Στα φημισμένα μονοπάτια μιας ξεχασμένης αβύσσου, κληθήκαμε να τραγουδήσουμε τον ύμνο του έρωτα, μα ξέχασε τις νότες η ορχήστρα. Σαν ένα πλοίο που, αγκομαχώντας, ανοίγεται σε μια θάλασσα, που το βυθό της ρήμαξε ο βούρκος της μοναξιάς, μα ο καπετάνιος συνεχίζει να επιπλέει στα νεκρά νερά της. Ρημάξανε το πλοίο […]
Ελίνα Δερμιτζόγλου
47 posts
Αστείρευτος καταρράκτης εξέλιξης ο πλοηγός του χρόνου. Σβήνει τα χνάρια της απόκλισης. Στου φεγγαριού τα νήματα, μια χάρτινη πλεξούδα το όνειρο. Μούλιασε από τις παραισθήσεις. Σαν μια ψευδαίσθηση η ελπίδα, Ξεγλιστρά στη λογική. Ελίνα Δερμιτζόγλου Ελίνα Δερμιτζόγλου
Πόσα βράδια, οδυρκτικά, θ’ αναζητούν Ανατολές τα βήματά σου; Θα σεργιανούν, κρυφά, στα ειρωνικά σοκάκια της απόγνωσης, ακολουθώντας, μυστικά, τη μελωδία, απ’ τις σειρήνες προδομένων λιμανιών; Τι απέγιναν τα χνάρια σου; Οι διψασμένες λέξεις απ’ τον απόηχο της ευτυχίας, τι απέγιναν; Τ θ’ απογίνουν τα όνειρα, όταν οι πρώτες ακτίνες […]
Διψασμένα όνειρα. Κάποια ατέρμονη νύχτα λαχταρά τις παραισθήσεις. Κι απ’ όλες τις λέξεις της σιωπής, μονάχα η ανάκληση σκορπά το άρωμά της. Πετάξαμε τα όνειρα στου νόστου το βωμό. Τρόμαξε η μοναξιά τη σκέψη. Κι οι αναμνήσεις, σα στιχάκια ενός θρήνου, τραγουδούν για τους θνητούς, τραγούδια αθανασίας. Ένας θίασος ο […]
Σαστισμένα μονοπάτια μιας υποδουλωμένης φαντασίας στα στενά της λογικής. Ασυνήθιστα βράδια. Κάποια ανυπότακτη νύχτα σεργιανά στις αναμνήσεις. Μα απ’ όλες τις λέξεις της σιωπής, μονάχα οι ψίθυροι της λογικής, Συγκρατούν το άρωμά τους. Σαστισμένα γράμματα. Μπέρδεψαν τις λέξεις κι οι στίχοι αναζητούν ξεχασμένα νοήματα σε ανύπαρκτα παραμύθια μυθικών ηρώων. Σαστισμένοι […]
Απ’ όλα τα ταξίδια του νου, εμείς αναζητήσαμε το χάρτη της αιωνιότητας. Μα ξέμειναν τα όνειρά μας από ελπίδα. Απ’ όλα τα σοκάκια της ευτυχίας, εμείς βαδίσαμε στο κάλεσμά της, σφιχταγκαλιάζοντας, κρυφά, το αέρινο. Μα ποιος σου είπε πως οι αισθήσεις αφυπνίζονται από την απραξία; Απ’ όλες τις στιγμές του […]
Είναι το τελευταίο βράδυ που το τασάκι μου γεμίζει με τ’ αποτσίγαρα της θύμησής σου. Τελευταίο βράδυ, που ασυναίσθητα, γι’ άλλη μια φορά, σαν σε κρυφό ψυχαναγκασμό, μετρώ ξανά και ξανά τις γόπες, όπως μετρώ τις μέρες της απουσίας σου, ανακατεύοντας, νωχελικά, τις στάχτες με τη σβησμένη γόπα του τελευταίου […]
Απόψε η ανάμνηση φόρεσε την επίσημη ενδυμασία της, προσμένοντας τη λήθη να πλαστογραφήσει, κρυφά, στο μεγάλο βιβλίο του χρόνου. Κάποιος της έταξε ενα ταξίδι στη χώρα της λησμονιάς. Μα ‘γίναν οι υποσχέσεις αλησμόνητα εισιτήρια ενός απρογραμμάτιστου ταξιδιού. Γίναν οι υποσχέσεις ουρλιαχτά μιας προδομένης μοίρας. Μείναν οι υποσχέσεις ανεξίτηλες λέξεις σε […]
