και κάτω, φόβος κι ένας ενοχλητικός συριγμός. Από τα σύννεφα και πάνω, μαύρο τοπίο και κενό.   Μία σιωπή απλώνεται παντού. Σταμάτησαν όλα να κυλάνε. Μόνο ο χρόνος συνεχίζει αμείλικτος το ταξίδι του. […]

Κι ήρθε άλλη μια χρονιά. Φρέσκια, ζωηρή και γεμάτη ελπίδα. Ένα ζείδωρο φως μας αγκαλιάζει υποσχόμενο καλύτερες μέρες. Ξεκινώντας να γράφω τον απολογισμό μου περίμενα απαισιόδοξες λέξεις να δραπετεύσουν από μέσα μου. Περίμενα ένα ξέσπασμα όλου του συσσωρευμένου πόνου και της απογοήτευσης του περασμένου έτους. Περίμενα ανάλατα δάκρυα και άναρθρες […]

Αυτά τα Χριστούγεννα έχουν μια δόση μελαγχολίας. Μια γεύση καπνού κι αλκοόλ. Μοιάζουν τόσο γνώριμα μα συνάμα τόσο ξένα…   Άλλος ένας χρόνος περνάει με κλειστές πόρτες. Με καλυμμένα πρόσωπα, με μελωδίες μετά βίας ακουστές. Ηχούν αλλιώτικα οι καμπάνες φέτος.   Η χαρμόσυνη είδηση της γέννησης μπλέκεται με τη θλίψη […]

Μέσα στο χιόνι, τρεμοπαίζει μια φλόγα. Πες με τρελό, μα σου λέω πως το ‘δα! Μέσα στο κρύο, μια φωτιά συντηρείται. Μια τόση φλογίτσα που να σβήσει αρνείται. Κάτω απ’ το χιόνι θαμμένη μια λέξη κι ένα παιδί που παλεύει να παίξει. Πέντε γράμματα που φωτίζουν και καίνε, δε λέω […]

Είναι περίεργα τα όνειρα. Εκπληρώνονται όταν δεν το περιμένεις. Σωρηδόν εμφανίζονται οι ευχές όταν δεν είναι πια το ίδιο σημαντικές.   Ό,τι καρτέρησες ποτέ κατασκοπεύει κάθε σου κίνηση. Κι όταν πια αδιαφορείς, όταν διόλου δε θες να το αποκτήσεις, πετάγεται ξαφνικά εμπρός σου στολισμένο σαν την πιο μεγάλη σου ανάγκη. […]

Είμαι μια γυναίκα που αγαπά την περιποίηση. Λατρεύω να ξοδεύω ώρες δοκιμάζοντας ρούχα, συνδυάζοντας χρώματα και υφές,προσπαθώντας να τελειοποιήσω τη μαύρη γραμμή που κοσμεί συχνά τα μάτια μου. Εμμονική μέχρι αηδίας. Συνήθιζα να ακυρώνω εξόδους και να μην εγκαταλείπω τη βάση μου όταν κάτι πήγαινε “στραβά”, ή μάλλον καλύτερα· όταν […]

Δύο περιστέρια ακροβατούν σε μιαν αντένα. Ο άνεμος άγρια ουρλιάζει σαν να απειλεί, σαν να προειδοποιεί. Τριγύρω σμήνη ανήσυχα πετούν, μια μαύρη θύελλα στον ουρανό καλπάζει.   Τα σύννεφα ακίνητα στέκονται γκρίζα κι απειλητικά. Οι ριπές του ανέμου μοιάζουν με σειρήνες, όπως περνούν ανάμεσα στα σπίτια. Ένας βόμβος ισχυρός, σαν […]

Η μοναξιά είναι απαραίτητη κάποιες φορές. Σου δίνει το χρόνο και την ευκαιρία να σκεφτείς, να αναθεωρήσεις, ή ακόμα και να επικροτήσεις τις επιλογές σου. Είναι ένα δώρο η συζήτηση με τον εαυτό σου. Ένα απόκτημα που το κατακτάς με κόπο, δε σου χαρίζεται. Μα είναι απαραίτητο. Είναι αναπόδραστη ανάγκη […]

Τάσεις φυγής. Καταστροφής. Μια ελπίδα σπασμένη, κάπου χαμένη. Ένα όνειρο άδειο στέκει καθάριο στο δρόμο που φεύγει και κάτι πίσω δε φέρνει. Ένα θαύμα σαν τραύμα. Μια πληγή μπαλωμένη σε γκρεμό ξεχασμένη. Το αύριο χάνω στις στιγμές μου επάνω. Το πουλάω το μέλλον, το παρόν αγνοείται. Σ´ ένα κόσμο που […]

Σημείωσα σ’ ένα χαρτάκι “αντίο”. Ένα χελιδόνι το έκλεψε, να χτίσει τη φωλιά του. Σε μία πέτρα λάξευσα κάποια “ποτέ” μου. Σαν να ταν άμμος, η βροχή τα σκόρπισε στην πλάση. Ξενύχτησα σε ένα λιβάδι, πλέκοντας στεφάνια. Αντί για λουλούδια, έραβα αστέρια στη ποδιά μου. Κι όταν ξημέρωνε, με τις […]

