Υ.Γ: Άνθρωπε, αγάπα – και δείχνε το!

Κι όμως, ναι.
Πόσες φορές δεν είπες: “εγώ και δυνατή είμαι και ψύχραιμη – και κυρίως, το τελευταίο.
Σκατούλες ψύχραιμη, είσαι κυρία μου.
Σου κάθεται μία στραβή με θέμα υγείας αγαπημένου προσώπου κι έρχονται όλα τούμπα!
Σφίξιμο στο στομάχι, άγχος και ταραχή και μια σιωπηλή προσευχή “Θεέ μου, κράτα την μου ακόμα χρόνια, επειδή…” Με “επειδή” αναρίθμητα, σκέψεις και συναισθήματα που ούτε καν, σου είχαν περάσει απ’ το μυαλό, έρχονται τώρα σαν σίφουνας να γκρεμίσουν την οποιαδήποτε θεωρία σου. Παίζεις με το κινητό, για να ξεκολλήσεις λίγο από τις αρνητικές σκέψεις, κοιτάς τις όλο ύφος και αυτοπεποίθηση φωτογραφίες σου, κι όμως, τελικά, τι νόμιζες; Ότι είσαι η εικόνα που μοστράρεις;

Αμ, δε! Πόσο πολύ απέχεις, πώς μόνο λίγες ώρες αγωνίας, σε κάνουν να νιώσεις τόσο “μικρή”… Και σου ξανάρχεται αυτό που είχες πει ότι “όλα είναι στιγμές” και ναι, την αξία της, την κατάλαβες τώρα;
Δεν ξέρω τι να ευχηθώ…Να χρειαστεί να καταλάβουμε την αξία της στιγμούλας αυτής, που θεωρούμε τόσο δεδομένη, που περνάει από μπροστά μας και χάνεται τόσο βιαστικά, σαν μια ανάσα, σαν ένα δροσερό αεράκι;

Από όσα ένιωσα, αυτές τις λίγες αγωνιώδεις ώρες, με έκαναν να εκτιμήσω ακόμα πιο πολύ, να αγαπήσω πιο πολύ, να ευχαριστήσω πιο πολύ, να συγχωρέσω αλλά και να ζητήσω συγχώρεση. Ένα “ευχαριστώ”, ένα “συγγνώμη” κι ένα “σ’ αγαπώ”, ως μη δεδομένα ειπωθέντα…

Υ.Γ: Άνθρωπε, αγάπα – και δείχνε το!