Απόψε η ανάμνηση Φόρεσε την επίσημη ενδυμασία της, Προσμένοντας Τη λήθη Να πλαστογραφήσει, Κρυφά, Στο μεγάλο βιβλίο του χρόνου. Κάποιος της έταξε Ένα ταξίδι Στη χώρα της λησμονιάς. Μα ‘γίναν οι υποσχέσεις Αλησμόνητα εισιτήρια Ενός απρογραμμάτιστου ταξιδιού. ‘Γίναν οι υποσχέσεις Ουρλιαχτά Μιας προδομένης μοίρας. ‘Μείναν οι υποσχέσεις Ανεξίτηλες λέξεις Σε […]
Σαν αερικό η παρουσία σου κι η σκέψη σου, ένα δίκοπο μαχαίρι. Μια σπίθα, από του παρελθόντος τη φωτιά. Σε κοιτάζω στου ανυπόστατου σύμπαντος τη θέα. Σα σε βροχής ψιχάλες, χτυπούν στο παραθύρι σου τα δάκρυά μου. Μα οι σκουριασμένες αναμνήσεις σου, θαμπώνουν τις σταγόνες. Σε κοιτάζω στου ανυπόστατου σύμπαντος […]
Το τρένο μόλις έφυγε απ’ το σταθμό του. Μένεις εκεί να το κοιτάζεις να το αποχαιρετάς, Κουνώντας από μακριά το μαύρο σου μαντήλι για να προβάλλεις το πένθος σου. Το δυνατό του σφύριγμα σαν βόμβα που εξερράγη στην ψυχή σου κι άφησε μόνο στάχτη. Το τσιριχτό της ράγας, ένα συνονθύλευμα […]
Σαστισμένοι αναβάτες τρομαγμένων ονείρων μιας ζηλόφθονης γυναίκας, κοιτούν, με θαυμασμό το άνισο παιχνίδι ανάμεσα στους ξεγελασμένους ιππότες και στη μοίρα. Κατοικούν σε ανύπαρκτα κάστρα ανείπωτων παραμυθιών. Και ακροβατούν με τις μύτες των ποδιών τους στο τεντωμένο σχοινί Μιας αβέβαιης τύχης. Ονειροπόλοι αναβάτες Ποια ζηλόφθονη γυναίκα Απόψε, θα σας ξυπνήσει; Ποια […]
Κέντησα απόψε το φεγγάρι με τις ξανθιές νεράιδες να πλέκουν τη μορφή σου. Ένα αεράκι, ξαφνικό; Παρέσυρε τη σκέψη σου και οι χρυσές κορδέλες τους, μπέρδεψαν την πλοκή τους. Κέντησα απόψε το φεγγάρι με τις ξανθιές νεράιδες να χρωματίζουν τη σιωπή σου. Κάποια χοντρή ψιχάλα νέρωσε τα χρώματα. Μονάχα […]
Στο αλφαβητάρι της σιωπής, Κρύβονται οι λέξεις του πελάγους. Ομόφωνα, γλυκά, απαντούν, στις αμμουδιές που ερήμωσαν, στα χτυπημένα βότσαλα, απ’ την αλμύρα του χρόνου και στους λουόμενους περαστικούς. Στο αλφαβητάρι της σιωπής, τα χρώματα ασκούν επιρροή στις άτονες αισθήσεις. Απ’ τις φωνές που σάστισαν την ακοή. Απ’ τις σιωπές, που […]
Το πλοίο θα σε περιμένει στο λιμάνι. Όχι σε οποιοδήποτε λιμάνι, όχι. Ξέρεις… Σ’ εκείνο το λιμάνι που έφτιαξες εσύ, σαν ξύπνησες μια μέρα κι ειδες να γίνονται συντρίμια τα όνειρά σου. Σ’ εκείνο το λιμάνι που ήσουνα παρόν, κάθε αυγή, ταξιδεύοντας, με το νου, σε τόπους μακρινούς… Εξωπραγματικούς! Εκεί […]
Δυο κόσμοι πολιορκημένοι απ’ τα παλιά Δύο ψυχές μαραζωμένες πια Δύο καρδιές μισοσπασμένες, τελικά. Κι είπα να πάρω τα κομμάτια να κολλήσω Μα τα κομμάτια είχαν γίνει πλέον θρύψαλα Κι είπα νερό να φέρω, μες στων ψυχών τους κήπους να ποτίσω Μα τίποτα πλέον, πράσινο δε βρήκα. Κι […]
