Τρομολαγνεία, η χαρά της μιζέριας
Αλήθεια τώρα, βαρέθηκα και στο λέω με το χέρι στην καρδιά, φτάνει. Αντιλαμβάνομαι πως η κατάσταση που ζούμε είναι πολύ δύσκολη, μένουμε στα σπίτια μας και προφυλάσσουμε εμάς και όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Προσέχουμε για να είμαστε όλοι υγιείς αύριο και ενημερωνόμαστε.
Ναι, το κάνουμε αλλά με αλήθειες και όχι ξανά τα ίδια και τα ίδια. Φόβος, μοιρολόγια, ανακρίβειες και απίστευτη τρομολαγνεία. Εξήγησέ μου πώς τη βρίσκεις με όλο αυτό και πώς ξαφνικά έγινες ειδήμων; Εσύ, ο κάθε κατακαημένος που μόλις σήμερα απέκτησες μέσω της θείας επιφοίτησης διδακτορικό στην ιατρική. Που λες και ξανά λες και δεν αφήνεις τον επιστημονικό λόγο να ακουστεί χωρίς κάκιστες παρεμβολές.
Αλλά άντε, πες μια χαρά έχεις κι εσύ, να μη στη στερήσω, και αφού γουστάρεις όλο αυτό που χτίζεις, ας σε αφήσω να το ευχαριστηθείς. Μόνο πες μου, για ποιο λόγο θα πρέπει να το υποστώ και εγώ όλο αυτό. Δε θέλω καλό μου, πώς να στο εξηγήσω για να το καταλάβεις; Μου μαυρίζεις την ψυχή, με τσιτώνεις, και μένα το μπαλκόνι μου μυρίζει ελπίδα. Μη με ρωτάς πώς και με ποιον τρόπο, διότι θα σου απαντήσω γιατί έτσι. Φάε τα λύσσακά σου μόνος σου και άσε με στην ησυχία μου.
Άσε με να σφυρίζω χαρούμενα και να ελπίζω για το καλύτερο που θα έρθει και μη με προκαλείς, γιατί πιάνεις ταβάνι στα όρια και δε θες να δεις την άλλη όψη του νομίσματος, πίστεψέ με.
Και τώρα σε αφήνω. Βάζω τα κόκκινα γυαλιά μου και πάω να δω την πλάση να ξανσγεννιέται και να γιορτάζει, έστω και από το παράθυρο μου, προς το παρόν.
Χριστίνα Ρογκάκου