Αποτέφρωση
Στις σκέψεις, στις λέξεις, στα αισθήματα που κάηκαν κι αυτά απαρηγόρητα. Στο χρόνο που δεν έδωσες. Στην ευκαιρία που κάηκε συθέμελα κι αυτή.
Στις ελπίδες, στα όνειρα που στέρεψαν το χρώμα τους και ‘γίναν μαύροι πίνακες, μουντζουρωμένοι, παγωμένα τοπία δίχως να ξεχωρίζουν μορφές, μπερδεμένα, στερημένα από τα «θέλω» και αλλά τόσα λιμοκτονημενα στοιχεία που προσδίδουν έκφραση.
Εδώ τα πάντα σταμάτησαν να υπάρχουν ξαφνικά. Τα σκότωσες, τα πέταξες, τα έκαψες. Τα υποτίμησες, τα βεβήλωσες, ό,τι σου ανήκε το κατέστρεψες παίρνοντας ηδονή από την κάθε σταγόνα καταστροφής που έσταζε απ’ τα συντρίμμια που δημιούργησες.
Κι αφού το στράγγισες, αφού το απομύζησες, κι αφου δεν έσταζε πια ζωή μα δηλητήριο, το άφησες να πέσει άτσαλα, χωρίς να δείξεις καν τη φροντίδα και το σεβασμό του θηρευτή προς το θήραμά του.
Ήταν το τέλος που άξιζε να γευτείς. Το τίμημα που σκότωσες τον έρωτα.
Μαρία Χαρίτου