Παιδιά, η ίδια η ανάσα
Αυτά τα μαγικά πλάσματα που λέγονται παιδάκια. Για αυτά θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα για εκείνα που λατρεύω και σκέφτομαι από την ώρα που θα ξυπνήσω μέχρι που θα κοιμηθώ. Θεωρητικά ίσως δεν τα γνωρίζω απόλυτα, μιας και η ίδια δεν είμαι μαμά. Μα από την άλλη έχω την ευλογία να είμαι αυτή που φωνάζουν δασκάλα τους. Κι αυτό θα είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που χαμογελώ.
Τα «πιτσιφρίγκια» μου όπως τα αποκαλώ και αυτά έχοντας συνηθίσει πια αυτό το δικής μου έμπνευσης χαϊδευτικό, ξεκαρδίζονται κάθε φορά που το ακούν. Εκείνα που η χαρά τους με κάνει να γίνομαι μικρή από ευτυχία κι εγώ.
Τα ανθρωπάκια εκείνα που όταν είμαι μαζί τους γίνονται ο κόσμος μου όλος. Αυτά που κάνοντας μάθημα παρέα τους, χάνω τα λεπτά σαν να φεύγουν νερό. Κάπως έτσι φεύγοντας μετά από κοντά τους, αναρωτιέμαι, μα κάναμε δουλειά τώρα; Γιατί σίγουρα εγώ το απολαμβάνω περισσότερο από αυτά.
Μα έπειτα όταν έρχονται οι βαθμοί και λάμπουν τα μάτια τους, η περηφάνια μου φτάνει στα ύψη. Από την άλλη όταν ακούγεται κάποιες φορές το «ωχ κυρία βαριέμαι», σίγουρα πελαγώνω για λίγο, μα σύντομα ξαναβρίσκουμε τον κώδικα επικοινωνίας μας. Κι είναι υπέροχος αυτός γιατί ξέρουμε μεταξύ μας πως η αγάπη και η πίστη στον εαυτό τους, όλα θα τα κάνει να γίνουν δυνατά.
Αυτά λοιπόν που θα ανταλλάξουμε δώρα μεταξύ μας, εκείνα που θα παίξουμε μετά το μάθημα. Εκείνα που γίνονται η ανάσα μου. Τα παιδάκια μου που βλέποντας τα να μεγαλώνουν, γεμίζει φώς η ψυχή μου.
Κι εύχομαι μεγαλώνοντας να τα έχει ο θεός καλά και όταν θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια να ρίχνουν ένα χαμόγελο στην ανάμνηση της κυρίας. Με την ζεστασιά που πάντα θα τα καμαρώνω εγώ.
Χριστίνα Ρογκάκου