Ένα υπέροχο ταξίδι «Μεταξύ μας»
Μα γιατί μου φαίνεται σα να ήταν μόλις χθες!
Πέρασε λέει ένας χρόνος. Ένας χρόνος, που μόλις είχε ξεκινήσει βρίσκοντάς με χαμένη, να ψάχνω κάπου την ελπίδα, καθώς ο αμέσως προηγούμενος, δεν έφυγε με τις καλύτερες διαθέσεις.
Οι δικοί μου δαίμονες, ακόμα δεν έχουν καταλαγιάσει και όσο τους κοντράρω εγώ, επιτίθενται αυτοί.
Κάπου εκεί λοιπόν, που νόμιζα πως όλα μοιάζουν ίδια, πως απομακρύνομαι από τις συνήθειες μου εκείνες που με διατηρούσαν ζωντανή μεν, αλλά ήθελα να εγκαταλείψω δε, χτύπησε ένα τηλέφωνο.
Η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής, με δισταγμό με ρώτησε αν αντέχω άλλο ένα γύρο!
Από εκείνους, που ξεκινάς και σε ακολουθούν λίγοι, μα αν στην πορεία κοιτάξεις προς τα πίσω, θα διαπιστώσεις πως αυτοί που σε ακολουθούν και σε χειροκροτούν, είναι περισσότεροι από όσους φαντάστηκες!
Και με ένα μαγικό τρόπο, αυξάνονται συνεχώς.
Έτσι ξεκινήσαμε!
Λιγοστοί επιβάτες σε ένα τρένο αρχικά, με λιγοστούς σταθμούς επιβίβασης και αποβίβασης.
Όμως, όταν είσαι αληθινός και συνεπής, χωρίς να το καταλάβεις, κερδίζεις καθημερινά όλο και περισσότερους.
Όταν οι δεσμοί που αναπτύσσονται μεταξύ αυτών που επιβιβάζονται και αυτών που προσφέρουν, μοιάζουν με αυτούς μιας δεμένης οικογένειας, δεν έχεις παρά να περιμένεις ένα υπέροχο αύριο!
Όταν το «μαζί» αποκτά άλλη αξία και το «Μεταξύ μας» γίνεται μια τεράστια αγκαλιά που χωράει όλο και περισσότερους.
Μεταξύ μας λοιπόν, είμαστε μια παρέα ανθρώπων, με σάρκα και οστά, με όνειρα και ανησυχίες, με προβληματισμούς.
Με δύσκολη καθημερινότητα κάποιες φορές.
Αγαπάμε, γελάμε, ερωτευόμαστε, γελάμε, θυμώνουμε, δακρύζουμε!
Έχουμε όμως κάτι που μας ενώνει και μας χωρίζει ταυτόχρονα.
Την πένα μας και την αγάπη για τις λέξεις μας.
Γράφουμε γιατί έτσι αναπνέουμε.
Γράφουμε ξέροντας πως, αυτά που αποτυπώνονται σε ένα χαρτί, είναι σχεδόν ίδια με αυτά που υπάρχουν στις ψυχές των αναγνωστών μας.
Γράφουμε γιατί αγαπάμε τη ζωή.
Έχουμε μια ευχή και ένα όραμα!
Να παραμείνουμε «Μεταξύ μας», πιστοί σε εμάς και στους αναγνώστες μας.
Και ο επόμενος χρόνος, να μας βρει να σχεδιάζουμε νέες διαδρομές και σταθμούς μαζί με εσάς!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