Έπειτα από δισταγμό, σκέφτηκα να στρέψω το βλέμμα μου στον δικό σου καθρέφτη, που με τόση επιμονή μου πρόβαλες. Κι είδα τα μάτια μου ν’ αντικρίζουν, με τρόμο, έναν παράξενο, αλλά διακριτικό εισβολέα. Μου φώναξες, δυνατά: -Μη νιώθεις φόβο. Εγώ είμαι. Ήρθα να παραλάβω τα κλειδιά της ψυχής σου. Να […]
Λέξη μην πεις απόψε. Το ξέρω πως πονάς. Μα είναι αλήθεια, πώς μπλέχτηκαν τόσα συναισθήματα στα δίχτυα μιας ψυχής; Κι ήτανε τόσο όμορφα τα πρόσωπα τους. Τόσο τρυφερές οι κινήσεις τους. Τόσο απαραίτητες οι λέξεις τους. Κάθε πρωί, κεντούσαν, με μια απρόσμενη αγάπη, όμορφα σχέδια στις τρύπες των διχτυών […]
Το ξέρω, πως ειναι ακόμα, αναμένη η φωτιά, όμως, δεν προσεξες καλά, ότι το φως δε σχηματιζει πια, σκιές απ’ τα κορμιά μας. Είναι γιατί οι μισές καλυφτηκαν απ’ τα σκοτάδια. Αυτά που, κάποτε φωτίζονταν απ’ τα πολλά φεγγάρια, που ζωγραφιζαμε μαζι. Κι εσύ κοιτάζεις τη φωτιά και ζωγραφίζεις, […]
Θυμάσαι εκείνο το νησί που δεν υπήρχαν πουθενά, πέτρινα σπίτια; Υπήρχαν, μονάχα, καλύβες. Καλύβες που ήταν, μόνιμα, ζεστές, γιατί ήτανε φτιαγμένες από ξύλο. Σ’ εκείνο το νησί που βρίσκαμε τροφή απ’ τους καρπούς της γης. Σ’ εκείνο το νησί που νυχτωνε νωρίς. Θυμάσαι που βαδίζαμε στην αμμουδιά κάθε […]
Κι είναι εκείνες οι στιγμές που έρχονται, κρυφά, στα όνειρα σου, να σε ξυπνήσουν. Να σε πιάσουν τρυφερά απ´’ το χέρι και να σε οδηγήσουν σ’ εκείνη την παλιά κάμαρα που δεν τολμήσες ν’ ανοίξεις ποτέ! Είναι εκείνες οι στιγμές που κρύφτηκαν καλά στα παρασκήνια των σκέψεων σου. […]
Πόσο ανούσια γίνονται τα όνειρα, όταν σε προστάζουν να γίνεις μάρτυρας μιας σκηνοθετημένης Ανατολής; Πόσο ασήμαντα τα βράδια, οταν η επίσκεψη τους μαρτυρά το εφήμερο; Κι είναι, αλήθεια, κάτι βράδια, που ξέρουν καλά, να ζητιανεύουν τη συντροφιά σου. Να πλάθουν παραμύθια, δίχως τέλος από εκείνα που διακόπτουν την […]
Σου έμαθαν να διαβάζεις καλά τα παραμύθια. Να τα ζεις δίπλα στους ήρωές τους. Να ταξιδεύεις μαζί τους, μες στο δικό τους χρόνο. Να αγκαλιάζεις, σφιχτά εκείνους που στα προσφέρουν, ως ένα παράθυρο με θέα την “αλήθεια”. Κι αν κοιτάξεις καλά, πέρα από τη θέα του παραθύρου, στο τέλος κάθε […]
Ένα κεράκι που τρεμοπαίζει, δίνει παράσταση απόψε κι η εικόνα της παράστασης προσφέρει φως στο σκοτεινό ταβάνι. Πλήθος ανθρώπων, λέει, με άσχημες φορεσιές, μαζεύονται, τρομαγμένοι, στο κέντρο μιας μεγάλης πολιτείας, για να θαυμάσουν κάτι φοβερό! Ένας τεράστιος κάκτος, ξεπετάχτηκε από το πουθενά, σκορπίζοντας, με μένος, σα βέλη, τα […]
Μεγάλο θράσος απέκτησαν τα λόγια, σήμερα κι άρχισαν ν’ αραδιάζουν, ασυναίσθητα, γράμματα στη σειρά, σχηματίζοντας λέξεις με νοήματα ανύπαρκτης σημασίας. Τα νοήματα, απλώνουν τα δίχτυα τους στα καμμένα απ’ την αλμύρα, νερά των θαλασσών, παλεύοντας, εγωιστικά, να ψαρέψουν τους κρυφούς θησαυρούς της. Θησαυρούς που μόνο τα δικά της νερά […]