Φήμες, λένε..

Φήμες λένε, πώς υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Που περιμένουν έναν ακόμα σαν κι εκείνους, που δεν τους νοιάζει το χοντρό πορτοφόλι, αν είναι ψηλοί, κοντοί, που δεν στέκονται στο στημένο μακιγιάζ, αλλά κοιτούν πίσω από αυτό. Που δεν τους νοιάζουν οι χαρακιές της ψυχής και που, από τη μία σε μαλώνουν που δε σηκώνεσαι, ενώ, από την άλλη την ώρα της πτώσης σου, θα γίνουν το πάτωμά σου, για να μη χτυπήσεις.

Φήμες λένε, πώς κυνηγάνε να μπούνε στον σκοτεινό σου κόσμο, για να ρίξουν μόνο μία ακτίνα φωτός.

Φήμες λένε, πως την ώρα που ουρλιάζεις πως θέλεις να σε αφήσουν να εξαφανιστείς, αυτοί ήδη γνωρίζουν πως το μόνο που θες είναι να βρεθείς.

Φήμες λένε, πως δεν υποθέτουν πως η φωνή σου είναι δύναμη, ενώ η σιωπή σου, αδυναμία.

Φήμες λένε, πως τους λες να σε αφήσουν, κι εκείνοι σε σφιχταγκαλιάζουν.

Φήμες, ακόμα λένε, πως στα όμορφα χαίρονται, αλλά στα δύσκολα, μετριούνται.

Φήμες λένε, πως είναι η θάλασσα που περιμένεις να βρεις: Διαφάνεια στην επιφάνεια και βαθύτητα στην ψυχή, όπως εκείνη. Μια τέτοια θάλασσα ονειρεύομαι.

Και μετά, ας χαθώ, γιατί θα έχω ΖΗΣΕΙ.

Εύη Μαυρογιάννη