Aλήθεια ή θάρρος;
Θυμάσαι όταν ήμασταν μικροί; Θυμάσαι που μαζεύομασταν παρέα στο προαύλιο του σχολειού; Μιλούσαμε… γελούσαμε… κάναμε και κανένα τσιγαράκι στα κρυφά… Θυμάσαι που λέγαμε τα όνειρά μας ο ένας στον άλλον και πάντα βρισκόταν κάποιος να πετάξει μια καφρίλα και να γ@μήσει την κουβέντα; Θυμάσαι που παίζαμε; Θυμάσαι το “Αλήθεια ή θάρρος”;
Διάλεγες αλήθεια και σε ρωτούσαν ότι πιο προσωπικό! Κι εσύ στραβοκατάπινες, προσπαθούσες να μην κοκκινίσεις και με όσο πιο άνετο ύφος μπορούσες, έδινες την πιο ψεύτικη, αλλά ταυτόχρονα “cool” απάντηση. “Έχεις κάνει sex;” σε ρωτούσαν. “Έχω πάει με 2!” απαντούσες με περηφάνια κι ας μην είχες φιλήσει καν αγόρι… Πόσο ψήλωνες όμως όταν έβλεπες το όλο θαυμασμό βλέμμα των κολλητών! Διάλεγες “θάρρος” και σε προκαλούσαν να κάνεις ότι πιο ντροπιαστικό. Να χορέψεις “Makarena” στη μέση της αυλής, να ζητήσεις τσιγάρο από κάποιον περαστικό ή να πας να πεις στον Γιώργο του Γ3 ότι θες να τα φτιάξετε. Και το έκανες! Κι αν ο Γιωργάκης έλεγε “ναι” έτρεχες σαν παλαβή να το πεις στις φίλες σου και να τις “μαλώσεις” που σε υποχρέωσαν να κάνεις αυτή τη βλακεία. Κι ότι ο Γιώργος είναι χάλια και φοράει και σιδεράκια… Όμορφα χρόνια… χωρίς “δεν μπορώ”, χωρίς “δεν πρέπει”. Αθώες εποχές, παρά τα πονηρά βλέμματα που έριχνες για καιρό μετά από εκείνη τη μέρα στο Γιωργάκη…
Πέρασαν τα χρόνια και τα πονηρά βλέμματα κρύφτηκαν πίσω από γυαλιά πρεσβυωπίας και το άλλοτε εφηβικό κορμί σου, ντύθηκε με ταγιέρ και ψιλοτάκουνα και το πηγαινοφέρνεις 8:00 με 15:00 στο γραφείο της τράπεζας, στην οποία δουλεύεις 8 χρόνια τώρα. “Κι ευτυχώς που ήταν κι ο θείος σου και βρήκε μια τρύπα και σ’ έβαλε σ’ αυτή τη θέση, αλλιώς κακομοίρα μου σ’ έβλεπα κι εσένα στην ουρά του ΟΑΕΔ μαζί με τους υπόλοιπους!”. Και στρίμωξες τα όνειρά σου στο πορτμπαγκάζ του ασημί corsa, που σου αγόρασε ο πατέρας σου με το εφάπαξ.
