Μια ανάσα δρόμος η ευτυχία

Νιώθω σαν σπασμένη πορσελάνινη κούκλα.
Όμορφη, μα σαν κάτι να της λείπει.
Ένα χαμόγελο ξεθωριασμένο,
μεγάλα μάτια υποτονικά που κοιτούν το χώμα.
 
Νιώθω σαν βάρκα ρημαγμένη.
Ελευθερία το όνομά μου,
κάποτε σκαλίστηκε με κεφαλαία στην πρύμνη μου.
Μα πέρασαν φουρτούνες και μου το’ κλεψαν,
Μόνο κάτι «θεριά» στέκουν εκεί που -κάποτε- θέριευα εγώ.
 
Ψάχνω να βρω μια παύση.
Ένα μαγικό πλήκτρο που να σταματήσει
τους δείκτες των ρολογιών.
Να κολλήσει η μελωδία στην ίδια νότα
και σαν εμμονικός ο μαέστρος να διατάζει 
την επανάληψή της.
 
Να ζήσουμε σε μιαν αναμονή, μια στασιμότητα.
Τίποτα να μην αλλάξει.
Να μετράμε και να βγαίνουν ίσοι οι άνθρωποί μας.
Να κλαίμε από χαρά,
να μη γνωρίζουμε τη λύπη.
Όλα να παύσουν σε μια στιγμή ευτυχίας…
 
Νιώθω την πτώση μου.
Σαν τον Ίκαρο καίγονται τα φτερά μου.
Δεν άκουσα τον Δαίδαλο και πέταξα ψηλά.
Που να’ ξερα πόσο πονάει η πτώση.
Που να’ ξερα πόσο περιορισμένη είναι η ζωή.
Με ένοιαζε μόνο να πετώ…
 
Κρύβομαι απ’ την αλήθεια.
Την αποφεύγω, την ξορκίζω, την πετώ.
Με διαλύει η πραγματικότητα
κι έτσι ζω στα ψέματά μου.
 
Με ανάσα κομμένη μετρώ:
Τρία, δύο, ένα..
Φτου και βγαίνω να σε ψάξω.
Στέκεσαι εμπρός μου, μα αδιαφορώ.
Δε μου λες αυτό που θέλω να ακούσω.
Θα βρω ένα ψέμα βολικό.
 
Φοβάμαι. Μα, τι;
Τη ζωή ή την απουσία της;
Τη χαρά ή τη λύπη;
Κάπου στο δρόμο χάθηκα
και ξηλώθηκαν οι ταμπέλες-οδηγοί.
Μόνη μου, πώς θα επιστρέψω;
 
Στέρεψα. 
Δε γράφω πια από ευχαρίστηση.
Ίσως από ανάγκη. 
Πνίγομαι.
Και μόνο οι λέξεις μου δίνουν οξυγόνο.
 
Εθίστηκα.
Στο άρωμα και στο παραμύθι σου.
Είναι που δε σκέφτομαι κοντά σου.
Κι όταν δε σκέφτομαι, ελπίζω.
Οι σκέψεις μού στερούν την ευτυχία.
 
Πονάω.
Μα δεν υπάρχει γιατροσόφι.
Δε φτιάχτηκε το φάρμακο του φόβου.
Και αν φτιαχτεί θα είναι ακριβό.
Ίσα με τη ζωή μας.
 
Τι περιμένω;
Α. Τις καλύτερες μέρες.
Κι αν δεν έρθουν,
θα πρέπει να τις φτιάξω.
Φτιάχνεται με δάκρυα η χαρά
και με καημό το γέλιο;
 
Περιμένω. 
Ανασαίνω.
Υπομένω.
Κι αν η δύναμή μου χάνεται, θα ελπίζω.
Δες, ένα περιστέρι!
Πόσο κατάλευκο φαίνεται κάτω απ’ τον ήλιο…
 
Το χιόνι σχεδόν αγγίζει την ψυχή μου.
Μα δε θα με παγώσει.
Μια φλογίτσα με κρατάει ζωντανή.
Μια ανάσα δρόμος η ευτυχία…
 
Φιλίνα Ιγνατιάδου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *