Δεν χάρηκα καθόλου που σε ξαναείδα

Έχω ακούσει  τα κατορθώματα σου. Στο είχα πει αν θυμάσαι κάποτε πώς είναι ένα παιχνίδι όλο αυτό. Και μόλις τελείωσε. Οριστικά. Όμως,παίξε τον ρόλο που πρόβαρες στον καθρέφτη σου. Πες μου, σε ακούω να μιλάς με σκυμμένο το κεφάλι για μια λάθος απόφαση. Για το ότι δεν έπρεπε να φύγεις. Και πως τώρα ζητάς επιστροφή.Έμαθα. Ή να πω καλύτερα με έμαθες,να διασκέδαζω με τα ψέμματα. Να μη με αγγίζουν καν. Πόσο μάλλον τα δικά σου.

“Διάβασε” πολύ καλά ο ένας τον άλλον τότε. Πολύ καλά και εκεί είναι και ο όλεθρος ξέρεις. Ξέρω τι θα ακούσω, πριν το πεις. Εμένα θα μου επιτρέψεις όμως να μη σχολιάσω τίποτα. Μόνο θα ακούω. Και θα σε κοιτάζω. Αυτό το θέλω.

Σε ζυγιάζω. Σε μετράω να δω τι έχει μείνει. Αν έχει μείνει. Μπα! Τίποτα. Πάει καιρός που μίλαγα εγώ. Σειρά σου λοιπόν.Λίγο γρήγορα μόνο αν θες. Τι; Απορείς; Κακώς.

Ξέρεις που θα με πονέσεις. Στο συναίσθημα. Νομίζεις. Μόνο πρόσεχε λίγο, γιατί σε δέχτηκα εδώ για να σε δω να ξεφτιλίζεσαι. Καν΄ το καλά. Πολιτισμένο τέλος δεν θα υπάρξει, στο λέω. Ούτε θα καταφέρεις κάτι από όλο αυτό.

Επιμένεις ακόμα; Ή μήπως καλύτερα να φύγεις; Δεν ξέρω κατά πόσο η αξιοπρέπεια είναι στο λεξιλόγιο σου, και κατά πόσο μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις και αυτή προς όφελος σου. Όσο σε κοιτάζω όμως ανακατεύομαι. Δεν ξέρω. Νομίζω πώς δεν μου χρειάζεται όλο αυτό. Τζάμπα χιλιόμετρα έκανες.

Προτείνω λοιπόν,να σκουπίσεις τα γονατάκια σου από την σαβούρντα που μόλις έφαγες και φύγε. Γιατί έχω μια ζωή φτιαγμένη στα δικά μου δεδομένα και με καθυστερείς. Α,και να σου πω. Δεν χάρηκα καθόλου που σε ξαναείδα.

Ιωάννα Νικολαντωνάκη