Άσωτη ζωή

Θυμάμαι τα βράδια της αϋπνίας μου (καλή ώρα).
Πόσες σκέψεις χωράει κι αυτό το καζάνι;
Η μία φέρνει την άλλη, η άλλη την επόμενη και καταλήγω πάλι στο κρεβάτι με σκέψεις που θέλουν να βγουν έξω από το δωμάτιό μου και να πλημμυρίσουν ολόκληρο το σπίτι μου.

Μεταξύ μας, οι σκέψεις δεν φεύγουν ποτέ.
Μεταξύ μας, έχουν κατακλύσει τη ζωή μου.
Τι αϋπνία έχεις, τι κοιμάσαι, αυτό το μαραφέτι δουλεύει και γεννά χιλιάδες σκέψεις άσχετες τη μία με την άλλη.
Από το πώς ξεκίνησε η μέρα μου, μέχρι το τι έκανα στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, στο Πανεπιστήμιο…

Και τι στο διάτανο κατάφερα εαυτέ;
Να έχω σκέψεις μέσα μου που δεν τις θέλω.
Μεγάλο σχολείο οι σκέψεις του καθενός.
Σου δείχνουν τον καλύτερο και τον χειρότερο σου εαυτό.

Αλλά και πάλι μεταξύ μας, ποιος σκέφτεται τα θετικά στη ζωή του;
Ή καλύτερα ποιος μπορεί να κρατήσει καθημερινά τις ευλογίες της ζωής του στην σκέψη του.
Αυτά που τον πόνεσαν, τον πλήγωσαν, τον έριξαν στα πατώματα, στα ποτά, στα ξενύχτια, στα τσιγάρα… αυτά γουστάρει ο νους.
Μια αρνητική σκέψη σε παίρνει μαζί της στον βούρκο.

Άσωτη ζωή άνθρωπε μου ή μήπως να σε αποκαλέσω ανθρωπάκο;
Μια ζωή λοιπόν που δεν σώζεται;
Μια ζωή γεμάτη σκέψεις.

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης