Ας μαζευτούμε όλοι εμείς οι ρομαντικοί να χτίσουμε έναν αλλιώτικο κόσμο

Η μοναξιά είναι μια παρεξηγημένη έννοια.

Μπορεί να είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο,

στο κέντρο μιας πολύβουης πλατείας,

πρωταγωνιστής μιας επιτυχημένης παράστασης

μα να αισθάνεσαι ολομόναχος.

Η μοναξιά είναι ένα αίσθημα

που όλοι αισθανόμαστε.

Είναι ο κόμπος στο στομάχι

όταν στο μεσημεριανό τραπέζι

συνδιαλεγόμαστε με σκιές,

με νεφέλες,

με κενές καρέκλες

και λευκά σερβίτσια.

Είναι το σπάσιμο της φωνής μας

όταν χαμογελάμε ψεύτικα

βεβαιώνοντας τους γύρω μας

πως «Είμαστε καλά».

Είναι το δάκρυ

στην άκρη του ματιού μας

που τολμά να μας αψηφήσει

και δραπετεύει και χύνεται,

ζεστό,

στο παγωμένο μάγουλο μας.

Είναι εκείνες οι νύχτες

που οι σκέψεις

δεν ησυχάζουν,

το μυαλό

δεν αναπαύεται,

ο Μορφέας

μας γυρνά, ακατάδεκτα, την πλάτη

και η αυγή

δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.

Άτιμη που είναι η μοναξιά.

 

Όταν τα φώτα σβήνουν

και απομένουμε

μονάχοι

-εμείς και το σκοτάδι-

πρέπει να βρούμε τη δύναμη

να επιβιώσουμε.

Εξαντλητική η μάχη

με φαντάσματα

και λέξεις

που πλέκουν ανύπαρκτα σενάρια

επιχειρώντας να μας καταστρέψουν.

 

Κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε

την μοναξιά.

Χανόμαστε σε ανούσιες συναθροίσεις

προσπαθώντας να σώσουμε

κομμάτια της ύπαρξης μας.

Αυτό είναι το λάθος μας.

Όταν οι άνθρωποι γύρω μας,

όχι μόνο δεν μας τροφοδοτούν με όρεξη

για ζωή,

αλλά ίσα – ίσα μας διαγουμίζουν

και την τελευταία σταγόνα θέλησης μέσα μας,

τότε πώς να νικήσουμε το τέρας της μοναξιάς μας;

Αρκετά ανεχτήκαμε

καταστάσεις και συμπεριφορές

που μας αδειάζουν

και μας στερούν

το δικαίωμα να ευτυχήσουμε…

 

Τα σκοτάδια μου τα αγαπώ…

Όπως και τη μοναξιά μου.

Προτιμώ να πορεύομαι

με σκιές και φαντάσματα

στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής,

παρά να στήσω στο διάβα μου

ανθρώπους- αναχώματα

που αντί να μου κρατάνε το χέρι στην διαδρομή

αναζητούν τρόπους να με ρίξουν

χάμω στο κρύο και υγρό χώμα.

Αγαπώ τις σκοτεινές στιγμές μου,

διότι αυτές μου μάθανε πως είμαι δυνατή,

πως είμαι ολόκληρη και γεμάτη

από αισθήματα, από όνειρα,

από πάθη και προσδοκίες.

Μπορεί να μου φώναζαν

πως ποτέ δε θα τα καταφέρω,

αλλά ταυτόχρονα μου ψιθύριζαν

πως όλα θα φτιάξουν,

αρκεί να το πιστέψω.

Αναγεννήθηκα απ’ τις στάχτες μου,

μα έπρεπε πρώτα να καώ

να γίνω αποκαΐδια,

να μην με αναγνωρίζω πια,

να φτάσω στο ναδίρ μου

για να καταφέρω να αναδυθώ

και να πετάξω προς το ζενίθ μου!

 

Δεν είμαι παρά ένας μοναχικός άνθρωπος

που συνυπάρχει με τη μοναξιά του,

ερωτεύεται τα λάθη του,

φανερώνει τα ψεγάδια του

και παλεύει να βρει τη θέση του

σε μια κοινωνία

που ονομάζει αδυναμία, την ευαισθησία.

 

Σκληρός ο κόσμος μας,

στυγνός δολοφόνων υπάρξεων η μοναξιά…

Ας μαζευτούμε όλοι εμείς

οι ευαίσθητοι,

οι «ελαττωματικοί» ,

οι μοναχικοί,

οι τρελοί,

οι αταίριαστοι,

οι ασυντόνιστοι,

οι αιθεροβάμονες,

οι ουτοπιστές

κι ας χτίσουμε μαζί τον κόσμο

που υπάρχει μοναχά στο νου και στην καρδιά μας.

Ας αποδιώξουμε παρέα τις μοναξιές μας

και ας γεμίσουμε

ο ένας την ψυχή του άλλου

με γαλήνη, ηρεμία και ευτυχία.

Είθε να ακολουθούμε πάντα

τα όνειρα μας

και να μην χάνουμε ποτέ το κουράγιο μας.

Δεν είμαστε μόνοι.

Υπάρχουν κι άλλοι σαν εμάς.

Αρκεί να ξέρουμε που να κοιτάξουμε…