Έγινες εμμονή, μάτια μου.
Από εκείνες που ταλανίζουν το αίμα και το νου.
Από εκείνες τις αξεπέραστες, τις άπειρες.
Υπάρχεις μόνιμα κι ολοκληρωτικά.
Σαν μαγεμένη η βελόνα της πυξίδας δείχνει προς το μέρος σου.
Κι όσα χιλιόμετρα κι αν διανύσω,
όσες ευθείες κι αν καμπυλώσω,
όσα ζητούμενα κι αν θεωρήσω δεδομένα,
δε σβήνει η ιδέα σου.
Πες το πεπρωμένο.
Πες το τυχαίο γεγονός.
Μίλησε μου για τον τρόπο ένωσης
της αστερόσκονης με τα άτομα και τα μόρια.
Εξήγησέ μου τη θεωρία της πεταλούδας που μιλάει τολμηρά για το χάος.
Όση επιστήμη κι αν μου αραδιάσεις,
όση λογική κι αν προσπαθήσεις να χωρέσεις σε μια παλάμη καρδιάς,
τίποτα δεν εξηγεί εμάς.
Δε χωράνε τα συναισθήματα σε λογικά κουτάκια.
Ούτε απαιτούν εξηγήσεις και αναλύσεις.
Μοιάζουν με μια χαλασμένη πυξίδα, που δε δείχνει πια βορρά ή νότο,
ανατολή ή δύση,
μα εσένα…
Φιλινα Ιγνατιάδου