Κοντεύουν και 6 χρόνια που ντύθηκες με λευκά τούλια και κορδέλες και στάθηκες στο πλευρό του Βασίλη, που σε πήρε με παπά και με κουμπάρο, μετά από 2 συναπτά χρόνια σχέσης. Καλός άνθρωπος ο Βασίλης, 5 χρόνια μεγαλύτερός σου, από καλή οικογένεια και με καλή δουλειά. Αγοράσατε κι ένα σπίτι κοντά στο πατρικό σου, με δάνειο απ’ την τράπεζα που εργάζεσαι. Τουλάχιστον είχε ευνοϊκότερους όρους απ’ αυτούς που βάζεις καθημερινά όλους τους υπόλοιπους να υπογράφουν. Αυτούς που έρχονται συχνά πυκνά και ζητούν μια ρύθμιση ή πάγωμα για λίγους μήνες. Καλή δουλειά σε γενικές γραμμές, αλλά τελευταία τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν. Ακούγονται και κάποιες φήμες για απολύσεις. Έχει και κάτι νεύρα ο προϊστάμενος τελευταία…
Σε ρωτάνε “Πως είσαι;” κι απαντάς “Καλά! Εσύ;”. Δεν άλλαξαν τελικά πολλά από τότε που έπαιζες αυτό το παιχνίδι με τους κολλητούς σου, ε; Τι να πεις όμως; Ότι σιχαίνεσαι τη ρουτίνα της καθημερινότητάς σου; Ότι ο Βασίλης έχει γίνει πιο αδιάφορος και κρύος από παγοκολόνα; Ότι η μάνα σου συνεχώς γκρινιάζει που δεν πηγαίνετε πια τις Κυριακές για φαγητό και κοντεύει να σε τρελάνει; Ότι δεν έχεις ούτε μισή ώρα μέσα στην ημέρα αποκλειστικά για σένα; Ότι δεν έκανες κανένα όνειρό σου πραγματικότητα; Ότι σταμάτησες ακόμη και τη ζωγραφική που λάτρευες, επειδή ενοχλεί τον Βασίλη η μυρωδιά των χρωμάτων; Ότι νιώθεις σαν ρομπότ τις 18 ώρες του 24ώρου και στις 6 που σου μένουν για να κοιμηθείς, δεν θες καν να δεις όνειρα; Γιατί φοβάσαι πως τα όνειρά σου θα σε οδηγήσουν στα μονοπάτια που λίγα χρόνια πριν ήθελες να περπατήσεις με κάθε κόστος, αλλά τελικά υπέκυψες στα “πρέπει” και ξεκίνησες να διαλέγεις μπομπονιέρες…
“Ζούμε μόνο μια φορά! Ζήσε τη ζωή σου στα άκρα!”. “Η ζωή είναι μικρή! Μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου!”. “Αγάπησε τον εαυτό σου! Κανάκεψέ τον!”… διαβάζεις σκρολάροντας στο κινητό σου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι πριν σε πάρει ο ύπνος, με τον Βασίλη να ροχαλίζει δίπλα σου. Χαμογελάς. Θα το κάνεις. Μπορείς. Προκαλείς τον εαυτό σου. Θα τα καταφέρεις αυτή τη φορά.
Ξυπνάς με μια πικρή γεύση στο στόμα. Χρειάζεσαι επειγόντως καφέ. Ψάχνεις στο ντουλάπι και βλέπεις πως τελείωσε. Αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή μέσα απ’ τα δόντια σου, την ώρα που ανακατεύεις την τελευταία κουταλιά στο μπρίκι για τον Βασίλη. Τελειώνει η μέρα κι είναι ίδια κι απαράλλαχτη με τη χτεσινή. Ίδιο μουντή, ίδιο γκρίζα, ίδιο άδεια. Τουλάχιστον τότε, όταν επέλεγες το “Θάρρος”, είχες το θάρρος να πράξεις την όποια βλακεία σου ανέθεταν οι κολλητές σου.
Βράδυ. Ο Βασίλης έχει από ώρα κοιμηθεί. Στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου και κοιτάς το είδωλό σου. Άχρωμο και άγευστο. Η αλήθεια είναι πως έχεις χρόνια να νιώσεις ζωντανή. Η αλήθεια είναι πως χρόνια τώρα δεν είχες το θάρρος να κάνεις τίποτα απ’ όσα ονειρεύεσαι. Η αλήθεια είναι πως απέτυχες. Και στην αλήθεια και στο θάρρος…
Στάσου! Έχεις ακόμη χρόνο! Παίζουμε ένα γύρο ακόμα; “Αλήθεια ή θάρρος;”…
Κική Γιοβανοπούλου
