Ήθελα να αναπνεύσω και πάλι ελεύθερα
Εξακολουθώ τον δρόμο μου χωρίς να κοιτάω καθόλου πίσω μου. Περπατώ μη δίνοντας σημασία σε εκείνους που με φωνάζουν.
Είναι στιγμές που κουράζομαι με όλα μα απαγορεύω στον εαυτό μου να σκεφτεί αρνητικά και να κάνει πίσω την τελευταία στιγμή.
Δεν έχω λόγους να παραμείνω σε έναν κόσμο που δεν μου ταιριάζει. Που δεν μου δίνει χαρά και που ξεσκίζει τα σωθικά μου με την τόση μαυρίλα του.
Το ένστικτο μου, μου λέει ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο.
Δεν θα κλείσω τα αυτιά μου επειδή εκεί που ζούσα έως σήμερα και που εγκαταλείπω ήταν η Εδέμ.
Αναρωτιέμαι τόσες ώρες περπατώντας.
Ήταν άραγε;
Ή η φαντασία μου το είχε φτιάξει έτσι επειδή ήθελα να κάνω την επανάσταση μου και να πάω κόντρα σε αυτά που ήθελαν οι άλλοι για μένα;
Θυμάμαι πριν λίγες ώρες όλους εκείνους που τους θεωρούσα δικούς μου ανθρώπους πως είχαν πέσει επάνω μου για να μου αλλάξουν γνώμη για να παραμείνω.
Τελικά χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά προχώρησα και δεν λυπήθηκα καθόλου για αυτά που άφηνα πίσω μου και ούτε μετανιώνω.
Έκανα το κέφι μου κόντρα σε όλα γιατί έτσι γούσταρα μα ως εδώ ήταν.
Μες την αντίδραση ήμουν από την ημέρα που γεννήθηκα.
Η επανάσταση είναι στο αίμα μου. Αφού το χάρηκα όσο ήθελα αποφάσισα ότι δεν έκανε αυτή η ζωή για μένα.
Δεν μου ταιριάζουν τα πρέπει εμένα.
Θέλω δράση.
Ξέρω πως τώρα βρίσκομαι στον σωστό δρόμο.
Ξέρω πως τώρα κάνω το σωστό για μένα.
Χαμογελάω βλέποντας ένα φως πέρα μακριά στον ορίζοντα.
Ίσως να χρειαστεί πολύς καιρός για να τα καταφέρω και να φτάσω στην άκρη του τούνελ.
Δεν με πτοεί όμως η αναμονή.
Όσο αργεί τόσο πιο πολύ θα απολαύσω μετά τις επιλογές μου.
Δεν πήρα τίποτα μαζί μου.
Αυτό που ήθελα πάντα ήταν να τα βρίσκω με τον εαυτό μου.
Ήθελα να μην χάσω εμένα.
Ήθελα να συνεχίσω να ζω κόντρα σε όλα.
Ήθελα να αναπνεύσω και πάλι ελεύθερα χωρίς χωροφύλακες.
Ήθελα, ήθελα, ήθελα.
Βγήκα, τώρα μάλιστα, τώρα ΖΩ…
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
