Μ’ αγάπησες ποτέ σου;

Και ψάχνω να βρω αιτίες γιατί κοιμάμαι σε άδειο κρεβάτι. Αναζητώ αλήθειες μέσα στα μεγάλα σου λόγια. Απορώ με τον εαυτό μου πως μου επέτρεψε να χαθώ μέσα στα δικά σου μονοπάτια. Μεταμορφώθηκα, εχθρέ μου, πρώην “καλέ μου”, σε μια γυναίκα που πλέον δεν την αναγνωρίζω στον καθρέφτη.

Η αλλαγή έγινε σταδιακά, για το καλό μου, όπως μου έλεγες. Κι εγώ στο βωμό του έρωτα, έγινα το πιόνι σου. Έλεγες πως μ’ αγαπάς και χόρευα στο ρυθμό σου, υπνωτισμένη από την ανάγκη να νιώθω πως ανήκω επιτέλους κάπου. Έφτασα σε σημείο να σ’ ευχαριστώ από μέσα μου που με επέλεξες. Μηδένισα την αξία μου ως άνθρωπος. Ισοπέδωσα τα όνειρα και τους στόχους μου. Άφησα στην άκρη όσους νοιάζονταν για εμένα. Ήταν όλοι στα μάτια σου  εμπόδια, μην τυχόν και με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Ένοχη δηλώνω πια, που σε είχα πιο πάνω από τη ζωή μου.

Μέχρι που όλα άλλαξαν σε μια στιγμή. Μια μικρή αφορμή ήταν η αιτία να φύγεις. Να με κατηγορήσεις πως δεν εκτίμησα τα όσα έκανες για μένα. Τι έκανες άραγε για μένα; Το μόνο που έκανες, ήταν να καταφέρεις να κλέψεις το χαμόγελο από τα χείλη μου. Να με αποξενώσεις από τον περίγυρό μου. Να μου κόψεις τα φτερά μου. Να γεμίσεις τον εγκέφαλό μου με τα δικά σου θέλω και πιστεύω.

Κάθομαι πλέον και κοιτώ εμένα μέσα από τον καθρέφτη της ψυχής μου. Έχω μπροστά μου μεγάλο δρόμο για να κολλήσω τα κομμάτια μου. Τίποτα όμως δεν είναι ακατόρθωτο. Θα βρω τον παλιό μου εαυτό, αρκεί να σε σβήσω από το παρόν μου. Στην τελική, μ’ αγάπησες ποτέ σου; Δε νομίζω. Ήμουν απλά μια μαριονέτα που ήθελες να την κατευθύνεις σύμφωνα με τα δικά σου στάνταρ. Έβλεπες όμως πως ήθελα να κόψω κάποια σχοινιά μου και σου χαλούσα το εγωιστικό σου όνειρο. Σημασία πλέον έχει πως ξέφυγα και μπορώ να χαράξω την πορεία μου όπως εγώ επιθυμώ. Ανασαίνω επιτέλους!

Εύη Π. Γουργιώτη