Έρωτες που γεννιούνται και χάνονται μέσα στο χρόνο. Αγάπες που αποδείχτηκαν αδύναμες και δεν άντεξαν το βοριά. Λόγια που πνίγηκαν στην καταιγίδα και τα πήρε μακριά η ένταση του νερού μαζί με αυτούς που τα ξεστόμιζαν. Μεγάλα στόματα που έταζαν και έτρεχαν πριν τη λογική. Ποτέ δε θα το πίστευα, εάν πριν από χρόνια μου έλεγε κάποιος, πως όλο αυτό είναι μια παράσταση και θα καταλήξει σε φιάσκο. Μόνο τρελό θα τον αποκαλούσα. Κι όμως, τελικά η τρελή ήμουν εγώ. Εγώ, που πίστεψα και ανέχτηκα συμπεριφορές ενός θεατρίνου και δέχτηκα να υποτιμώ τον εαυτό μου μένοντας να κοιτώ σαν κομπάρσος την εξέλιξη της θεατρικής παράστασης. Μιας παράστασης που έλαχε να είναι η ζωή μου.
Ποτέ δεν περίμενα, πως ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει ένα με το ψέμα του, να μπαίνει τόσο βαθιά μέσα στο ρόλο αυτόν ώστε να χάνει την αίσθηση της πραγματικότητας. Να πλάθει έναν κόσμο εικονικό, να με τοποθετεί εκεί μέσα ζώντας αυτός μια διπλή ζωή, μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Άνθρωπος ταλαντούχος, με απίστευτη πειθώ να με χειραγωγεί κι εγώ σαν άβουλο πλάσμα απλά να ακολουθώ. Είχα χαθεί μέσα στο λήθαργο κι ενώ είχα πλήρη αντίληψη αντιστεκόμουν στην αφύπνιση. Ξέρεις, έδινα κι εγώ μια μικρή παράσταση, έκανα πως πίστευα, έκανα πως δεν έβλεπα και δεν άκουγα.
Μπορεί να πόναγα στην αρχή, μα μετά έγινε η άμυνα μου, αντλούσα δύναμη μέσα από τη σιωπή και απραξία. Έστρωνα το δικό μου σχέδιο, το δικό μου φινάλε για την δική μου μεγαλειώδη έξοδο. Σε άφησα να νομίζεις, σε άφησα να πιστέψεις πως όλα ήταν υπέρ σου και πως δεν πονούσα άλλο. Δεν είχα δυνάμεις για άλλα δάκρυα, είχα όμως μια κρυφή δύναμη φυλαγμένη και την ανέσυρα λίγο πριν εσύ προλάβεις να κάνεις τη δική σου κίνηση. Αποχώρησα με ψηλά το κεφάλι τη στιγμή που η αλαζονεία σε είχε τυφλώσει. Και έμεινες εσύ πίσω, παρέα με το πληγωμένο σου εγώ, να αναρωτιέσαι, εάν μακριά σου αναπνέω. Κι έφυγα εγώ μίλια μπροστά, απαντώντας σου πως τώρα πια ζω. Ξέρεις γιατί; Επειδή πρόλαβα και πένθησα πριν από το αντίο.
Στέλλα Α.
