Λέξεις που στοιβάζονται σ’ ένα άψυχο χαρτί. Ένα χέρι, καταγράφει συναισθήματα. Δύο μάτια, ταξιδεύουν σε στιγμές και θύμησες. Μία καρδιά, ξεδιπλώνει απόψε όλες τις εκκρεμότητες και συνεχίζει να ελπίζει σε μια ξαφνική πληρότητα να έρθει και να γεμίσει όλα τα κενά του παρελθόντος χρόνου, των αναπάντητων ερωτήσεων, των βουβών ωρών και περασμένων στιγμών.
Στην ύστατη στιγμή της φυλάκισης του γράμματος με γραμματόσημο – έτοιμο ν’ αποσταλεί, εκείνο καταχωνιάζεται βιαστικά στο σκοτεινό συρτάρι. Γι’ ακόμη μια φορά, το “όχι” του ατόμου και το “πρέπει” του κόσμου νικούν. Δειλία και ανάθεμα, γέρνουν το ζύγι. Βαρύ το φορτίο αυτού του φακέλου κι ας ζυγίζει όσο ένα πούπουλο. Βαριά και η σκέψη του αποστολέα, εν αγνοία του παραλήπτη. Ασήκωτο το βάρος, να σκέφτεται για δύο.
Μέχρι να σπάσουν τα δεσμά και να το μάθεις, εγώ θ’ αντέχω. Αν και ίσως μέσα σου, το γνωρίζεις ήδη. Μ’ εκείνον το μυστικό, αόρατο και αμοιβαίο τρόπο που καρμικά μας ένωσε. Κι έτσι, βρισκόμαστε να βαδίζουμε παράλληλα, σ’ έναν δρόμο ζωής που κάποιος θ’ αφήσει πίσω το σώμα του και θα πορεύεται η μοναξιά μονάχη της, μέχρι ν’ ανταμώσουν οι ψυχές μας ξανά, στου έρωτά μας τον αφημένο χορό.
Να πάψει πια να είναι, άνευ εκπλήρωσης…
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
