Αν δεν μπορείς να γίνεις το λιμάνι μου

Δεν είμαι κοριτσάκι πια. Πάνε χρόνια από τότε που άφησα πίσω μου την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιά κι άνοιξα πανιά για να χαράξω τη δική μου πορεία. Έζησα φουρτούνες μα και μπουνάτσες. Επέζησα από μποφόρ και άπνοιες. Σφοδρές καταιγίδες χτύπησαν το σκαρί μου και ήλιοι καυτοί το ζέσταναν. Όλα τα πέρασα. Μόνη. Χρόνια τώρα. Χωρίς δεκανίκια. Με πείσμα και θέληση. Αντρίκια αν θες.

Δεν φοβάμαι τα ταξίδια. Δεν φοβάμαι τον κακό καιρό. Δεν φοβάμαι το τι θα συναντήσω παρακάτω. Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα δεν λένε ότι φαίνεται; Μια χαρά τα έχω καταφέρει σ’ όλες τις φουρτούνες μου. Λαβωμένη ίσως. Ζωντανή σίγουρα.

Δεν σ’ έχω ανάγκη δίπλα μου. Σε θέλω όμως εκεί. Λιμάνι μου. Ζεστασιά μου. Να δέσω πάνω σου και να μείνω. Για όσο. Εγώ επιλέγω το μόνιμα. Εσύ; Τ’ αντέχεις; Μπορείς; Αντέχεις να ξέρεις ότι είμαι εκεί γιατί το θέλω κι όχι γιατί δεν μπορώ διαφορετικά; Τ’ αντέχει ο εγωισμός σου; Η ψυχή σου τ’ αντέχει;
Αν δεν τ’ αντέχεις μη φοβάσαι. Θα τη βρω την άκρη μου. Αν δεν μπορείς να γίνεις το λιμάνι μου, απλά άσε με στ’ ανοιχτά.

Κική Γιοβανοπούλου