Τελειώσαμε το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και πήγα λίγα μέτρα πιο πίσω να το θαυμάσω. Τι όμορφο που ήταν. Το πρώτο μας δέντρο! Πόσο χαρούμενη ήμουν. Την ώρα που το κοιτούσα, ένα στολίδι τόσο λαμπερό κέντρισε το βλέμμα μου κι οι αναμνήσεις με κατέκλυσαν. Στη μνήμη μου ήρθαν εικόνες από το πρώτο βράδυ που γνωριστήκαμε. Τότε που πρωτοσυνάντησα τα μάτια σου. Δυο μάτια τόσο εκφραστικά, τόσο γλυκά. Κανέλα και γαρύφαλλο. Ναι! Έτσι ήταν τα μάτια σου…μεθυστικά! Ήρθες και γέμισες την καρδιά μου και τον κόσμο μου με αρώματα.
Χαμογέλασα και φάνηκε εκείνο το λακκάκι στο μάγουλο μου που σ’ αρέσει. «Γιατί χαμογελάς; Τι σκέφτεσαι;», με ρώτησες. Εγώ όμως συνέχισα να χάνομαι στις σκέψεις μου.
Ήρθες στη ζωή μου σαν το αστέρι, που δείχνει στους μάγους το δρόμο για το μικρό Χριστό. Έτσι φώτισες κι εσύ το δρόμο μου. «Πρίγκιπας», σκέφτηκα. Ναι, μόνο αυτό σου ταιριάζει. Όλες οι σκιές, οι δράκοι και τα δύσκολα έκανες να μοιάζουν πια απλά.
Από μικρή μου άρεσαν τα παραμύθια. Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, εσύ όμως έκανες τα αδύνατα δυνατά. Τα μικρά να μοιάζουν μεγάλα. Μου έδειξες πως τα παραμύθια και η αγάπη έχουν νόημα αν παλεύεις για ό,τι δίνει νόημα στη ζωή σου.
Έρχονται Χριστούγεννα, η πιο μαγική γιορτή όλου του κόσμου. Μόνο η αγάπη τα πάντα μπορεί. Άφησέ την να λάμψει και να σε οδηγεί. Αγάπη! Ούτε εγωισμοί, ούτε φωνές. Μόνο αυτή η μικρή κατακόκκινη καρδιά, που έχουμε όλοι οι άνθρωποι, μα μερικές φορές την ξεχνάμε.
Τα όνειρα δεν είναι αργά ποτέ για να εκπληρωθούν. Όταν όμως έχεις και παρέα, τότε το όνειρο συναντάει το παραμύθι και δημιουργείται κάτι μαγικό. Αυτές τις μέρες ειδικά, όλοι μας έχουμε ανάγκη από λίγη χρυσόσκονη. Εσύ είσαι το μεγαλύτερό μου όνειρο. Εσύ μου έδειξες το δρόμο της ζωής. Άλλωστε, εσύ είσαι ο κόσμος μου και το παραμύθι μου. Ή μήπως το παραμύθι και ο κόσμος μου;
Κατερίνα Κάρτζια
