Αγάπη είναι δίνω με την καρδιά μου,συγχωρώ,αποδέχομαι,μοιράζομαι
Οι σχέσεις είναι σαν ένα στενό παντελόνι που όλοι θέλουμε να το φοράμε για να αναδεικνύουμε τα κάλλη μας μα δυστυχώς δεν χωράμε όλοι μέσα στο ίδιο νούμερο.
Αγαπώ τους ανθρώπους που με περιβάλουν έτσι όπως είναι,όχι έτσι όπως θα ήθελα να είναι,μα δυστυχώς όλο γελιέμαι…
Έτσι μοιραία μετά κάθομαι και στεναχωριέμαι για την συμπεριφορά τους που είναι πολύ χειρότερη από τα ζητούμενα μου.
Δεν θέλω να τους βάζω σε καλούπια,βατοί περιμένω να είναι,ανθρώπινοι.
Αγάπη είναι δίνω με την καρδιά μου,συγχωρώ,αποδέχομαι,μοιράζομαι,σέβομαι,βοηθάω.
Έχω επίγνωση τι είναι ο καθένας και δέχομαι τους πάντες με ταπεινότητα προσπαθώντας να φτάσω στην καρδιά τους.
Μάταια όμως κουράζομαι.
Όταν το κλίμα είναι στραβό ότι και να κάνεις δεν ισιώνει.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι και έτσι μην έχοντας τι άλλο να κάνω κρατάω στάση αναμονής περιμένοντας ένα θαύμα….
Δεν παραιτούμε το θεωρώ αδυναμία.
Απλά συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει λόγος να χαλιέμαι τσάμπα.
Οι πολλές πτώσεις σε ταρακουνούν κάποια στιγμή και σε κάνουνε να καταλαβαίνεις πως άδικα προσπαθείς.
Αντί λοιπόν να περιμένω κάτι καλό από τους άλλους κάνω εγώ πάντα το καλό ή αυτό που θεωρώ εγώ καλό.
Λένε πως ότι δίνεις παίρνεις αλλά εγώ δεν τα πιστεύω αυτά,περιμένω ότι ίσως κάποτε μια αναλαμπή τους ταρακουνήσει και συνέλθουν.
Η ζωή είναι απλή,όμορφη,έχει τόσα αρώματα που σε ξετρελαίνουν και αντί να την ζούμε χαλαρά και να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή της αφού το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τις ξανά ζήσουμε αυτές τις στιγμές την δυσκολεύουμε από μόνοι μας.
Δεν είμαστε μηχανές,άνθρωποι είμαστε και χαλάμε εύκολα.
Η ρουτίνα είναι θανατηφόρα..
Το ξέρω δεν φταίνε οι άλλοι που απογοητεύομαι,φταίω εγώ που τους πιστεύω.
Εκείνοι έτσι είναι….
Έτσι όμως είμαι κι εγώ,και ζω στον κόσμο μου πιστεύοντας ότι κάτι θα αλλάξει…
Μα κι αν δεν αλλάξει,εγώ πάλι έτσι θα είμαι, ονειροπόλα.Θα ζω σε έναν κόσμο φτιαγμένο μόνο για μένα που θα βλέπω γύρω μου μόνο καλούς.
Θα κάνω πάντα αυτό που προστάζει η καρδιά μου και όσο για τους άλλους θα ελπίζω ότι κάποτε αν και καθυστερημένα ίσως καταλάβουν.
Πάντα ψάχνουμε κάτι που δεν το έχουμε,θέλουμε κάποιον να μας αγκαλιάσει και να μας πει λόγια που θέλουμε να ακούσουμε.Κάποιον που θα μας σέβεται.
Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι είναι πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό τους για να μπορέσουν να βρουν χρόνο για τους άλλους.
Εγώ θα συνεχίσω να ελπίζω,οι ξεχωριστοί σίγουρα κάποια στιγμή θα μπορέσουν να δουν πίσω από το εγώ τους.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
