Τρέχα η ζωή φεύγει…

Η μοναξιά ενίοτε επιβάλλεται για αυτοκάθαρση, στιγμές και ώρες ηρεμίας και μονολόγου που σε βοηθούν να βάλεις μια τάξη σε όλα.
Μετράς τι έδωσες, τι πήρες και τι στα κομμάτια σου έμεινε. Κάνεις απολογισμό και βλέπεις το άθροισμα. Μάντεψε;
Έκπληξη, είσαι στο μείον!
Ναι, διότι μόνο έδωσες και τώρα είσαι άδειος.
Γνώρισες ανθρώπους, χαρακτήρες και χαρακτήρες. Έζησες καταστάσεις μέσα από τις οποίες εισέπραξες λιγότερες χαρές και πιο πολλές λύπες.
Γνώρισες δήθεν φίλους, δήθεν αγάπες και έρωτες. Σχέσεις που πίστευες πως θα κρατούσαν για πάντα σε έναν ονειρικά πλασμένο κόσμο.
Δεν φταίς εσύ, βλέπεις η άγνοια της ζωής και το νεαρό της ηλικίας φταίνε που μας παρέσυραν σε έναν ρομαντισμό ο οποίος όμως στις ημέρες μας δεν υφίσταται πλέον.
Ούτε όμως υπάρχει και χώρος για αυτόν σε μια καθημερινότητα με σκληρό πρόσωπο.
Τι σου έμεινε λοιπόν και τι έχεις να θυμάσαι;
Μονάχα εμπειρίες και συμπεριφορές. Αυτά είναι που μένουν και συνήθως υπερτερούν τα άσχημα και άχαρα, είναι σχεδόν πάντα πλειοψηφία και σκεπάζουν τις ελάχιστες ομορφιές.
Ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν κρατάμε τις χαρούμενες στιγμές από το παρελθόν. Γινόμαστε σκληροί με τον εαυτό μας ακόμη και απόλυτοι,
θαρρώ όμως πως όχι άδικα. θέλουμε να τον προστατέψουμε από λάθη του χθές και γινόμαστε αυστηροί κριτές των πάντων και των όλων. Έχει όμως το τίμημά του κι αυτό!
Απομόνωση και φόβος,
δυσπιστία και καχυποψία.
Κλεισμένοι μέσα στον μικρόκοσμο μας, με τείχη φρούρια, να μη μπορεί να εισέλθει κανείς και τίποτα.
Αποτέλεσμα;
Και πάλι μείον !
Βλέπεις τη ζωή να χάνεται, την δική σου και όχι του γείτονα!
Περνάει και φεύγει, τρέχει με γοργούς ρυθμούς, τόσο μάλιστα που μπορεί και να μη την προλάβεις.
Στιγμές μοναξιάς λοιπόν που ενίοτε επιβάλλεται η απομόνωση για να αντιληφθείς τον πάτο και να τρομάξεις.
Να μαζέψεις δυνάμεις και να σκαρφαλώσεις στα τείχη.
Να ματώσεις και να ουρλιάξεις, να αναλάβεις το μερίδιο ευθύνης και να περάσεις απέναντι.
Όσοι πέρασαν από τη ζωή μας καλά έκαναν και πέρασαν.
Ό,τι ζήσαμε καλά έγινε και το ζήσαμε.
Ό,τι δώσαμε θέλαμε και το δώσαμε.
Ό,τι μας πήρανε καλά έκαναν και μας το πήρανε.
Τη ζωή μας όμως δεν την χαρίζουμε σε κανέναν!
Δικό μας το όνειρο, μπροστά μας και η ανατολή