Άνθρωποι μαριονέτες
Μαριονέτες στα χέρια τοξικών ατόμων. Άνθρωποι που κρίνουν τους άλλους, από τα λεγόμενα τρίτων.
Που δεν περιμένουν να τους γνωρίσουν, πριν να έχουν δική τους άποψη. Απλά με μία άνεση τους κρεμάνε εύκολα ταμπέλες. Σίγουροι για το ποιόν τους, μιας και έτσι τους το μετέφεραν οι διπλανοί τους.
Απλά δεν γνωρίζουν, πως αδιαφορώντας για τα δικά τους κριτήρια, γίνονται μαριονέτες στα χέρια των χειριστικών ανθρώπων.
Και δεν τους επηρεάζουν μόνο στο να κοιτάζουν με στραβό μάτι κάποιον, αλλά τους επιτρέπουν να παρεμβαίνουν και στις αποφάσεις τους. Έχουν τόσο αδύναμο χαρακτήρα, που ποτέ δεν θα κάνουν κάτι χωρίς να ρωτήσουν την γνώμη των άλλων. Και φυσικά στο τέλος αποφασίζουν όχι με τον δικό τους γνώμονα αλλά με εκείνων.
Πηγαίνουν αλλού, από εκεί που θέλουν πραγματικά. Κάνουν πράματα αντίθετα από τις επιθυμίες τους. Ταξιδεύουν σε άλλα μέρη απ’ αυτά που ονειρεύονταν. Και περνώντας τα χρόνια θυμούνται τα ταξίδια που σχεδίαζαν, τα πράματα που ήθελαν, τους ανθρώπους που αρχικά τους είχαν εντυπωσιάσει.
Δυστυχώς όμως πάντα έλεγαν την επιθυμία τους φωναχτά και ο άλλοι με τον δικό τους τρόπο, τους άλλαζαν γνώμη.
Γίνοταν υποχείρια τους. Μαριονέτες τους.
Και φτάνουν ξαφνικά να κοιτάζουν στο χάρτη το νησί που πάντα ήθελαν να πάνε, αλλά η παρέα τους δεν συμφωνούσε. Να σκέφτονται το αμάξι που ήθελαν να αγοράσουν, αλλά οι φίλοι τους είχαν άλλη άποψη. Να θυμούνται την γυναίκα που κάποτε ερωτεύτηκαν, αλλά οι άλλοι τους είπαν τα χειρότερα για εκείνη. Τον άντρα που ήξεραν ότι είναι ο ιδανικός, αλλά η οικογένεια τους είχε αντίθετη άποψη. Ένα όνειρο που ήθελαν αλλά οι φίλοι τους, έλεγαν ότι δεν αξίζει.
Νήματα συνέχεια έλεγχαν τις κινήσεις τους.
<<Ξέρεις ποια είναι αυτή; Φύγε μακριά !! Ποιο αμάξι μας λες; Πάρε αυτό! Ελα ρε φίλε, δεν θέλουμε να πάμε εκεί. Μη δοκιμάζεις αυτό. Αυτός δεν κάνει για σένα!! Άκουσε μας. Τι λες τώρα που θα ξεκινήσεις αυτό; Ποιος να σε δει στην ηλικία σου;>>.
‘Ενα σωρό όχι, μη, φύγε, ρώτα και εμάς.
Μέχρι που έρχεται η στιγμή που με μια αργοπορημένη θέληση, κόβουν επιτέλους τα νήματα που τους κινούν όλα αυτά τα χρόνια. Συνειδητοποιούν πια, πώς είναι αργά για όλα τους τα σχέδια. Για όλα τους τα όνειρα. Μα ξεκινούν δειλά δειλά να προλάβουν, έστω και τα μισά από αυτά. Δεν ρωτούν πλέον κανέναν.
Επιθυμούν, αποφασίζουν και πράττουν. Γνωρίζουν και μαθαίνουν τον άλλον. Τουλάχιστον θα ξέρουν ότι είναι οι επιλογές τους. Οι δικές τους επιλογές.
Απομακρύνουν τους ανθρώπους που ανακατεύοταν σε όλα. Που δυστυχώς οι ίδιοι τους επέτρεπαν να ανακατεύονται.
Πλέον αλλάζουν σελίδα και ζουν τη ζωή που πάντα επιθυμούσαν, αλλά έχαναν τόσο καιρό. Οι μαριονέτες ξυπνούν επιτέλους και παίζουν το δικό τους έργο.
Δεν τους κινεί κανείς άλλος, τα νήματα.
Άργησαν να “επαναστατήσουν “, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για το αυτονόητο.
Ο καθένας είναι οδηγός στο τιμόνι, της δικής του ζωής !!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
