Σ’αγαπώ, μα με έφθειρες…
Σε έχω χάσει εδώ και καιρό ή για να είμαι ειλικρινής μάλλον δε σε είχα ποτέ.
Εκείνη η λάμψη των ματιών σου ,όταν με κοιτούσες, χάθηκε.
Δε χαμογελάς πλέον αυθόρμητα όταν με αντικρίζεις και τα πονεμένα σ’ αγαπώ που σου λέω ακόμα τα πετάς με περίσσια ευκολία στα σκουπίδια μαζί με την αξιοπρέπεια μου και τον τσαμπουκά μου.
Δεν καταναλώνω πολύ χρόνο στις σκέψεις σου και χαίρεσαι γι’ αυτό.
Το «μωρό μου» βγήκε βίαια από το λεξιλόγιο σου και απ’ το μπλοκ ζωγραφικής σου σβήστηκαν τα όνειρα που είχαμε κάνει μαζί.
Διαγράφηκαν οι φωτογραφίες μας ώστε να μη μπορείς να θυμηθείς ότι κάποτε χαμογελούσες και ήσουν καλά μαζί μου.
Ο εγωισμός σου πλέον ένας ψηλός τοίχος κι εγώ ανήμπορη μπροστά σου δεν μπορώ να τον γκρεμίσω.
Περιττή πληροφορία πλέον για σένα τα γενέθλια μου ή η μέρα επετείου μας.
Και με ξεγέλασες Θεέ μου τόσο καλά! Σχεδόν νόμιζα ότι με αγάπησες. Σχεδόν νόμιζα ότι σε ήξερα. Σχεδόν νόμιζα ότι δε θα σε έχανα ποτέ.
Σχεδόν!
Σ’ αγαπάω, σε εκτιμάω αλλά με έφθειρες!
Από τη μία λοιπόν εγώ δε σε είχα ποτέ και από την άλλη εσύ μόλις με έχασες.
Έχεις νιώσει ποτέ τα δάκρυα σου να καίνε όλο σου το σώμα;
Ότι η καρδιά σου πραγματικά θρυμματίζεται ;
Έχεις νιώσει ποτέ μόνος ανάμεσα σε χίλιους ανθρώπους; Κενή με πήρες, κενή με άφησες! Τόσο κενή που με δυσκολία θυμάμαι ακόμα την αγαπημένη σου ταινία, το αγαπημένο σου άρωμα ή τον αγαπημένο σου αριθμό. Θέλησα να ξεχάσω ακόμα και τον τρόπο που καπνίζεις –τραγική ειρωνεία αν σκεφτείς ότι ήταν το πρώτο πράγμα που ερωτεύτηκα πάνω σου- ,τον τρόπο που φιλάς, τον τρόπο που άγγιζες το σώμα μου. Να πάνε όλα στα κομμάτια να γυρίσω στους φόβους μου, στις μελαγχολικές μου σκέψεις, στα γεμάτα τασάκια. Να γυρίσω εκεί απ’ όπου με πήρες.
Κρίμα.
“Ήμασταν διαφορετικοί εμείς», θυμάσαι;”
Βαλέρια Γιώτη