Δε γράφω συχνά για τέτοια θέματα. Η γραφή μου δεν είναι στρατευμένη και ούτε επιθυμώ να επηρεάσω τους αναγνώστες μου. Όμως το γεγονός που συνέβη πριν λίγες μέρες δεν μπορεί να με αφήσει αμέτοχη. Πρέπει να μιλήσω γιατί όταν μιλάμε, ξυπνάμε. Κι όταν ξυπνάμε ίσως τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. […]

Δεν έχω νιώσει περισσότερο γυμνή στη ζωή μου. Εκτεθειμένη. Ντράπηκα όταν αντίκρισα για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια το απρόσωπο τσιμέντο του πορτοκαλί κτιρίου που βρισκόταν απέναντι από το παράθυρο του δωματίου μου. Πόσες πολυκατοικίες περιστοιχίζουν το σπίτι μου. Ποτέ δεν είχα παρατηρήσει τα τεράστια επιβλητικά μπαλκόνια τους, τα […]

Πότε θα σε δω; Οι μέρες περνούν κι ο χρόνος με προσπερνάει. Η ζωή έγινε ανάμνηση κι οι αναμνήσεις η μόνη επαφή με την πραγματικότητα. Πότε θα φανείς; Να ξεχάσω τις έγνοιες μου και να θυμηθώ την αγκαλιά σου. Να ηρεμήσω την θάλασσα εντός μου που μόνο φωνάζει το όνομά […]

Ήταν καθισμένη στο παγκάκι του πάρκου. Είχε τα μάτια της κλειστά, σκυφτό το κεφάλι. Σιγοτραγουδούσε τους στίχους της αγαπημένης της μελωδίας. Τα παιδιά έτρεχαν ανέμελα στη παιδική χαρά. Φώναζαν. Γελούσαν. Ένα έκλαιγε στις κούνιες γιατί φοβήθηκε όταν ανέβηκαν πολύ ψηλά στα σύννεφα. Η μητέρα του το πήρε αγκαλιά και με […]

Δεν είμαι άγγελος. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως είμαι. Έχω το σκοτάδι βαθιά φωλιασμένο στη ψυχή μου. Τόσο μπλέχτηκε με το είναι μου, που πια δεn το ξεχωρίζω από το δέρμα μου. Τόσο χαμένη στις σκέψεις μου, ξεχνώ να αναδυθώ από τα βάθη μου. Πνίγομαι στο ένα μέτρο κι απελπίζομαι στο […]

Είμαι ερωτευμένη με έναν ίσκιο. Ένα παιχνίδισμα φωτός, μέρα μεσημέρι. Με ένα πεφταστέρι. Μια νότα άνοστη η ζωή. Μια πικράδα στην ψυχή. Κι ούτε μία λογική ευχή. Είμαι ερωτευμένη με έναν ίσκιο. Ένα χάδι ανέμου δροσερό, μια στάλα βροχής γεμάτη ανακούφιση. Ηλίου φαεινότερο το αίσθημα. Τριγύρω η φύση δεσπόζει. Φύσει […]

Το κραγιόν μου έχει τη γεύση ενός ποτού που λάτρευες κι εγώ δεν άντεχα λεπτό. Έχει τη γεύση απ’ το φιλί σου. Έτσι μανιωδώς βάφω τα χείλη μου μωβιά να παίρνω δύναμη τις ώρες που μου λείπεις. Λείπεις, αυτή είναι η αλήθεια. Λείπεις όταν ξυπνάω το πρωί και κοιτάω έξω […]

Μου λένε να φύγω. Να ξεφύγω. Να αδειάσω την ψυχή μου σε ένα αβαθές πηγάδι κι ας ξεχειλίσει ο ουρανός πόνο κι αδιαφορία. Μου λένε να τρέξω. Κίνδυνο να μη διατρέξω. Να σωθώ από τα τέρατα εντός μου, πριν γίνουν συνήθειες φορτικές και βάσανα στους ώμους. Μου λένε να έρθω. […]

Έτσι γίνονται οι εκρήξεις. Σαν διάττοντες αστέρες περνούν στον ουρανό. Όσο πιο δυνατός ο κρότος, τόσο εκκωφαντικότερη η σιωπή που έπεται. Όσο πιο φωτεινή η λάμψη, τόσο σκοτεινότερα τα αισθήματα μετά. Ήχοι που διαπερνούν καρδιές σαν ξίφη, λέξεις που στιλβώνουν σίδερα κι ύστερα άνθρωποι χωρισμένοι, σκοτεινοί κι ηλεκτρισμένοι. Τι απομακρύνει […]

Καθώς διάβαζα την Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ και χανόμουν στις επιβλητικές σελίδες με τις ολοζώντανες περιγραφές, ξαφνικά συνάντησα την εξής φράση: «Κανένας δε θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες». Ξαφνικά το μυαλό μου κόλλησε σε αυτήν την τόσο απλή μα συνάμα και τόσο απόλυτη πρόταση. Δεν κατάφερα να συνεχίσω […]