Αγάπη που χάθηκε για λίγες σταγόνες ευτυχίας
Εύθραυστες ψυχές ξεγυμνώνονται σέρνοντας τα βήματα τους χωρίς να τις νοιάζουν οι καιρικές συνθήκες.
Το νερό λειτουργεί σαν φάρμακο πάνω τους.
Ξεπλένει τα απομεινάρια του πόνου.
Λίγα λόγια που πήρε ο άνεμος και κρύβει τα δάκρυα.
Θύμησες που θα γίνουν χθες και την αγάπη που χάθηκε για λίγες σταγόνες ευτυχίας.
Αυτήν την αγάπη που προσπάθησες να κρατήσεις χωρίς να δεις αν ήθελε να μείνει.
Δεν έβλεπες την μαυρίλα που την έκρυβε.
Απλά πεισματικά ήθελες να την ζήσεις.
Τώρα που είμαστε οι δύο μας σου λέω ότι δεν προσπάθησες αρκετά.
Ήθελες να χτίσεις μέλλον και να επενδύσεις όνειρα.
Ήθελες να αισθανθείς την ηδονή πάνω στο κορμί σου που δεν πρόλαβες να σβήσεις.
Έπρεπε να βάλεις τα δυνατά σου.
Η φυγή ήρθε σαν χείμαρρος και σου ξεκόλλησε τα σωθικά καθώς έπαιρνε μακριά σου τον μικρό θεό που λάβωσε την καρδιά σου.
Πριν λίγο τα βήματα σου βάρυναν και το νερό πάνω στο κορμί σου δυσκόλευε την πορεία σου.
Αναρωτιέμαι αν φταίει μόνο η βροχή ή μήπως τα δάκρυα της ψυχής σου είναι αυτό που εμποδίζει τον βηματισμό σου.
Να είναι άραγε για καλό σου που έχασες την αγάπη ή μήπως θα πρέπει να τρέξεις πίσω της να την διεκδικήσεις;
Τρέξε δεν έχει σημασία αν θα την προλάβεις ή αν σε θέλει.
Σημασία έχει να προσπαθήσεις.
Ίσως σου βγει σε καλό.
Ίσως και όχι
Τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει και δεν θα μετανιώνεις μια ζωή για την δειλία σου αν δεν πας.
Καλύτερα να κλαις παρά να προσπαθείς να συμβιβαστείς με τα αναπάντητα ερωτήματα που θα γεννά το μυαλό σου τι θα είχε γίνει αν τελικά πήγαινες.
Όλα μια ζαριά είναι στην ζωή.
Μην παίζεις μόνο πιστεύοντας ότι θα κερδίσεις.
Η γοητεία είναι να τολμάς εκεί φαίνεται ο δυνατός παίχτης.
Ρίσκαρε έτσι κι αλλιώς δεν θα χάσεις τίποτα περισσότερο.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
