Ο ένας, μεγαλύτερος.
Έλκει, με τη σοφία του δοκιμασμένου χρόνου.
Ο άλλος, μικρότερος.
Μαγνητίζει, με τη δίψα του αδοκίμαστου καιρού.
Ο πρώτος, έλκεται από την υποσχόμενη δροσιά που αναβλύζει ζωντάνια.
Ο δεύτερος, μαγνητίζεται από την αποσταγμένη πείρα που εκπέμπει σιγουριά.
Ποιος είδε ότι δεν ενώνονται δύο σύμπαντα;
Ποιος είπε πώς δε συμβαίνουν δύο ανατολές;
Η ζέση της ζωής, ανάβει πυρσούς λαχτάρας σε σκοτεινούς διαδρόμους της κοινής λογικής.
Ενώνει κόσμους και γεφυρώνει διαφορές.
Όποιος πει το αντίθετο, χάνεται στη σκληρή κενότητα της επιταγής, μιας απρόσωπης ηλικιακής νόρμας.
Υπάρχουν κάποιες εξαιρετικές εξαιρέσεις που κρύβουν μαγεία.
Διαισθάνεσαι το βάραθρο που αποκρύπτει ανθισμένες πράξεις σε κοινά αποτυπώματα απλών αριθμών.
Ν’ αφήνεσαι παραδομένος, μαγεμένος.
Να τους παρατηρείς πλεγμένους στη γήινη συναστρία τους, να ζουν μέχρι τελευταίας ανάσας, το χάσμα των ερώτων τους.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
