Νεράιδας καμώματα
Δεν ξέρω αν οι νεράιδες ήταν όντως ξεπεσμένες θεότητες. Ο διαχωρισμός τους επίσης σε καλές και κακές θα έλεγα πως με χαλάει.
Για μένα ο όρος νεράιδα παρέπεμπε ενίοτε σε αερικό, με ικανότητες και δυνάμεις ασύλληπτες. Με ομορφιά που όμοια της δεν υπάρχει.
Μου είναι αδύνατο να φανταστώ κακιά νεράιδα. Όπως αδυνατώ να φανταστώ και καλή μάγισσα. Στα παραμύθια οι νεράιδες πρέπει να είναι καλές και οι μάγισσες κακές. Δεν με ξενίζει η ανατροπή. Καθόλου. Απλά αυτή μόνο της καλής μάγισσας! Την κακία νεράιδα δεν την ανέχομαι ούτε σαν σκέψη!
Τα λάτρευα τα παραμύθια με τις νεράιδες. Με γοήτευε πάντοτε η ιδιότητα τους να μεταμορφώνονται και να μεταμορφώνουν. Πολύ μου άρεσε που με το πολύτιμο μικρό ραβδάκι τους μπορούσαν να αλλάζουν τις τύχες των ανθρώπων, τη ρότα της ζωής.
Δηλώνω αθεράπευτα ρομαντική. Δηλώνω ονειροπόλα. Μου αρέσει ακόμα να διαβάζω παραμύθια. Να πιστεύω στο αδύνατο. Αρνούμαι να πατήσω και με τα δύο πόδια μου στη γη. Επιλέγω το ροζ σύννεφο. Επιλέγω να πιστεύω πως νεράιδες υπάρχουν και πως είναι μόνο καλές. Και πως εμφανίζονται επιλεκτικά σε αυτούς που αποδέχονται την ύπαρξη τους.
Η νεράιδα για μένα μπορεί να δανειστεί τη μορφή της μάνας μου, της κολλητής μου ή και του συντρόφου μου. Μπορεί και πάλι όμως να έχει τη διάσταση ενός ανθρώπου που τυχαία συναντώ στο δρόμο μου μια ανυποψίαστη στιγμή. Εμφανίζεται για να με σπρώξει, να με βοηθήσει ή να με δελεάσει να κάνω κάτι. Να πάρω μπρος, να τολμήσω. Να δεχτώ μια πρόκληση.
Αν πάλι δεν εμφανιστεί όταν εγώ νομίζω πως την έχω ανάγκη, δεν είναι γιατί δεν το επιθυμεί αλλά γιατί μου κάνει καμώματα. Θέλει να με αφήσει να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Θέλει να σπρώξω εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Να αυτό-βοηθηθώ. Να παλέψω χωρίς στηρίγματα και δεκανίκια. Για να την κάνω περήφανη. Για να με κοιτάξει μετά με ένα γλυκό χαμόγελο και να μου κλείσει τσαχπίνικα το μάτι.
Και εγώ μετά θα την ευχαριστήσω κερνώντας την κρασί. Από το κόκκινο το πιο καλό. Όπως ακριβώς ταιριάζει στις θεότητες. Ξεπεσμένες ή όχι…
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
