Ως πότε θα περιμένεις σύγχρονη Πηνελόπη μου;
Στέκεις και περιμένεις μην τυχόν και φανεί. Σαν σύγχρονη Πηνελόπη κρύβεις την μελαγχολία σου και τα αφήνεις όλα στο χρόνο. Το χθες σου, το σήμερα και αυτό το πικραμένο αύριο, που φροντίζεις να καρτερείς με αισιοδοξία, παρ’ ότι ξέρεις. Μα εσένα ο χρόνος σε άλλαξε, σε γέρασε, σε κούρασε και αυτό το σώμα δεν έχει πια τίποτα που να θυμίζει μια γυναίκα της ηλικίας σου. Το σώμα σου έχει πληγές. Πληγές που δεν κοιτάζουν οι μνηστήρες που μαζεύτηκαν τριγύρω σου τάχα μου χωρίς κανένα συμφέρον. Άλλωστε τι να τους νοιάξει; Κανείς δεν θα σε καταλάβει.
Μα κι εσύ βρε κορίτσι μου! Ο ένας σου ξινίζει, ο άλλος σου βρωμάει. Δεν είναι ότι κάτι πάει στραβά με αυτούς στην πραγματικότητα. Αυτό που φταίει είναι ότι για σένα κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον δικό σου Οδυσσέα. Σε ποιον άλλον να υποταχθείς σκέφτεσαι, όπως υποτάσσεσαι σε αυτόν. Και περιμένεις…
Και περιμένεις…Και οι μέρες περνάνε και μαζί τους περνάνε και οι νύχτες, μα εσύ κοιτάς ακόμα θλιμμένη έξω από το παράθυρο μην τύχει και επιστρέψει. Μα μάντεψε. Οι εποχές άλλαξαν και ο Οδυσσέας σου δεν χάθηκε στο μακρύ ταξίδι του. Πήρε απλά την απόφαση να μην ξαναγυρίσει. Κάτι θα υποψιάστηκες και συ το βράδυ που έφυγε, δεν μπορεί!
Γυάλινα τα μάτια σου τώρα πια. Να τρέχει το δάκρυ μερόνυχτα, να κυλά στο πάτωμα και να σπάει. Ένα δάκρυ, ένα κομμάτι σου. Και ο Οδυσσέας ακόμα να φανεί. Και να πεις ότι δεν ξέρει πως περνάς μακριά του; Ξέρει. Απλά επιλέγει να ζει μακριά σου. Εσύ πάλι ακόμα αναμένεις στο παράθυρο. Πέρασε καιρός που δεν άλλαξες το βλέμμα σου.
Ο χρόνος όμως δεν είναι σαν εσένα. Κανέναν δεν περιμένει, σε κανέναν δεν δίνει παράταση. Αξίζει άλλωστε να δώσει; Όποιος θέλει, βρίσκει τρόπο να επιστρέψει κορίτσι μου. Οι υπόλοιποι στέκουν μακριά και που και που αναρωτιούνται αν είσαι καλά. Είναι αυτό το ενδιαφέρον αληθινό όμως; Κι ως πότε εσύ ακόμα θα περιμένεις;
Βαλέρια Γιώτη
