Το καινούργιο μου φόρεμα
Άκουγα πάντα πως μετράει η πρόθεση, έτσι πάντα καταλάβαινα τις προθέσεις των άλλων.
Άργησα λίγο να τις διακρίνω.
Δεν είχα μάθει βλέπεις να ξεχωρίζω πότε ήταν αγνές και πότε όχι. Εγώ άφηνα την τρέλα μου να με κυριεύει και έλεγα πως αυτοί που πληγώνουν από επιλογή, το βρίσκουν στον δρόμο τους.
Ίσως..
Ίσως αυτός ο τρόπος σκέψης να βοηθούσε να απομακρυνθούν τα μαύρα σύννεφα που κάθε φορά με πλαισίωναν. Και όσες φορές χρειάστηκε να αποδείξω τον εαυτό μου, αλλά τόσες τσακίστηκα και έκλαψα μέχρι το πρωί.
Μετά ήρθες εσύ!
Πάλι έκλαψα ως το πρωί, αλλά από χαρά αυτή την φορά! Τι και αν είχα γεμίσει μπαλώματα, είχα αφήσει χώρο για καινούργιο φόρεμα. Αυτό που κράταγες εσύ.
Και τι όμορφο που ήταν!
Λες και με μεταμόρφωνε μόνο η θέα του.
Που να καταλάβω η δύστυχη πως έτσι είχες μάθει να κερδίζεις;
Μπορεί το άδικο να μην το θέλει ο ίδιος ο Θεός, αλλά ο δικός σου δεν είχε πέσει σε κακοτοπιές και τον ένοιαζε μόνο η τέρψη σου ποικιλοτρόπως.
Όσες φορές εσύ έπαιρνες ευχαρίστηση από τις πράξεις σου, άλλες τόσες άφηνες πίσω σου στάχτη ανθρώπινων κουφαριών που δεν είχαν πλέον αξία για σένα.
Ήθελα πολύ να φορέσω εκείνο το φόρεμα.
Και υπέμενα και περίμενα και ήλπιζα και ονειρευόμουν.
Μάλλον σε ήθελα τόσο, επειδή άλλο τόσο δεν με ήθελες εσύ!
Όμως έπρεπε να ανήκω στην αυλή σου γιατί για τους υπόλοιπους είχα αξία, μη αντιληπτή από εμένα και εσύ, την ήξερες καλά.
Και έπρεπε να ανήκω στην αυλή σου για να ρουφάς από αυτή την αξία.
Πόσο υπέροχο φόρεμα!
Ήταν στο πράσινο της ελπίδας, με ροζ λουλούδια αγνότητας όπως ψυχή μου. Περίμενα την ημέρα που θα το φορέσω. Μου το ‘δειχνες επιδεικτικά και μου ‘λεγες πως θέλει λίγο «μάζεμα» στην θέση της καρδιάς, ξέρεις κάπου εκεί στο στήθος.
Εγώ πάλι όσο περίμενα, είχα βρει παπούτσια να του ταιριάζουν και ένα υπέροχο κολιέ που κάθε χάντρα του ήταν ένα από τα βράδια μου.
Ήρθε επιτέλους η ημέρα εκείνη που θα φορούσα!
Το ‘χες φέρει στα μέτρα μου είπες. Έβγαλα όλο χαρά τα παπούτσια από την ντουλάπα και κρέμασα το κολιέ στο λαιμό μου.
Καταστροφή…
Το ‘χες φέρει στα μέτρα μου είπες, μα με πλάκωνε κάπου εκεί στο στήθος. Είδα τα μάτια σου να απορούν.
Προσπάθησα…
Έλα, μην στεναχωριέσαι είπα, θα βρω τον τρόπο να δείχνει όμορφο.
Απόρησες και πάλι.
Όσο και αν προσπάθησα τελικά, δεν τα κατάφερα.
Ίσως σε ήθελα, επειδή δεν με ήθελες εσύ!
Και το φόρεμα, δεν ήταν στα μέτρα μου. Είχε φτιαχτεί για άλλες πριν από εμένα.
Και εγώ περίμενα εσένα και το καινούργιο. Όχι το φορεμένο, όχι αυτό που πέταξε κάποια άλλη.
Λυπήθηκα μόνο για τις χάντρες του κολιέ, για τα βράδια που σε περίμενα.
Το τύλιξα βιαστικά και σου το έδωσα…
Έπρεπε να απολογηθώ για την βιασύνη μου.
Δεν το έκανα.
Θυμήθηκα εκείνο που είδα προχθές να μου χαμογελάει σε μια βιτρίνα!
Δεν ήταν το ίδιο εντυπωσιακό, μα έμοιαζε στα μέτρα μου.
Και τι υπέροχα που μου χαμογελούσε μέσα από την βιτρίνα!!
Εγώ μεγάλωσα με εσένα, μα μου φτάνουν οι χάντρες στο κολιέ μου και θα δείχνει υπέροχο στο νέο μου φόρεμα.
Μαρία Βουζουνεράκη
https://www.youtube.com/watch?v=GQLHdJls_04
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
