Η μικρή πολιτεία

Πόσο μεγάλη φαντάζει από μακριά 
εκείνη η μικρή πολιτεία, 
χτισμένη από πέτρες,
με τις μεγάλες ανηφόρες 
που τις μετέτρεπαν σε κατηφόρες 
τα αθώα παιδικά σου βήματα;
Μια μικρή πολιτεία στη μέση μιας μεγάλης κι όμως,
τόσο φιλόξενη, απέναντι σε έναν πλανήτη που επιθυμούσε μονάχα
να κουρνιάσει στο δικό της κέντρο
σαν ένας μικρός πυρήνας,
έπειτα απ´ την άρνηση του 
ν’ αποτελέσει μέλος του υπολοίπου σύμπαντος.

Τόσο μικρή πολιτεία
κι όμως τόσο μεγάλη μπροστά 
στα μισάνοιχτα μάτια σου.

Μπορούσες να τρέχεις ελεύθερα 
σε όλους τους δρόμους της.
Να γελάς δυνατά,
ακόμα και τις ώρες κοινής ησυχίας.
Γιατί μόνο το γέλιο ήξερε 
να προσκαλεί τον ήλιο
και να τον προκαλεί να χαϊδεύει τρυφερά με τις ακτίνες του 
τα στενά δρομάκια της.
Σ’ εκείνα που είχαν χώρο μόνο 
για παιδικά χαμόγελα.
Μόνο το δυνατό γέλιο γεννούσε 
την περιέργεια του να επισκεφτεί
τη δική σου πολιτεία,
αφού στις άλλες πλήρωνε αδρά 
για να το αποκτήσει.
Και καθώς απομάκρυνε το φως του από αυτές, 
κάθε έγχρωμη φωτογραφία,
κολλημένη σε ξύλινο, λουστραρισμένο κάδρο,
γινόταν μια ασπρόμαυρη εικόνα
ακουμπισμένη σε σάπιο ξύλο
που εσύ δεν ήθελες να αντικρίσεις,
ακόμα κι άμα γνωρίζεις καλά
πως θα ξανάβλεπες στο μέλλον 
τον ψεύτικο κατροπτρισμό της.

Μα το πιο σημαντικό απ´ όλα ήταν
ότι μπορούσες να περπατάς 
στους δρόμους της,
χωρίς να νοιωθεις σε κανέναν 
από αυτούς πως είσαι άπλα ένας περαστικός, που κάποιος, σήμερα,
για κάποιο λόγο, επέλεξε να στείλει.

Πέρασαν τα χρόνια
Μεγάλωσες κι εσύ
Κι η μικρή πολιτεία δεν υπάρχει.
Άρπαξαν κάθε πέτρα που πατούσαν 
τα παιδικά σου πόδια,
ν’ αποτελέσει υλικό καλλωπισμού
μιας άσχημης πολιτείας,
που με τις ξένες πέτρες προσελκύει 
ανυποψίαστους περαστικούς,
να θαυμάσουν το ψεύτικο μεγαλείο της.

Κι εσύ που νοιωθεις πως πατάς 
επάνω στα κομμάτια σου,
δάκρυζεις για την αλλοίωση 
της μορφής τους.

Πέρασαν τα χρόνια
Μεγάλωσες κι εσύ
Και να που είσαι απλά ένας περαστικός μες στη δική σου πολιτεία.
Εκείνη που βρισκόταν λίγο στο παρελθόν, λίγο στο μέλλον.
Ανάμεσα στο “εδώ” και στο “εκεί”
Ανάμεσα στο “τότε” και στο “θα”
Στο δικό σου “τώρα”

Ελινα Δερμιτζογλου