Αναμνήσεις σε ένα συρτάρι

Ψάχνεις από ώρα το συρραπτικό! Έτσι έφτασες και στο έπιπλο στο χολ. Κοιτάζεις επίμονα, το τελευταίο συρτάρι, δεξιά. Σκέφτεσαι αν πρέπει να το ανοίξεις. Λες ψιθυριστά “άφησέ το! είναι πανεύκολο αύριο να αγοράσεις, ένα καινούργιο”. Είσαι ακόμα εκεί! Σαν το κάρμα σου, να σε παροτρύνει, να αντικρίσεις, όσα αποφεύγεις. Αναρωτιέσαι, εάν θέλεις να αποδεχτείς την πρόκληση.

Οτιδήποτε φοβόμαστε, μας εξουσιάζει. Γονατίζεις και τραβάς το συρτάρι προς τα έξω. Βγάζεις τις φωτογραφίες και τις απλώνεις σε κύκλο γύρω σου. Ακουμπάς στο πάτωμα τα μικρά σημειώματα. Παίρνεις το πουγκί με τα κοχύλια και το αφήνεις πάνω τους. Φυσάει από το ανοικτό το παράθυρο και φοβάσαι μην σκορπιστούν. Στηρίζεις τη φωτογραφία με την ασημένια κορνίζα. Φαίνεται ένα νεαρό ζευγάρι και το ένα πρόσωπο είσαι εσύ. Γυρίζεις το κλειδάκι στο μικρό – χριστουγεννιάτικο μουσικό κουτί και ακούς τη μελωδία. Έχει απομείνει στο συρτάρι ένας κλειστός φάκελος, θυμάσαι.

Όλα είχαν ξεκινήσει όμορφα. Σκέφτεσαι τον εαυτό σου που χαμογελούσε χωρίς αιτία. Η αγάπη σε είχε αλλάξει με ένα μαγικό τρόπο. Είχες συναντήσει τον άνθρωπο που ήταν παραπάνω από τις προσδοκίες σου. Ήταν ένα κράμα τρυφερότητας και ευγένειας. Ατέλειωτα κοινά σημεία σας έφερναν κοντά αλλά και ό,τι ήταν αντίθετο, λειτουργούσε και αυτό θετικά. Ήταν περίπου δυο χρόνια γεμάτα με αγάπη και τρυφερότητα! Λίγο πριν το τέλος της δεύτερης χρονιάς άρχισε να αλλάζει αυτό το υπέροχο σκηνικό.

Καθημερινά ανακάλυπτες και κάποιο ψέμα. Μάταια το συζητούσες και προσπαθούσες να καταλάβεις σε τι οφείλονταν η τεράστια αλλαγή. Η άλλη πλευρά επέμενε ότι διαθέτεις μεγάλη φαντασία. Οι άλλοτε ωραίες στιγμές είχαν μετατραπεί σε μια συνεχόμενη γκρίνια. Ένιωθες δυστυχία. Εξάντλησες και το τελευταίο ίχνος υπομονής. Η ετυμηγορία για το τέλος αυτής της σχέσης ήταν ζήτημα αξιοπρέπειας για σένα. Έτσι έφυγες. Σε αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, ήθελες να ξεχάσεις και να προχωρήσεις. Έκρυψες στο συρτάρι τις αναμνήσεις και δεν το άνοιξες ποτέ.

Αυτός ο φάκελος, έφτασε στα χέρια σου, όταν είχες καταφέρει να ξεπεράσεις την απογοήτευση. Έθαψες τον πόνο βαθιά μέσα στην ψυχή σου. Είχες πάψει να θυμώνεις και ήσουν καλύτερα. Κρατάς τον φάκελο και ξέρεις ότι μπορείς να τον ανοίξεις. Ήρθε η στιγμή σκέφτεσαι. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ανοίγεις και διαβάζεις μόνο μια φράση “Φεύγω για Αμερική, συγνώμη, πρέπει να θεραπευτώ.” Συνειδητοποιείς τι είχες κάνει!

Όλα βρίσκονται καταγεγραμμένα στη μνήμη σου. Ποτέ δεν σου είχε περάσει από το μυαλό μια άλλη εκδοχή για αυτή την ιστορία. Όλα τα κομμάτια αυτού του παζλ τώρα ενώνονται. Όλες οι δικαιολογίες για να καλύψει το πρόβλημα. Εσύ δεν έβλεπες τίποτα άλλο πέρα από τον εαυτό σου. Ήσουν τόσο βαθιά στον εγωιστικό σου μικρόκοσμο που ένιωθες εσύ το θύμα. Η τεράστια αδικία, σου προκαλεί αφόρητο πόνο. “Δεν ήξερα” ψελλίζεις! “Δεν μπορούσα να το φανταστώ!” Και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια σου, και τα δάκρυα γίνονται λυγμοί.

Φωτοπούλου Παρασκευή

About Παρασκευή Φωτοπούλου

Αγαπώ να διαβάζω και ειδικά Ελληνική Μυθολογία όταν έχω ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή κειμένων.

View all posts by Παρασκευή Φωτοπούλου | 84 posts