Είναι που απόψε θέλω να σε ακούσω
Είναι που κάποια βράδια θέλω να σε καλέσω. Να μιλήσουμε. Όχι, μη φανταστείς καταλογισμό ευθυνών ή κατάθεση αισθημάτων. Τίποτα από τα δύο.
Είναι που μου λείπεις. Μάλλον μου λείπει, η βραδινή μας κουβέντα. Ξαπλωμένοι στα κρεβάτια μας, να μιλάμε για οτιδήποτε “πετούσε” στο νου μας.
Που γελούσαμε με μικρές αφορμές. Που με συμβούλευες. Μου τραγουδούσες. Κυλούσε η νύχτα μας με το ακουστικό στο αυτί μας ατέλειωτες ώρες, μέχρι να κλείσει τα μάτια του ο πρώτος.
Είναι που απόψε το βράδυ πληκτρολόγησα τρεις φορές το νούμερο σου μα το έκλεισα.
Απόψε επιθύμησα τη φωνή σου. Μα τω Θεώ, δεν έχει φύγει από μέσα μου. Απόψε… δεν ξέρω το λόγο, μα θέλω απεγνωσμένα να σε ακούσω.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
